Του Απόστολου Αποστόλου*
Ο τραγουδοποιός Κώστας Χατζής στο «Λεωφορείο ο κόσμος» μας λέει: «… Δε σ’ αντέχω άλλο κόσμε,/μ’ έχεις δέσει και με σέρνεις…». Ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού έκανε προτάσεις για ένα γαλλικό «μνημόνιο» για να σωθεί η πατρίδα του. Δένει τον γαλλικό λαό και ετοιμάζεται να τον σύρει κάτω από αυστηρές περιστολές, από φορολογικές επιβαρύνσεις, με μια σειρά από μέτρα ύψους 43,8 δισ. ευρώ, γιατί είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας η άλλοτε κραταιά Γαλλία. Πίσω όμως από αυτή τη χρεοκοπία είναι ο «προοδευτικός πόλος» που συστάθηκε για να μην ανεβεί στην εξουσία η Λεπέν. Είναι όλοι εκείνοι (δηλαδή το γαλλικό δημοκρατικό τόξο) που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά ώστε να μην αφήσουν τους ακροδεξιούς (όπως έλεγαν) να πάρουν την εξουσία. Και το φιλέρημο γαλλικό πόπολο τους υπάκουσε για να το στείλουν μετά στο ταμείο και να πληρώσει τον λογαριασμό. Δεν ήξερε τότε (το γαλλικό πόπολο) ή καλύτερα δεν φρόντισαν να του πουν, ότι το μεγαλύτερο έλλειμμα της ευρωζώνης ήταν εκείνο της Γαλλίας. Και μαζί με το «μνημόνιο» του Μπαϊρού κυβερνητικοί παράγοντες βομβαρδίζουν τους Γάλλους πολίτες με τρομοκρατία ότι ένας πόλεμος με τη Ρωσία θα πρέπει να θεωρείται αναπόφευκτος.
Στην άλλη άκρη στις ΗΠΑ, ο Τραμπ που εξέφραζε το αντιπαγκοσμιοποιημένο κίνημα και υποσχόταν νέα συμβόλαια με το αμερικανικό πόπολο φαίνεται πως έχει αποδεχθεί σε πολλά τα οργανωτικά και ιδεολογικά πλαίσια των παγκοσμιοποιητών που τα θεωρεί ίσως δεδομένα και αναπόφευκτα. Το κίνημα MAGA, μπαίνει σε ακινησία και ο Στηβ Μπάνον που ήταν διαρκώς κάτω από τον πυρετό των δραστηριοτήτων του, άφωνος και απορημένος βλέπει και πάλι τους ίδιους εφιάλτες σαν και αυτούς που έβλεπε πριν την προεδρία του Τραμπ. Στο μεταξύ για τον Τραμπ όλα είναι μπίζνες και αυτό γιατί η πολιτική είναι το ασφαλέστερο εργαλείο για να κλείνεις δουλειές.
Ο Πούτιν από την άλλη δείχνει μια πειθαρχία και μια τόλμη μοναδική. Είναι σαν να λέει για τους δυτικούς πολίτες ότι θα ζήσετε με τις ηγεσίες σας εκείνο που περιέγραφε κάποτε ο Βασίλι Ροζάνοφ: «Η παράσταση τελείωσε. Το κοινό σηκώνεται. Είναι η ώρα να φορέσουν τα πανωφόρια τους και να γυρίσουν σπίτι. Κάνουν να γυρίσουν: ψάχνουν τα πανωφόρια τους δεν τα βρίσκουν, ψάχνουν τους δρόμους για να πάνε στα σπίτια τους, οι δρόμοι έχουν εξαφανιστεί». Στη Δύση λέει ο Πούτιν υφαίνεται ένα κρίμα και μια ανισορροπία, εξαιτίας των πολιτικών ηγεσιών. Στο σημείο αυτό μάλλον δεν φαίνεται να αδικεί τη Δύση και τις πολύχρωμες ηγεσίες της. Μπορεί να διαφωνείς με τον Πούτιν σε άλλα, αλλά εδώ μιλάει με την ακρίβεια που διαθέτουν οι πολεμικές τέχνες και τα κτυπήματά τους. Εξάλλου «τζουντόκα» ο ίδιος ξέρει τι σημαίνει ακρίβεια.
Και εμείς στη χώρα των νεκρών θριάμβων, ψάχνουμε να βρούμε και πάλι τους εθνικούς σωτήρες μας. Το κίνημα των 91 θυμίζει τους πολιτικούς που λειτουργούν σαν «λαγοί» όταν προετοιμάζουν πολίτες για εκείνο που έρχεται. Κάνουν έκκληση σε καμένα υλικά της πολιτικής αρκεί να έχουν κάποια διακυβερνησιμότητα στο βιογραφικό τους. Μόνο έτσι θα σωθεί η Ελλάδα μας λένε. Άλλοι πάλι της αριστεράς σκαλίζουν θεωρίες του 1990 για να δουν πως θα επανέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο. Η αποκατάσταση της εικόνας τους και οι διορθωτικές δράσεις για επαναπροσανατολισμό της ταυτότητάς τους, είναι οι συνταγές που τους έχουν προτείνει οι ιματζ μέικερ τους και εκείνοι παίζουν τους ρόλους τους. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να αλλάξουμε ερμηνεία και να τους δούμε από άλλη οπτική γωνία και μαζί να δούμε και το ιστορικό παρελθόν που διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο, αλλά με άλλη αντίληψη. Και αν έκαναν κάποιο λάθος μας λένε τα τάγματα των Δομινικανών (οι “Domini canis” οι σκύλοι των κυρίων) ε, ας το ξεχάσουμε, ας πάμε παρακάτω. Βλέπετε ότι ο συμφεροντοχυλός πουλάει έξοδο αυτές τις μέρες στη χώρα μας με τους εθνικούς σωτήρες. Διαλέξτε πραμάτεια. Σαμαράς ή Τσίπρας. Στο βάθος βέβαια φαίνεται ο Μητσοτάκης να λέει ιδρώστε από βλακεία με τις πολιτικές σας ανακυκλώσεις εμένα διασώζετε και πάλι κορόιδα.
Θαμώνες ευκαιριακοί της πολιτικής μας θολούρας, νέοι σερβιτόροι του συστήματος όλοι εν δράσει, άντε να σώσουμε τους πολιτικούς και τους ολιγάρχες με τα νέα πλυντήρια που θα φτιάξουμε. Άντε να διαλαλήσουμε καινούρια διακηρυτικά, να βρούμε νέα συνθήματα, που θα κολακεύουν τον κατώτερο παρονομαστή των πολιτών, να διαφυλάξουμε την ίδια πολιτική μπαναλιτέ με τα σκάνδαλα. Άντε να εργαλειοποιήσουμε ότι δεν θέλουμε να λύσουμε, μόνο έτσι θα μπορούμε να υπάρξουμε. Η συνήθεια του ίδιου μας έχει διασώσει, μας λένε τα τάγματα των Δομινικανών, είμαστε μια επανάληψη του ίδιου, έχουμε ανάγκη τις πολιτικές οικογένειες, όπως ο αραβικός κόσμος έχει ανάγκη τους βασιλείς του. Εξάλλου η πολιτική στην Ελλάδα είναι μια εξίσωση που λέει: Καμένο πολιτικό υλικό = πολιτική διαχείριση= υπνωτισμένο πόπολο. Αυτή είναι η στερεοτυπία της ελληνικής πολιτικής.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
