Σαν την όξινη βροχή 

Του Απόστολου Αποστόλου*

Η κρίση με την κυβέρνηση της Ν.Δ. παίρνει διαστάσεις επιδημίας, το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο, αλλά φαίνεται πως η κυβέρνηση και, κυρίως, τα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης δεν προτίμησαν να κρατήσουν μια στάση αμιγώς αμυνόμενου μηχανισμού, απεναντίας συνεχίζουν να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα με το επιχείρημα ότι τα σκάνδαλα εδώ και χρόνια αποτελούν μια παθογένεια που δύσκολα θεραπεύεται. 

Ακόμα μία ανόητη δικαιολογία. Τα σκάνδαλα υπάρχουν εκεί που υπάρχει έδαφος να καλλιεργηθούν. Ποτίζονται όταν η πολιτική υποβαθμίζεται και κηδεμονεύεται από μια εργαλειακή πολιτική διαπλοκή. Επιβιώνουν και γίνονται διαχρονικά όταν οι κυβερνήσεις δημιουργούν αναγκαίες δόσεις ασυδοσίας και δοσοληψίας με εξωθεσμικούς παράγοντες. Αλλά κι εκεί που ο πολιτικός αμοραλισμός γίνεται σύστημα, δηλαδή μια άμορφη δύναμη κατεξουσιαστικότητας. 

Και αυτό βέβαια συμβαίνει όταν η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός προάγουν ως δολιοφθορείς όλες τις εστίες των σκανδάλων. Όταν η κυβέρνηση θεσμοθετεί την παρανομία, άλλοτε με τις παρασιτικές προμήθειες, άλλοτε με τις αναθέσεις χωρίς διαγωνισμούς των πάσης φύσεως εργολαβιών, με τα χαριστικά δάνεια, με τους διαβλητούς διορισμούς, δηλαδή όταν η κυβέρνηση δημιουργεί έναν κυκεώνα αντιδημοκρατικού κύκλου που έχει ως κέντρο την αυτοαναπαραγόμενη κατάχρηση της εξουσίας και την επαφή της με την παραβατικότητα. 

Το θρίλερ σκανδάλων και διαφθοράς μαζί με την κυβερνητική υποκρισία ότι αναλαμβάνει δράση η κυβέρνηση για να πατάξει τις πείσμονες παθογένειες που δημιούργησε η ίδια αποτελεί την πιο ξέπνοη αβελτηρία που έχει ακουστεί ποτέ. Να πατάξει τι; Ένα σύστημα που όχι μόνο το συντήρησε αλλά του παρείχε άπαξ και θέσεις λειτουργίας κάτω από τον πολιτικό – κομματικό μηχανισμό της; Η Ν.Δ. τα τελευταία έξι χρόνια έγινε συνώνυμη με τα σκάνδαλα. Δεν μπορεί τώρα πια να γίνει ξαφνικά ένας σίριαλ κίλερ των σκανδάλων και της διαπλοκής, γιατί τα σκάνδαλα έχουν πια κυτταροποιηθεί, πέρασαν στο σώμα του κόμματος της Ν.Δ. και της κυβέρνησής της. Και δεν έχει άλλο ρόλο να παίξει στην πολιτική της πορεία παρά τον μοιραίο και επαναλαμβανόμενο εαυτό της, ο οποίος, για να ανανεωθεί, θα πρέπει πρώτα να θυσιαστεί. 

Για να λυτρωθεί από την απόλυτη κυτταρική σκανδαλοποίησή της, πρέπει να πεθάνει πολιτικά και μετά να ξαναγεννηθεί. Αλλά αυτό που βλέπουμε είναι ότι η κυβέρνηση εμπνέεται ακόμη από τον αλυτρωτισμό της. Ξεσκονίζει παλιά κλισέ για δήθεν διόρθωση των προβλημάτων, για αλήθειες που θα λάμψουν και άλλα τέτοια ξέφτια, αλλά δεν έχει κατανοηθεί από τον πρωθυπουργό και τα μέλη της κυβέρνησης ότι το πρόβλημα είναι η ίδια η κυβέρνηση. Επίσης όσα διακηρύττουν οι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν γίνει σαν σουξέ που από την πολλή τους χρήση έχουν αδειάσει. Σολάρουν για να πουν ανόητες δικαιολογίες που γίνονται ανέκδοτα στα ηλεκτρονικά μέσα και καταγράφονται ως γελοιότητες. 

Απλώνουν έναν μύκητα δικαιολογίας απίστευτης σαχλαμάρας, πιστεύοντας ότι μπορεί να μολύνει το μυαλό των ψηφοφόρων και κυρίως εκείνων που ψηφίζουν Ν.Δ., ώστε να τους συγχωρέσει. Μας λένε, δηλαδή, ότι είναι περιστασιακά ένοχοι, αλλά ταμένοι στην αλήθεια και τη διαφάνεια…

*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας