Η Ευρώπη πεθαίνει από παραίτηση 

Η γηραιά ήπειρος έπεισε τον εαυτό της ότι οι άνθρωποί της, ο πολιτισμός και η κουλτούρα της δεν αξίζουν να συνεχιστούν

Από τη Μαρία Δεναξά

Σιγά μη χρειαζόταν να βγει ο Ίλον Μασκ για να προειδοποιήσει πως η Ευρώπη και ιδιαίτερα η χώρα μας σβήνουν από τον χάρτη εξαιτίας της υπογεννητικότητας. 

Οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης γνωρίζουν πολύ καλά πως από το 2012 και μετά η γηραιά ήπειρος καταγράφει περισσότερους θανάτους από γεννήσεις. Κι αυτό επειδή η Ευρώπη κατάντησε να μην είναι πια μια ένωση ελπίδας, αλλά μια ένωση διαφθοράς, ατελείωτων περικοπών, φορομπηχτικών πολιτικών, φόβου, κόπωσης, κοινωνικού μαρασμού και θανάτου.

Γεγονότα που έχουν καταστήσει την απόκτηση ενός παιδιού πράξη ριψοκίνδυνη για πολλούς Ευρωπαίους κι ένα είδος ατομικού ακτιβισμού για όσους τολμούν. 

Την ίδια ώρα, τα συστημικά ΜΜΕ επισημαίνουν υποκριτικά το «πρόβλημα» της υπογεννητικότητας, αλλά παράλληλα στηρίζουν ηγεσίες οι οποίες ζητούν από τους νέους να φέρουν παιδιά στον κόσμο, στερώντας τους όμως σταθερή εργασία, αξιοπρεπές εισόδημα και στέγη. 

Για να δει μια χώρα αύξηση των γεννήσεων πρέπει να στηρίξει πραγματικά την κοινωνική πρόνοια. Αλλά οι ελληνικές Αρχές, μαζί με την ευρωπαϊκή ελίτ, την έχουν διαγράψει προ πολλού. Αντί να στηρίζουν νέους και οικογένειες επενδύοντας (μεταξύ άλλων) σε δωρεάν παιδικούς σταθμούς, ευέλικτες μορφές εργασίας (ναι, δεν είναι ανέκδοτο!), προτιμούν να επιλέγουν τα οικονομικά μεγέθη και κατά συνέπεια τη δημογραφική ευθανασία!

Κουρασμένη 

Η ήπειρος που γέννησε τον Σωκράτη, τον Δάντη, τον Καρτέσιο μοιάζει σαν να έχει κουραστεί από τους ίδιους της τους ανθρώπους. Από την ιστορία της, τον πολιτισμό της, την πνευματικότητά της. Και, κυρίως αποποιείται τις ευθύνες της. Αντιμετωπίζει πλέον τον πολίτη και τον θεσμό της οικογένειας όχι ως μια πολύτιμη επένδυση για το μέλλον, αλλά ως κοστοβόρο εμπόδιο.

Έτσι ενδεχομένως υποσυνείδητα, αν και δεν το πιστεύω, η Ευρώπη μετατρέπει την υπογεννητικότητα σε ιδεολογία και τη μετανάστευση σε εργαλείο πληθυσμιακής αντικατάστασης, στο όνομα της «οικονομικής ευρωστίας». Ο γηράσκων πληθυσμός της, τον οποίο επεδίωξε, ασκεί πιέσεις στα ασφαλιστικά συστήματα και προκαλεί ελλείψεις εργατικού δυναμικού, που θα πρέπει φυσικά να είναι πάμφθηνο. Ένας ηθελημένος φαύλος κύκλος. 

Αλλά τι είναι μια χώρα ή μια ήπειρος με «ευημερούσα οικονομία» χωρίς εκείνους που την έφεραν ως εδώ; Χωρίς συνέχεια, χωρίς τις ρίζες της, τη μνήμη της και τον πολιτισμό της; 

Τα στοιχεία για την αντικατάσταση του ευρωπαϊκού πληθυσμού από αλλοδαπούς είναι τρομακτικά. Η μετανάστευση των τελευταίων ετών προς την Ε.Ε. αύξησε τον συνολικό πληθυσμό της σε ιστορικό υψηλό. Πέρυσι καταγράφηκαν 450,4 εκατομμύρια άνθρωποι, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, που δημοσιεύτηκαν την περασμένη Παρασκευή. Ο πληθυσμός της Ε.Ε. ήταν 354,5 εκατομμύρια το 1960.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που η Ευρωπαϊκή Ένωση καταγράφει περισσότερους θανάτους γηγενών από γεννήσεις, σημαίνει ότι η μετανάστευση είναι ο μόνος μοχλός της δημογραφικής της ανάπτυξης. 

«Η παρατηρούμενη δημογραφική ανάπτυξη μπορεί να αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό στην αύξηση των μεταναστευτικών ροών μετά την πανδημία του Covid-19» υπογραμμίζει η Eurostat.

Γερνά καθημερινά

Το 2024 η Ε.Ε. υποδέχτηκε 1,07 εκατομμύρια νέους κατοίκους, με το θετικό μεταναστευτικό ισοζύγιο των 2,3 εκατομμυρίων ατόμων να αντισταθμίζει μια φυσική μείωση (περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις) της τάξης του 1,3 εκατομμυρίων ατόμων. Ο αριθμός των καταγεγραμμένων θανάτων το περασμένο έτος (4,82 εκατομμύρια) παρέμεινε υψηλότερος από τον αριθμό των γεννήσεων (3,56 εκατομμύρια).

Η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία παραμένουν οι πιο πολυπληθείς χώρες της Ε.Ε., αντιπροσωπεύοντας σχεδόν το 47% του συνολικού πληθυσμού της Ένωσης. Ωστόσο, ούτε αυτές κατάφεραν να αντιστρέψουν τη φυσική μείωση. Ενώ 19 χώρες κατέγραψαν αύξηση πληθυσμού πέρυσι λόγω μεταναστών, οκτώ παρουσίασαν μείωση.

Η Μάλτα είχε τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης (19,0 ανά 1.000 κατοίκους), ακολουθούμενη από την Ιρλανδία (16,3) και το Λουξεμβούργο (14,7). Από τις χώρες με μείωση πληθυσμού, η Λετονία παρουσίασε τη μεγαλύτερη πτώση (-9,9), ακολουθούμενη από την Ουγγαρία (-4,7), ενώ Πολωνία και Εσθονία μοιράζονται την τρίτη θέση (-3,4).

Το διά ταύτα είναι πως η Ευρώπη δεν συνεχίζει να πεθαίνει επειδή δεν κάνει παιδιά.
Πεθαίνει επειδή έπεισε τον εαυτό της ότι οι άνθρωποί της, ο πολιτισμός και η κουλτούρα της δεν αξίζουν να συνεχιστούν!

Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»