Προσωπικός Αριθμός: Η τηγανητή πατάτα της  ηλεκτρονικής δικτατορίας

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη*

Με Προσωπικό Αριθμό ή, όπως εναλλακτικά βαπτίσθηκε τελευταίως, «Ενιαίο Αριθμό Ταυτοποίησης Πολιτών» είχαν προσπαθήσει να μας «σφραγίσουν» ήδη από το 1986, αλλά τελικώς δεν πρόλαβαν, διότι εν τω μεταξύ προέκυψε το σκάνδαλο Κοσκωτά και η παπανδρεϊκή κυβέρνηση «έπεσε». Τότε, τον αποκαλούσαν «Ενιαίο Κωδικό Αριθμό Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.). 

Σημειωτέον ότι, κατά περίεργη σύμπτωση, την ίδια χρονιά θέσπισης του Ε.Κ.Α.Μ. είχε επισκεφθεί για πρώτη φορά το Άγιον Όρος ο σημερινός ανεκδιήγητος Κυριάκος Μητσοτάκης, συνοδεύοντας τον αρχηγό της Ν.Δ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, επισκέφθηκε δε το Άγιον Όρος και φέτος, έναν περίπου μήνα μετά την έναρξη υλοποίησης του νόμου για τον Προσωπικό Αριθμό. 

Προ 39 ετών, όμως, όταν συζητείτο εντός του Κοινοβουλίου με την διαδικασία του επείγοντος το επίμαχο νομοσχέδιο, σύσσωμη η αντιπολίτευση χτυπούσε τα οργουελικά καμπανάκια του ηλεκτρονικού φακελώματος, τα οποία προσπαθούσαν να καλύψουν με περισσή πανουργία οι υπουργοί της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, πρωτοστατούντος του Μένιου Κουτσόγιωργα ή Κουτσογιόργουελ, όπως τον αποκαλούσαν περιπαικτικά, υποκρινόμενοι ότι ο Ενιαίος Αριθμός θα εξολοθρεύσει επιτέλους το «τέρας της γραφειοκρατίας», η καθημερινή ζωή των πολιτών θα γίνει «εύκολη, γρήγορη, ασφαλής» και η Ελλάδα χάρη στην τεχνολογία θα ζήσει μια «Νέα Εποχή προόδου και ευημερίας» (για την προϊστορία της «επιχείρησης αριθμοποίησης» των Ελλήνων βλ. Βαθιώτη, Από τον εμβολιασμό στην αριθμοποίηση των ζωανθρώπων – και στο βάθος τσιπάρισμα, εκδ. Νοών, Αθήνα 2025, σελ. 102 επ.). 

Την ίδια επιχειρηματολογία επιστράτευσαν, με την μέθοδο του διαβολικού καρμπόν, και οι σημερινοί υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας (ορθότερα: Δικτατορίας), πρωτοστατούντος του Δημήτρη «Παπαστεργιόργουελ». 

ΒΡΕΦΟΠΟΙΗΣΗ

Το ωφέλιμο μάθημα που πήραμε από το 1986 μέχρι και σήμερα, μελετώντας προσεκτικά τον τρόπο σκέψης και δράσης των πολιτικών, ντυμένων πότε με πράσινες, πότε με μπλε και πότε με κόκκινες κομματικές κελεμπίες, είναι ότι, όταν προσπαθούν να εκπέμψουν τα μηνύματά τους στον λαό, νομίζουν ότι απευθύνονται σε ανεγκέφαλα ή υπανάπτυκτα νήπια (εξ ου και ο όρος «βρεφοποίηση» [infantilization]) που, για να τα πείσουν να φάνε την κρεμούλα τους, άλλοτε τα καλοπιάνουν με κάποια δωράκια ή με ψεύτικες υποσχέσεις κι άλλοτε τα τρομάζουν, συνήθως με ανύπαρκτους ή υπερδιογκωμένους μπαμπούλες που (υποτίθεται ότι) καραδοκούν για να τα κατασπαράξουν, αν δεν φάνε όλο το φαγητό τους (για τους τρόπους με τους οποίους οι γονείς προσπαθούν να αναγκάσουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι αυτοί θέλουν, δηλαδή την δωροδοκία, τις απειλές, την αντιδικία, τον εξαναγκασμό, βλ. Ντράικουρς / Γκουντ / Κορδίνι, Η δημοκρατία στο σπίτι, μτφ.: Λ. Μητά, εκδ. Γλάρος, Αθήνα 1979, σελ. 15). 

Όταν το παιδί μουλαρώνει, οι γονείς έχουν έναν μόνο τρόπο να το πείσουν να φάει το φαγητό: να το ταΐσουν με το ζόρι, χώνοντας το κουτάλι με την δυναμωτική κρεμούλα μέσα στο μισάνοιχτο στόμα του. 

Σε περίπτωση, όμως, που το παιδί κρατήσει το στόμα του θεόκλειστο και αντιστέκεται σθεναρά, τότε ο γονιός θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα δύσκολο δίλημμα: Άραγε, ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσει βία ή απειλές, προκειμένου να κάμψει την αντίσταση του παιδιού του;

Αν συνειδητοποιήσουμε ότι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν είναι ένα ομοίωμα των γονέων μας και εμείς οι πολίτες ένα ομοίωμα των παιδιών μας, μπορούμε άνετα να μεταφέρουμε τον γονεϊκό πονοκέφαλο του ταΐσματος του παιδιού στην αντίστοιχη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνωμένους. 

Όπως οι γονείς, έτσι και οι υπουργοί, όταν θελήσουν να προωθήσουν ένα νέο μέτρο και να εξασφαλίσουν την συναίνεση του κατ’ αρχήν συνεργάσιμου πολίτη, θα καταφύγουν πρώτα στην ήπια τεχνική της δωροδοκίας ή των ψευδών υποσχέσεων. Ας θυμηθούμε τα δωρεάν Gigabytes ή την προπληρωμένη κάρτα ελευθερίας που είχαν σκαρφιστεί την εποχή της υγειονομικής δικτατορίας για να πείσουν τους νέους να καθίσουν στην δυνάμει ηλεκτρική καρέκλα των εμβολιαστικών κέντρων. 

Παράλληλα με το κόλπο της επιβράβευσης ή της παραπλάνησης, οι υπουργοί συνηθίζουν να καταφεύγουν και στην κατατρομοκράτηση των πολιτών με διάφορους «αόρατους εχθρούς», που μπορεί να απειλούν την υγεία μας, την ζωή μας ή την οικονομία της χώρας, άρα και την τσέπη μας. 

ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΗΣΗ

Έσχατη και αίσχιστη λύση ανάλογη της τροφής του παιδιού με το ζόρι είναι η θέσπιση υποχρεωτικών-εξαναγκαστικών μέτρων. Την επιλογή αυτή βίωσαν για περίπου ενάμιση χρόνο οι υγειονομικοί και ευτυχώς για λίγο οι πολίτες άνω των 60 ετών, εις βάρος των οποίων θεσπίσθηκε ο (προδήλως αντισυνταγματικός) υποχρεωτικός εμβολιασμός με τα πειραματικά εμβόλια κατά του κορωνοϊού. 

Ωστόσο, στην σημερινή εποχή της ήδη επελαύνουσας ηλεκτρονικής δικτατορίας, η κυβέρνηση λειτούργησε ανάποδα σε σχέση με την εποχή της υγειονομικής δικτατορίας. Διότι τον Σεπτέμβριο του 2020 θέσπισε ως υποχρεωτικό τον σατανικό Προσωπικό Αριθμό, χωρίς προηγουμένως να προσπαθήσει να δελεάσει με παροχή δώρων εκείνους που θα έσπευδαν να παραλάβουν τις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες με τις οποίες θα συνδυαζόταν ο Προσωπικός Αριθμός. 

Έτσι, παρέλειψε τις προαναφερθείσες κλασικές-πονηρές τεχνικές που χρησιμοποιεί ο γονιός για να ταΐσει το παιδί του και μεταπήδησε απευθείας στο αυταρχικό στάδιο της καθολικής υποχρεωτικότητας. 

Η εξήγηση βρίσκεται μάλλον στο γεγονός ότι η μεγάλη πλειονότητα του λαού όχι μόνο δεν έχει καμία αντίρρηση να κάνει χρήση της προηγμένης τεχνολογίας, αλλ’ αντιθέτως την λατρεύει. Εξάλλου, πριν από τον Προσωπικό Αριθμό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, χρησιμοποιούσαμε αδιαμαρτύρητα τον ΑΦΜ και τον ΑΜΚΑ, ενώ στις συναλλαγές μας με τον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα είχαμε συνηθίσει να μη μας ζητούν το ονοματεπώνυμο, αλλά τους αριθμούς αυτούς, διαζευκτικά ή σωρευτικά. 

Έτσι, λοιπόν, αφού παρήλθε πενταετία από την στιγμή που θεσπίσθηκε ο Προσωπικός Αριθμός και διετία από τότε που άρχισε η έκδοση των νέων ταυτοτήτων, οι δαιμονόπληκτοι κυβερνήτες μας θεώρησαν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσουν στην υλοποίηση της νέας υποχρεωτικότητας, ώστε να συμπαρασύρουν στην κοίτη του ψηφιακού ποταμού και τα μέλη της όχι αμελητέας μειοψηφίας.

ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ

Το ατού της κυβέρνησης: Ποιο παιδί που λατρεύει τις τηγανητές πατάτες θα γκρίνιαζε, επειδή οι γονείς του θα το υποχρέωναν να τις τρώει καθημερινά; Ό,τι, όμως, είναι νόστιμο δεν είναι κατ’ ανάγκην υγιεινό. Κι όταν οι τετραπέρατοι γονείς αποκρύπτουν από τα παιδιά τους κινδύνους του τηγανητού, δηλαδή του ψηφιακού βίου, λέγοντας σε αυτά ψευδώς ότι ο νέος τρόπος ηλεκτρονικής ταυτοποίησης είναι «για το καλό τους», δηλαδή για την ταχύτητα, την ευκολία και την (δήθεν) ασφάλειά τους, τότε αυτοί οι γονείς σίγουρα ενεργούν με μοχθηρό τρόπο. 

Κι επειδή είναι οι ίδιοι γονείς που μας κακοποίησαν με τον άμεσα ή έμμεσα υποχρεωτικό εμβολιασμό, μη έχοντας κανέναν δισταγμό να στείλουν στον τάφο πολλά από τα παιδιά τους, δεν επιτρέπεται τώρα να τους εμπιστευθούμε για δεύτερη φορά. Τα αμέτρητα ψέματα που μας έλεγαν οι ειδικοί και οι υπουργοί της υγειονομικής δικτατορίας έδωσαν την σκυτάλη στα εξίσου αμέτρητα ψέματα που μας λένε οι ειδικοί και υπουργοί της έξυπνης ηλεκτρονικής δικτατορίας. 

Και τι θα γίνει με τα παιδιά που σιχαίνονται τις τηγανητές πατάτες ή τις φοβούνται, γιατί γνωρίζουν πόσο κακό κάνουν; Θα τα αφήνουν οι γονείς τους να πεθάνουν από την πείνα; Η προσαρμοσμένη απάντηση στην Νέα Εποχή του Προσωπικού Αριθμού που παραλληλίσθηκε με τις τηγανητές πατάτες είναι η εξής: Όσα «κακά παιδιά» τολμήσουν να αρνηθούν την αριθμοποίησή τους, φοβούμενα ότι θα τσουρουφλιστούν, αν τολμήσουν έστω να αγγίξουν την τηγανητή πατάτα, δηλαδή τον Προσωπικό Αριθμό, θα είναι οι παρίες της έξυπνης ηλεκτρονικής δικτατορίας. Αντιστοίχως, οι κυβερνητικοί γονείς που θα τα αποκλείσουν από το σύστημα θα επαληθεύσουν τον κακοποιητικό τους ρόλο.

Αν δεν πολεμήσουμε, λοιπόν, την έξυπνη ηλεκτρονική δικτατορία, αυτό θα σημάνει το τέλος της ελευθερίας μας. Για να μπορέσουμε, όμως, να την πολεμήσουμε πρέπει να ταυτοποιήσουμε τους καμουφλαρισμένους εχθρούς μας και να αναγνωρίσουμε τα σατανικά όπλα που χρησιμοποιούν. Η προπαγάνδα, η λογοκρισία, που βαπτίσθηκε εξωραϊστικά «πολιτική ορθότητα», και η εξαγορά των επιδραστικών προσωπικοτήτων ανήκουν προεχόντως στην κατηγορία αυτών των όπλων που χρησιμοποιούνται από τις λεγόμενες «πληροφοριακές απολυταρχίες» (επ’ αυτού βλ. Guriev/Treisman, Spin Dictators. The Changing Face of Tyranny in the 21st Century, 2022).

Αναμενόμενη, επομένως, και η πρόσφατη προσπάθεια εξαγοράς του Αγίου Όρους από τον Κ.Μ. Πόσο δίκιο είχε ο Μ.Μ. (Μπέρτολτ Μπρεχτ), όταν στην «Όπερα της Πεντάρας» έγραφε: «Αχ, τι κακό, τι κρίμα, όλα τα κυβερνά το χρήμα». 

*Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.