Του Χρήστου Μπολώση
Κοιμητήριο Ζωγράφου, όπου παρέστην σε θλιβερό καθήκον.
Σκηνή 1η: Μετά την τελετή, θέλησα να επισκεφθώ τον τάφο του μεγάλου μας Σταμάτη Κόκοτα και ρώτησα έναν νεαρό, απ’ αυτούς που κουβαλούσαν το φέρετρο, πού βρίσκεται. «Δεν ξέρω, είμαι καινούργιος, να ρωτήσω έναν συνάδελφο» μου απάντησε σχεδόν πρόσχαρα. «Δεν μου λες, νεαρέ, τι έχεις σπουδάσει;» Μου είπε μία από τις «καλές» σχολές του πανεπιστημίου. Την απορία μου «και κάνεις αυτή τη δουλειά;» δεν την εξέφρασα στον νεαρό, διότι δεν ήθελα να τον πληγώσω. Παρότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, δεν νομίζω ότι κάποιος φιλοδοξεί τελειώνοντας Πολυτεχνείο ή πανεπιστήμιο, να κουβαλάει φέρετρα. Ελλάδα 2.0. Τ’ ακούτε, κύριοι αρμόδιοι;
Σκηνή 2η: Μπαίνοντας στον μεγάλο διάδρομο του κοιμητηρίου αριστερά, βρίσκεται ένας τάφος με πάρα πολλά ονόματα. Ανατρίχιασα. Να δεις, σκέφτηκα, που θα είναι ένας από τους ομαδικούς τάφους, που βρήκε μετά τη χούντα, ο μακαρίτης ο Μπέης. Πλησιάζω, αλλά στην πλάκα υπάρχουν μόνο ονόματα και τίποτα άλλο. Μπας και είναι οι νεκροί της Μικράς Ασίας ή των Περσικών Πολέμων; Γιατί άραγε δεν έβαλαν μία ενημερωτική πλάκα να ενημερώνεται ο δυστυχισμένος ο λαός ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος; Τότε βλέπω έναν υπάλληλο του κοιμητηρίου και τον ρωτάω σχετικώς. «Μήτε ξέρω. Εγώ, έτσι τον παρέλαβα» μου απαντά. Ζωή σ’ εμάς…
