Συνταγή επιβίωσης των μειοψηφιών η κουλτούρα της συναλλαγής!

Του Μανώλη Κοττάκη 

H τρέχουσα ηγετική ομάδα της Ν.Δ. συγκροτείται από τη συγχώνευση τριών αποδεδειγμένα ανθεκτικών μειοψηφικών ρευμάτων του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το πρώτο είναι αυτό που εξέφρασε μεταπολιτευτικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τόσο έξω από τη ΝΔ το 1977 ως ηγέτης του μικρού κόμματος των Νεοφιλελευθέρων όσο και μέσα στη ΝΔ μετά το 1980, στην οποία δεν υπήρξε ποτέ πλειοψηφική δύναμη στη βάση.

Η αντοχή της οικογένειας Μητσοτάκη μέσα στον χρόνο από το 1946 έως και σήμερα πάντοτε οφειλόταν στην επιρροή και στα ερείσματά της μέσα στους θεσμούς και στον ξένο παράγοντα. Η μειοψηφική στον λαό φιλελεύθερη συνιστώσα ήταν παραδοσιακά πλειοψηφία μέσα στους θεσμούς, τυπικούς και ατύπους, στους οποίους και ρίζωσε.

Στην Αγορά, στη Δικαιοσύνη, στην Εκκλησία, στο Διπλωματικό Σώμα, στα μέσα ενημέρωσης, στις Ένοπλες Δυνάμεις, στα Σώματα Ασφαλείας. Ακόμα και στη νύχτα, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μελετώντας φωτογραφίες από την κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Μητρόπολη Αθηνών.

Και βεβαίως σε τμήμα του ξένου παράγοντα, αρχικώς του γερμανικού, μετέπειτα και του αμερικανικού, καθώς και σε ξένες δεξαμενές σκέψης (Ίδρυμα Αντενάουερ) και πανεπιστήμια (Χάρβαρντ).

Μέσα από το πλέγμα αυτών των σχέσεων οικοδομήθηκε ένα πελατειακό δίκτυο μέσα στο εκλογικό σώμα, το οποίο επέτρεπε υπό συνθήκες αντίξοες στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να παραμένει στο παιχνίδι μέχρις ότου οι συνθήκες ευδοκιμήσουν για να λάβει τα ηνία της ηγεσίας. Κουλτούρα αυτής της συνιστώσας του πολιτικού μας συστήματος ήταν πάντοτε η συναλλαγή. Η πολιτική συναλλαγή εννοείται.

Η διαφορά του με το καραμανλικό λόμπι ήταν και παραμένει ότι εκείνο προτιμά ακόμη και να ηττηθεί, αν η άλλη του επιλογή είναι η συναλλαγή. Η συναλλαγή μειώνει την ισχύ. Ναρκοθετεί στρατηγικά την εξουσία σε βάθος χρόνου. Δόγμα του Εθνάρχη Κωνσταντίνου αλλά και του Κώστα Καραμανλή του νεότερου που ηγήθηκαν παράταξης είναι το χριστιανικό «όστις θέλει οπίσω μας ελθείν».

Είσαι μαζί με κάποιον γιατί τον πιστεύεις ανιδιοτελώς. Το δόγμα του μητσοτακικού μπλοκ πάντοτε ήταν το «είμαι εδώ για σένα αρκεί και εσύ να είσαι εδώ για μένα». Με την προσθήκη «ό,τι και αν κάνω, νόμιμο ή παράνομο, πρέπει να το υπερασπιστείς». Και ότι «ο φίλος στην παρανομία φαίνεται». 

Το δεύτερο μειοψηφικό ρεύμα που συγκροτεί την τρέχουσα ηγετική ομάδα της Ν.Δ. προέρχεται από τα άκρα δεξιά. Δεν είναι τυχαίο πως ούτε ο Μάκης Βορίδης (μολονότι ο θείος του Ευτύχης ήταν ιατρός του Εθνάρχη) ούτε ο Άδωνις Γεωργιάδης ούτε ο Θάνος Πλεύρης ως «άκρα» δεν είχαν ποτέ θέση στη Ν.Δ. επί Κώστα Καραμανλή. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι προπάτορές τους διαγράφηκαν από το κόμμα εξαιτίας των συναλλαγών τους με τη διαπλοκή.

Η προσχώρηση των τριών έγινε σε έκτακτες συνθήκες Μνημονίων και η άνοδός τους στην ιεραρχία βασίστηκε στις πολιτικές συναλλαγές που έκαναν με τις μετέπειτα ηγεσίες της Ν.Δ. Οφείλεται επίσης στο ότι σταδιακά μετά το 2009 και σίγουρα μετά τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ ο μύλος της κρίσης «άλεσε» τις επιφυλάξεις του παρελθόντος.

Σε κάθε περίπτωση, η μειοψηφική στο κόμμα ηγετική ομάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη ένιωσε άνετα με τη συνεργασία των άκρων που έγιναν σύστημα. Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ. Κύλησε ο τέντζερης. Στο μεγάλο πολιτικό ΙΕΚ που φοίτησαν οι ανωτέρω διδάχτηκαν ότι οι «γκρούπες» επιβιώνουν μόνο μέσα από την πολιτική συναλλαγή: Με πολιτικούς εκβιασμούς, υπόγειες διαδρομές, καιροσκοπισμούς.

Αυτή η πρακτική είναι γνώριμη ιστορικά στο μητσοτακικό μπλοκ, που μέσα στη Ν.Δ. φιλοξένησε ακροδεξιούς βουλευτές οι οποίοι τολμούσαν και έθεταν παρόντος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας unfair πολιτειακό ζήτημα. Είναι γνώριμη επίσης για τις κοινές απολήξεις της ακόμα και σε γνωστά έντυπα της Ακροδεξιάς. Ακόμα, και παρατηρώ με προσοχή συγκεκριμένα έντυπα, ουκ ολίγες φορές είναι προπομποί εσωκομματικών κτυπημάτων της ηγεσίας προς διαφωνούντες. Το ίδιο έκαναν και το 1986-1993.

Και εδώ η διαφορά αντίληψης με την ιστορική Ν.Δ. του Κωνσταντίνου και του Κώστα Καραμανλή βγάζει μάτια. Ο πρώτος ήξερε ότι με τη φράση «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια» θα έχανε τους (χιλιάδες) υπερσυντηρητικούς ψηφοφόρους της προδικτατορικής ΕΡΕ, τους πλέον πιστούς του. Αλλά δισταγμό δεν είχε κανέναν.

Ο Καραμανλής ο νεότερος όχι μόνο πέταξε στον δρόμο τα ακροδεξιά σταγονίδια που είχαν απομείνει στο κόμμα από την εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αλλά έδειξε και γιατί το έκανε. Γιατί τα υποτιθέμενα λαϊκά άκρα είχαν σφιχταγκαλιαστεί με τη διαπλοκή. Νταραβεριτζήδες που έκαναν παρέα στους νταβατζήδες!

Απόδειξη ότι πρωταγωνίστησαν στο έργο αποδόμησης του βασικού μετόχου στις Βρυξέλλες με αντάλλαγμα το μόνιμο στασίδι τους στα μεγάλα κανάλια της διαπλοκής. Ήταν τόσο ριζική η άρνηση Καραμανλή να καταστεί συνομιλητής τους, ώστε 16 χρόνια τώρα απορρίπτει σταθερά τα κατά καιρούς αιτήματά τους για μια συνάντηση. 

Η τρίτη μειοψηφική ομάδα που αποτελεί την τρέχουσα ηγετική ομάδα της Ν.Δ. είναι οι σημιτικοί εκσυγχρονιστές. «Γκρούπα» και αυτοί μέσα στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Γερμανικής επιρροής «γκρούπα», που κατάφερε να επικρατήσει την επόμενη ημέρα του θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου συναλλασσόμενη ευθέως με τον ξένο παράγοντα και την αμερικανικής επιρροής «γκρούπα» του Γιώργου Παπανδρέου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμμάχησε ανέτως με αυτή τη μειοψηφική ομάδα και της παρέδωσε τα κλειδιά του Μαξίμου και της διακυβέρνησης. Οι πολιτικές «γκρούπες» του Κώστα Μητσοτάκη και του Κώστα Σημίτη μέσα στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ επί ηγεσιών Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου είχαν ευθείες αναφορές στον γερμανικό παράγοντα και στο «βρόμικο» προδικτατορικό κέντρο. Η δε διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη ως πρωθυπουργού είχε ως βάση της την πολιτική συναλλαγή. Μέσα έξω. 

Αφορμή για τη σημερινή ανάλυση, αγαπητοί, είναι όσα συνέβησαν με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Δείτε ποιοι πρωταγωνίστησαν στην οικοδόμηση του πελατειακού δικτύου της πολιτικής συναλλαγής με τους αγρότες στην Κρήτη. Και δείτε ποιοι «ξεπλένουν» κάθε μέρα στα κανάλια αυτές τις βρομιές.

Είναι οι τρεις μειοψηφίες του ακραίου Κέντρου και της Ακροδεξιάς. Οι οποίες κατά τα λοιπά φορούν ενίοτε τη στέφανο του πεφωτισμένου μεταρρυθμιστή που πολεμά τον λαϊκισμό. Ενώ είναι οι ίδιοι ο λαϊκισμός ο ίδιος. Βοήθειά μας.