Του Βασίλη Βέργη
Είναι ιδιαίτερα διδακτική η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης εδώ και χρόνια. Δεν χρειάζεται να είσαι «εμπειρογνώμονας» για να καταλάβεις πώς διαμορφώνεται το «παζλ» -για τη συντριπτική πλειονότητα δεδομένο- της πολιτικοοικονομικής «διαπλοκής». Αρκεί να παρακολουθήσεις τα δρώμενα της TV…
Πριν από λίγες ημέρες, χάρη στην πολύ καλή δουλειά του τμήματος ανθρωποκτονιών της ΕΛ.ΑΣ. συνελήφθη η… πασίγνωστη στο πανελλήνιο τηλεστάρ Ειρήνη Μουρτζούκου. Λίγες ώρες μετά τη σύλληψή της ομολόγησε τέσσερις φόνους βρεφών που έχει διαπράξει και οσονούπω αναμένεται να παραδεχθεί ακόμη έναν. Η 25χρονη προφυλακίστηκε, καθώς ομολόγησε ότι σκότωσε τα δύο παιδιά της, το παιδί μιας φίλης της και την αδερφή της πριν από 11 χρόνια.
Κι όμως. Αυτή η serial killer υπήρξε τον τελευταίο χρόνο «πρωταγωνίστρια» της ελληνικής τηλεοπτικής ζωής. Έγινε -σωστότερα οι εκπομπές την έκαναν- «σταρ». Δεν της έδωσαν βήμα μία ή δύο φορές. Της παρείχαν διαμονή, τροφή, ακόμη και χρήματα, για να παρουσιάζεται διαρκώς στο πανελλήνιο και να βρίσκει την ευκαιρία να… διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι ήταν «αθώα». Τη βλέπαμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μεσάνυχτα, σαν ένα εμετικό χάπι που ήταν υποχρεωμένο το κοινό να παίρνει στο πλαίσιο μιας «έρευνας» την οποία όφειλαν να είχαν κάνει από την πρώτη στιγμή οι τοπικές αστυνομικές Αρχές και να είχαν «τελειώσει» με ορθές και τεκμηριωμένες γνωματεύσεις οι αρμόδιοι ιατροδικαστές. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη.
Η Μουρτζούκου έκανε περατζάδα σχεδόν έναν χρόνο στα κανάλια, επειδή υπήρξαν «επιστήμονες» που έβγαλαν τις δολοφονίες «θανάτους από φυσικά αίτια» (!), επειδή η Αστυνομία στην Αμαλιάδα δεν μπόρεσε να δέσει μια υπόθεση η οποία έβγαζε μάτια, επειδή… έκανε τηλεθέαση κι αυτό βόλευε τα δίκτυα. Η Μουρτζούκου μιμήθηκε την Πισπιρίγκου και οι εγκληματικές αμέλειες στις δύο περιπτώσεις επέτρεψαν στις φόνισσες να μπαίνουν μέσω τηλεόρασης διαρκώς στα σπίτια μας και να το παίζουν… αδικημένες κορασίδες.
Αυτή η ελληνική TV, αγαπητοί μου, που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει με την «ερευνητική δημοσιογραφία» της, είναι η ίδια που έκανε σταρ της τηλεθέασης τη Μουρτζούκου αλλά δεν προσκάλεσε σε μία συνέντευξη τη μάνα που της σκότωσαν το παιδί, τη Μαρία Καρυστιανού. Η Καρυστιανού ξεφτιλίζει το σύστημα κάθε φορά που εκφράζει την αλήθεια για τη δολοφονία της κόρης της κι άλλων 56 αθώων ψυχών στα Τέμπη. Γι’ αυτό η Καρυστιανού είναι ανεπιθύμητη στο σύστημα που θέλει να τη «φιμώνει». Πώς; Μη δίνοντάς της ποτέ θέση στα σπίτια των Ελλήνων μέσα από το «κουτί» που τα φέρνει όλα στο τραπέζι μας.
Η Μουρτζούκου, φόνισσα -καθ’ ομολογία- τεσσάρων μωρών, η Πισπιρίγκου, φόνισσα των τριών παιδιών της, οι σύγχρονες Μήδειες, όπως ορθά της έχουν αποκαλέσει, έγιναν μόνιμοι… συνδαιτυμόνες κάθε ελληνικού νοικοκυριού. Οι έχοντες την ευθύνη των αποφάσεων στα τηλεοπτικά δίκτυα επέτρεψαν σε αυτό τον οχετό να «εισβάλει» σε κάθε τίμιο σπίτι και να γίνει μέρος της καθημερινότητάς του. Όποτε άνοιγες την τηλεόραση, έβλεπες μια δολοφόνο να δίνει παράσταση.
Αντίθετα η Μαρία Καρυστιανού, που της σκότωσαν το σπλάχνο, δεν έχει «φωνή» στην TV, επειδή πονάει το σύστημα. Γιατί εκθέτει με τις αλήθειες της όλους εκείνους που ευθύνονται για το έγκλημα των Τεμπών. Γι’ αυτό η «διαπλοκή» την έχει κόψει. Και ταυτόχρονα οι γύρω της «διαπλοκής» την υβρίζουν, τη συκοφαντούν, την πολεμούν. Νομίζοντας ότι έτσι θα «κόψουν» και το νήμα που ενώνει όλους τους ανθρώπους των 57 δολοφονημένων με τον λαό, ο οποίος όμως καταλαβαίνει, να μην ξεχνά απαιτώντας την τιμωρία των ενόχων.
Καθένας διαλέγει. Το σύστημα «βολεύεται» με τις Μουρτζούκες ώστε να φεύγει η συζήτηση από τα Τέμπη, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, από κάθε έγκλημα και σκάνδαλο που τρώει τις σάρκες μας τα τελευταία χρόνια. Όλοι εμείς που επιθυμούμε ένα κανονικό, ένα καθαρό κράτος, δεν θα πάθουμε επιλεκτική αμνησία. Μέχρι την τελική δικαίωση και την πραγματική τιμωρία όσων ευθύνονται.
Η κυρία Καρυστιανού αποτελεί λαμπρό παράδειγμα αγωνίστριας μάνας, ευφυούς γυναίκας με υψηλή ενσυναίσθηση και ηθικό φρόνημα σπάνιο.
Έμπλεξε η πολιτική σήψη, δεν κάνει πίσω με τίποτα. και είμαστε όλοι μαζί όχι μόνο με την Μαρία Καρυστιανού, αλλά και όλους τους συγγενείς και φίλους των ψυχών που χάθηκαν στο έγκλημα των Τεμπών.
Ο σύλλογος συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη είναι η Ελλάδα του πολιτισμού, της ομορφιάς απέναντι στην Ελλάδα της ασχήμιας και της χυδαιότητας.
Έτσι ακριβώς. Οφείλουμε πολλά στην κυρία Καρυστιανού, γιατί όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στο παρανοϊκό και αδηφάγο σύστημα για λογαριασμό όλων μας.
Ας ζούσαν οι 57 που χάθηκαν άδικα. Ας ταξιδεύαμε ανέμελοι με το τρένο μέχρι σήμερα. Ας είχε “δίκιο” εκείνος ο υπουργός που είπε το αμίμητο «Είσαι ο υπουργός Μεταφορών. Μπορείς να πας στη Βουλή και να πεις “ναι, έχουν πρόβλημα ασφάλειας τα τρένα”; Αν το πεις αυτό, δεν θα μπει αύριο άνθρωπος στα τρένα».
Χαλάλι και η τηλεθέαση της Μουρτζούκου. Χαλάλι κι ο Φραπές με το Χασάπη.
Αλλά δεν είναι έτσι!
Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει έστω κι ένας εχεφρων Έλληνας που παρακολουθεί το σκουπιδαριο των σύγχρονων τηλεοπτικών βοθροκαναλων…
Καταρχήν, ως κοινωνία δεν πιστεύουμε ότι οι “ψυχές χάνονται”. Οι αρθρογράφοι θα πρέπει να είναι στοιχεωδώς μορφωμένοι και να μην αναπαράγουν ατάκες ανυπόστατες, στο πλαίσιο μάλιστα προβολής μιας “διαφορετικής” προσέγγισης σε ζητήματα παιδείας. Επίσης, σταματήστε να αναπαράγετε τα ανόητα κρεσέντα επιπέδου “Γης της Ελιάς”, τύπου “της σκότωσαν το παιδί”. Σκότωσαν τον Αξαρλιάν, σκότωσαν τον δύστυχο με την κάμερα στη Βικτώρια, σκότωσαν το Φύσσα, σκότωσαν τους οπαδούς της ΧΑ. Όταν συμβαίνει ένα δυστύχημα, ακόμα και αν οι συνέπειές του μπορούσαν να έχουν μετριαστεί ή αποφευχθεί, ορθώς οι εμπλεκόμενοι δεν θεωρείται από κανένα δικαστήριο παγκοσμίως ότι “σκότωσαν”.
Όταν λοιπόν το επίπεδο των άρθρων είναι αυτό, όταν υιοθετούνται οι κακώς εννοούμενες “λαϊκές” (επιπέδου οπαδών της Ρόμα έξω από επείγοντα επαρχιακού νοσοκομείου) φράσεις και εκφράσεις, μην απορείτε για την υπερπροβολή της φόνισσας. Εσείς κάνατε την κοινωνία να διψάει για αίμα, να κλικάρει “προσοχή σκληρές εικόνες” και “ανατριχίλες”.
Τι εστί “γη της ελιάς”;
Επιπλέον, οι ψυχές όντως δεν “χάνονται” στην κυριολεξία κύριε, αλλά οι άνθρωποι, οι αθώες ψυχούλες και λέγεται με αγάπη και πόνο.
Μην διυλίζετε τον κώνωπα.
Γιατί η κάμηλος που καταπίνετε είναι το έγκλημα στην περιοχή των Τεμπών.
Αν αποδειχθεί βέβαια.
Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε τυχόν εύφλεκτο υλικό σε επιβατική αμαξοστοιχία συνιστά εγκληματική πράξη, όπως και ανθρώπινες απώλειες μετά το έγκλημα αυτό.
Οπαδισμό παράγει η κρίση δίκην στιγματισμού, όχι ο πόνος των ανθρώπων και η συμπαράσταση.
Ούτε γκιλοτίνες στήνονται ούτε αγέλες δικάζουν.
Κατά τα λοιπά, επειδή οι καιροί είναι πονηροί, να ξέρετε ότι δεν κατεβήκαμε από το διάστημα κύριε…