Οι Τούρκοι προκαλούν. Το έκανε πάλι ο Ερντογάν και φέτος στα Κατεχόμενα. Το ζήτημα όμως είναι τι πράττουμε εμείς.
Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και εμείς οι Έλληνες φαίνεται να ξεχνάμε την Κύπρο. Ο λαός ίσως όχι τόσο, οι πολιτικές ηγεσίες σίγουρα. Και ειδικά η σημερινή κυβέρνηση των υποχωρήσεων και της… καταλλαγής.
Παρά το γεγονός ότι το Κυπριακό αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εθνικά μας θέματα, συχνά παραμελείται στον δημόσιο διάλογο και δεν αντιμετωπίζεται με την προσοχή και την αποφασιστικότητα που του αρμόζει. Τα χρόνια περνούν, οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις αλλάζουν τις προτεραιότητες και το Κυπριακό υποβαθμίζεται, σχεδόν σαν να πρόκειται για ένα ξεχασμένο πρόβλημα του παρελθόντος.
Η πραγματικότητα όμως παραμένει αμείλικτη: Η Κύπρος είναι ακόμη μία μοιρασμένη πατρίδα, με το βόρειο τμήμα της υπό τουρκική κατοχή εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Οι παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου συνεχίζονται, τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών παραμένουν ανεφάρμοστα και το καθεστώς της τουρκικής παρουσίας εδραιώνεται. Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα, αν και τυπικά στηρίζει τον αγώνα των Κυπρίων, δεν φαίνεται πάντοτε να πράττει όσα απαιτούνται για να ασκηθεί ουσιαστική πίεση στη διεθνή κοινότητα ή να τεθεί το θέμα στο επίκεντρο της εξωτερικής πολιτικής.
Η αδιαφορία αυτή δεν είναι πάντα σκόπιμη· συχνά είναι αποτέλεσμα της κόπωσης, της πολιτικής αστάθειας ή της εσωστρέφειας που επικρατεί στην Ελλάδα. Όταν όμως πρόκειται για ένα τόσο κρίσιμο εθνικό ζήτημα, η αμέλεια αυτή γίνεται επικίνδυνη. Η απουσία σταθερής, μακροπρόθεσμης στρατηγικής και η έλλειψη ενότητας στον πολιτικό λόγο οδηγούν σε ένα κλίμα παθητικότητας, το οποίο μόνο τη λύση δεν εξυπηρετεί.
Η Κύπρος δεν είναι «μακριά» ούτε γεωγραφικά ούτε εθνικά. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού, με κοινή ιστορία, γλώσσα και πολιτισμό. Δεν αρκεί να τη θυμόμαστε επετειακά, σε λόγους και τιμητικές εκδηλώσεις. Απαιτείται συνεχής προσπάθεια, διεθνής διπλωματική δραστηριότητα και κυρίως εθνική ενότητα και βούληση. Το χρέος απέναντι στην Κύπρο δεν είναι μόνο ιστορικό, είναι και ηθικό. Η δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού δεν θα έρθει από μόνη της – χρειάζεται εγρήγορση, πράξεις και επιμονή. Και αυτό, πάνω απ’ όλα, αφορά και εμάς τους ίδιους.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
