Του Δημήτρη Παξινού
Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ως κατεξοχήν θεσμικός φορέας προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πρωτοστάτησε και τίμησε στις 21.9.2006 τη Γ.Γ. της Διεθνούς Αμνηστίας. Ενάντια σε κάθε καταπάτηση των δικαιωμάτων κι ελευθεριών του ανθρώπου. Εξέφρασε επανειλημμένως την αντίθεσή του σε τακτικές που δήθεν προβάλλουν ως επιχείρημα την ασφάλεια, ενώ στην ουσία αποσκοπούν στον περιορισμό της ατομικής ελευθερίας, με απώτερο σκοπό τη χειραγώγηση του πολίτη και τον πλήρη έλεγχό του.
Έχουν γίνει στο παρελθόν σημαντικές επαναστάσεις που απέδωσαν καρπούς στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι είχαν ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της εξουσίας και της επιβαλλόμενης βίας εις βάρος των απλών ανθρώπων, με τη θεσμοθέτηση κειμένων που κατοχυρώνουν και διαφυλάσσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως διευρύνθηκε η έννοιά τους. Η διασφάλισή τους αποδεικνύει τον νομικό πολιτισμό μιας κοινωνίας και την καθιστά ευνομούμενη, διεπόμενη από σύστημα αξιών που προσιδιάζουν στο κράτος δικαίου. Παρά ταύτα και παρά τις διακηρύξεις, γινόμαστε καθημερινά θεατές μιας ανείπωτης βαρβαρότητας και εξευτελιστικής μεταχείρισης που μας γυρίζει στον Μεσαίωνα. Οι διεθνείς διακηρύξεις μάς κατακλύζουν και διακηρύττουν πομπωδώς την ισότιμη πρόσβαση όλων στα δικαιώματα, λαών και πολιτών. Τίποτε όμως δεν τηρείται. Η πραγματικότητα άλλωστε τους διαψεύδει οικτρά. Ακόμη κι αυτό το ανθρωπιστικό δίκαιο στις διεθνείς συρράξεις αγνοείται, καταπατείται προκλητικά. Όπως στην πολύπαθη Γάζα. Λιγότερο στην Ουκρανία. Περισσότερο στη Σομαλία, στο Σουδάν, που δεν υπάρχουν στον Χάρτη. Κι όμως, στα διεθνή fora, με πηχυαίους τίτλους, μας παρουσιάζουν το δήθεν ενδιαφέρον τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εξαντλούμενα στον γάμο των ομοφύλων κι αγνοώντας τα διαπραττόμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η ανοχή τους όμως τους καθιστά συνενόχους του εγκλήματος.
Συρρίκνωση
Ως διεθνής κοινότητα, με όλες αυτές τις διεθνείς συνθήκες, θα έπρεπε να αισθανόμαστε ασφαλείς ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν κινδυνεύουν. Ότι ο νομικός μας πολιτισμός και τα κεκτημένα μας είναι απολύτως θωρακισμένα. Αντ’ αυτού όμως, παρατηρούμε συρρίκνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των αξιών και των ελευθεριών. Παρατηρούμε μια αδυναμία τήρησης των διεθνών συμφωνιών. Τα γεωπολιτικά παιγνίδια των μεγάλων δυνάμεων έχουν προτεραιότητα. Τα διεθνή δικαστήρια εφαρμόζουν το δίκαιο κατά τη βούληση των ισχυρών. Όλως επιλεκτικά. Τα αδύναμα κράτη είναι εν αδίκω… εκτός αν έχουν προστάτη. Οι θεσμοθετημένοι φορείς δεν αντιδρούν. Σιωπούν αιδημόνως. Μήπως τελικά τα διεθνή κείμενα τέθηκαν για να αποτελέσουν τη βιτρίνα ενός συστήματος που εξακολουθεί διαχρονικά να βάλλει ενάντια στον άνθρωπο και σε λαούς που τον συναπαρτίζουν, με απώτερο στόχο να τον αφοπλίσουν από το κυριότερο όπλο του, που είναι ο αυτοσεβασμός και η αυτοεκτίμηση; Κι έτσι να τους χειραγωγήσουν και να τους κατευθύνουν σε δρόμους προκαθορισμένους, οι οποίοι οδηγούν στο οικονομικό και μόνο όφελος; Για την ενδυνάμωση και παντοκρατορία των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της υφηλίου; Και τελικά όλα τα πολλά υποσχόμενα κείμενα παραμένουν άνευ ουσίας, αφού δεν επιφέρουν καμία απολύτως συνέπεια για όποιον τα περιφρονεί και τα παραβιάζει;
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τον κίνδυνο που μας απειλεί, που στρέφεται εναντίον της οντότητάς μας, της νοημοσύνης μας, της ψυχής μας, του δικαιώματος στη ζωή, που κι αυτό αμφισβητείται. Θα πρέπει να απορρίψουμε αυτήν την εικόνα του δήθεν πολιτισμού και να αξιώσουμε για τον εαυτό μας αλλά και για τις επόμενες γενιές τον σεβασμό στις αξίες μας, στα δικαιώματά μας και να πάψουμε να είμαστε αδιάφοροι και συνένοχοι στα διαπραττόμενα εγκλήματα. Ως υπεύθυνοι πολίτες του κόσμου το οφείλουμε. Μόνο έτσι θα μπορέσει να αποδοθεί δικαιοσύνη και να μπει φραγμός στην ασύδοτη πολιτική που εφαρμόζεται διεθνώς.
Αφυπνισμένη συνείδηση
Ο καθένας θα πρέπει να έχει αφυπνισμένη τη συνείδησή του και να θέτει ως όραμα στη ζωή του την αντίδραση σε κάθε προσπάθεια παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε κάθε περίπτωση παραμένει ακέραιο το αίτημα για παγκοσμιοποίηση του ανθρωπισμού, εφόσον τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν προστατεύονται ως υπέρτατο έννομο αγαθό, αυτή δε η τάση εξαπλώνεται διεθνώς. Καμία επέμβαση μεγάλων δυνάμεων, όπως σε Ιράκ, Λιβύη, Συρία, δεν δικαιολογείται στο όνομα του δήθεν εκδημοκρατισμού χωρών αυτών, ενώ στην ουσία υποκρύπτονται και εξυπηρετούνται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Πρώτα ο άνθρωπος και μετά η παγκοσμιοποίηση της ελεύθερης αγοράς. «Δίκαιοι πολίτες υπάρχουν μόνο σε Δίκαιες Πολιτείες». Αυτή τη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων οφείλουμε να ασπαζόμαστε, εφόσον η Δίκαιη Πολιτεία είναι αυτή που δίνει το παράδειγμα στους πολίτες της και με την αίσθηση αυτή δημιουργείται το «συνυπεύθυνον» μεταξύ Πολιτείας και ατόμων και η βούληση του κράτους εκφράζει την πραγματική βούληση της κοινωνίας.
