Ένας ανόητος (;) διασύρει το ΥΠΕΞ!

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Συχνά πλέον διερωτώμαι αν μετά και τη βροντώδη παραίτηση του επικεφαλής των πολιτικών διευθύνσεων του ΥΠΕΞ, πρέσβη Ρούσου Κούνδουρου έχουν απομείνει διπλωμάτες στα ανώτερα κλιμάκια με στοιχειώδη συναίσθηση καθήκοντος. Γιατί η αποκαρδιωτική εικόνα που εμφανίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική, ο διαρκής εξευτελισμός, τα διαδοχικά φιάσκα και η αμήχανη περιφορά σε ξένες πρωτεύουσες ενός υπουργού-φασουλή, που μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι του λένε, δεν είναι δυστυχώς ευθύνη μόνο των πολιτικών. Είναι και των υπηρεσιακών που βρίσκονται δίπλα του, αλλά με το μυαλό τους στην επόμενη μετάθεση αποφεύγουν να του εξηγήσουν ότι οι κινήσεις του, έξω από κάθε έννοια διπλωματικού πρωτόκολλου και στοιχειώδους αξιοπρέπειας για λειτουργό ανεξάρτητης χώρας, διασύρουν ανεπανόρθωτα τη χώρα!

Θα επανέλθω σε άλλο άρθρο γύρω από αυτό το ζήτημα σταδιακού εκφυλισμού της εθνικής συνείδησης του διπλωματικού σώματος που υπαγορεύεται από τη λογική ΕΛΙΑΜΕΠ, τη φοβικότητα και την υπαλληλική ιδιοσυγκρασία της ξενόδουλης κυβερνητικής εξουσίας. Προς το παρόν όμως επισημαίνω το τεράστιο ολίσθημα όσων στελεχώνουν το λεγόμενο «διπλωματικό γραφείο» του κυρίου Γεραπετρίτη. Οφείλουν όλοι αυτοί και συνακόλουθα η αναπληρώτρια υπουργός, που είναι και διπλωμάτης καριέρας, να εκπαιδεύσουν με ένα ταχύρυθμο σεμινάριο τον κύριο καθηγητή στα πολύ βασικά της διπλωματικής πρακτικής, την προπαίδεια -ας πούμε- του επικοινωνιακού πρωτοκόλλου.

– Μάθημα πρώτο, λοιπόν: Όταν από μονομερή ενέργεια (και εν προκειμένω ιταμή αξίωση) τρίτου μέρους θίγονται κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας, δεν απαντάς μέσω κύκλων και πηγών. Μέσω πηγών σχολιάζεις ένα θέμα μικρότερης σημασίας, για το οποίο δεν επιθυμείς να τοποθετηθείς με απόλυτη κατηγορηματικότητα, αφήνοντας περιθώρια ευελιξίας για να πεις -αν χρειαστεί- ότι οι «πηγές» δεν απέδωσαν με απόλυτη ακρίβεια το πνεύμα της κυβερνητικής γραμμής. Αυτό το ξέρει και ο τελευταίος φοιτητής Διεθνών Σχέσεων.

– Μάθημα δεύτερο: Όταν θες να πεις κάτι και να ακουστεί σε όλο τον πλανήτη, γιατί αποτελεί «κόκκινη γραμμή» της εξωτερικής πολιτικής, δεν ομιλούν «κύκλοι». Αναλόγως της βαρύτητας που επιθυμείς να αποδοθεί στη δήλωση τοποθετείται ο διορισμένος εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, ιδιότητα που στο ελληνικό υπουργείο υφίσταται αδιαλείπτως από τη δεκαετία του ’90 (τον θεσμό εγκαινίασε ο Αντώνης Σαμαράς με τον αείμνηστο ευπατρίδη Μανώλη Καλαμίδα) ή και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών, όταν το ζήτημα άπτεται μείζονος εθνικού συμφέροντος.

Η πρόσφατη πρόκληση μιας παραπαίουσας λιβυκής κυβέρνησης κατσαπλιάδων που αμφισβήτησε το δικαίωμα της Ελλάδας να διεξάγει υποθαλάσσιες έρευνες νοτίως της Κρήτης ήταν ασφαλώς μείζονος σημασίας. Όπως και η πρόκληση του Αλβανού πρωθυπουργού που τόλμησε να ξεστομίσει εντός ελληνικού εδάφους, σε προεκλογική συγκέντρωση οπαδών του, ότι «το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου είναι νεκρό».

Και στις δύο περιπτώσεις, όπως και σε πολλές άλλες, η απάντηση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ήρθε μέσω «πηγών» και «κύκλων». Κι εδώ υπάρχουν μόνο δύο εξηγήσεις. Είτε ο κύριος υπουργός έχει νοητικό πρόβλημα αξιολόγησης των προκλήσεων είτε κάποιοι άλλοι, πιο ανόητοι από τον ίδιο, κολακεύοντας τη χαμερπή ιδιοσυγκρασία του, τη δουλικότητα και την παραλυτική του αδράνεια απέναντι στον εχθρό, αποφάσισαν να τον… διευκολύνουν, λανσάροντας τη θεωρία της «έμμεσης απάντησης» μέσω τρίτων. Για να μη δημιουργούνται αχρείαστες παρεξηγήσεις…

Ειδικότερα, η περίπτωση της αυθαδέστατης λιβυκής αυθαιρεσίας με τη ρηματική διακοίνωση μιας εύθραυστης κυβέρνησης… υπό πολιορκία αποτέλεσε ψυχρολουσία πρώτου μεγέθους, αφού για αρκετές μέρες η ελληνική πλευρά διατυμπάνιζε αυτάρεσκα ότι οι τουρκολιβυκοί σχεδιασμοί εξορύξεων αφορούν οικόπεδα νοτίως της μέσης γραμμής. Το γεγονός που αποδείχτηκε στην πορεία ανυπόστατος ισχυρισμός αποδόθηκε μάλιστα σε… σεβασμό των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων! Κι εδώ τίθεται ένα θέμα για την αντίληψη υπουργών, όπως οι κ. Γεραπετρίτης και Παπασταύρου. Ο μεν ένας ταξιδεύει δεξιά κι αριστερά στη Λιβύη, πότε στην Τρίπολη και πότε στη Βεγγάζη, σταυροφιλιέται κάθε 15 μέρες με τον Φιντάν και παρ’ όλα αυτά μοιάζει να μην καταλαβαίνει γρι από αυτά που του λένε οι συνομιλητές του, αφήνοντας τη χώρα να διασύρεται ως σάκος του μποξ. Ο άλλος, ο πονηρός υποτίθεται, φλομώνει τους Αμερικανούς συνομιλητές του που έχουν εκδηλώσει -θεωρητικά πάντα- ενδιαφέρον για εξορύξεις νοτίως της Κρήτης με αβάσιμες διαβεβαιώσεις, οι οποίες διαψεύδονται μέσα σε ελάχιστο διάστημα ημερών. Εικόνα πραγματικού διπλωματικού τσίρκου, με επίσημους Έλληνες εκπροσώπους φαιδρούς και ανυπόληπτους, που δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν διεθνώς ποια θαλάσσια οικόπεδα είναι ελληνικά, ποια τελούν υπό (αυθαίρετη έστω) αμφισβήτηση και εν τέλει τι ακριβώς εγγυήσεις παρέχει η Αθήνα για να αναχαιτίσει αυτές τις παράνομες διεκδικήσεις.

Ειδικότερα η περίπτωση του κυρίου Γεραπετρίτη διεκδικεί μνεία στα παγκόσμια διπλωματικά χρονικά. Μιλάει με την πλευρά Χαφτάρ και «αντιλαμβάνεται» ότι στρατεύεται μαζί μας με…μίνιμουμ συνιστώσα το Διεθνές Δίκαιο. Μιλάει (κατόπιν εορτής) και με τους «τελειωμένους» της Τρίπολης, διαπιστώνει… παραγωγικό κλίμα και δηλώνει αισιόδοξος ότι τα προβλήματα θα λυθούν μέσω διαλόγου, ενώ η Ελλάδα θα αναλάβει να αποτελέσει τη φωνή της Λιβύης στην Ευρώπη!

Την ίδια ώρα και οι δύο αντιμαχόμενες φράξιες της βορειοαφρικανικής χώρας, όπως αποδείχθηκε, ως Διεθνές Δίκαιο αντιλαμβάνονται το… τουρκικό δίκαιο ή εν πάσει περιπτώσει την τουρκική ανάγνωση των διεθνών κανόνων. Και μέσα σε όλα αυτά η Ελλάδα αντιμετωπίζει από τη συγκεκριμένη χώρα (την οποία δεσμεύθηκε να εκπροσωπεί στην Ευρώπη…) ένα τεράστιο κύμα λαθροεισβολής, για το οποίο οι Λίβυοι εμπλεκόμενοι σφυρίζουν αδιάφορα. Ο μεν Χαφτάρ έδιωξε με τις κλοτσιές έναν τρίτο Έλληνα υπουργό μαζί με κάτι Ευρωπαίους μανδαρίνους κι ύστερα έστελνε τους λιμοκοντόρους γιους του με ανθοδέσμες να μας πουν ότι δεν έχουν θέμα με εμάς, nothing personal… H δε Τρίπολη διαβεβαίωσε τον κύριο Γεραπετρίτη ότι θα το κοιτάξει το θέμα, αλλά δεν έχει πλωτά μέσα και καλό θα ήταν να σπρώξει η Ελλάδα κάνα φράγκο μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης για να «συγκρατηθούν οι ροές», όπως ακριβώς είχε συμβεί στην περίπτωση του Ερντογάν.

Δεν ξέρω λοιπόν αν το συνειδητοποιείτε, αλλά η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Γιατί απλούστατα όλοι μάς έχουν πάρει στο ψιλό, μας απειλούν, μας προσβάλλουν, μας χλευάζουν και ο Γεραπετρίτης αμύνεται υπέρ πατρίδος μέσω… κύκλων. Οι ίδιοι «κύκλοι» ή «πηγές» (διαλέγετε και παίρνετε) αμέσως μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψής του στη Τρίπολη διαβεβαίωναν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ότι «επιτέλους κάτι αλλάζει στην ατμόσφαιρα των ελληνολιβυκών σχέσεων». Γιατί η «αύρα» του κυρίου Γεραπετρίτη λειτουργεί ως game changer σε ολόκληρη τη Μεσόγειο… Και την επομένη η αυθαίρετη Ρηματική Διακοίνωση κατατέθηκε επισήμως από τους Λίβυους στον ΟΗΕ, με την υφαλοκρηπίδα της Αφρικής να απλώνεται ως την… Κρήτη!

Προσωπικά μένω με το ερώτημα αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι απλώς βραδύνους (ξέρω κι άλλους καθηγητές που έξω από το γνωστικό τους αντικείμενο δεν είναι σε θέση να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα) ή, αντίθετα, πολύ έξυπνος. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση να είστε βέβαιοι πάντως ότι δεν έχει εργοδότη τον ελληνικό λαό, αλλά κάποιους άλλους…