Κρίμα για τον Δαρείο, τον Ξέρξη και τα επιτελεία τους, που δεν αποπειράθηκαν να καταλάβουν την Ελλάδα ειρηνικά, επί Μητσοτάκη
Του Παναγιώτη Λιάκου
Ο Μαρδόνιος ήταν στρατηγός του Δαρείου και ταυτόχρονα, μέσω μιας σειράς διπλωματικών γάμων σκοπιμότητας, είχε γίνει πολλαπλά… συγγενής του – γαμπρός και θείος και πεθερός του! Το 492 π.Χ. έκανε την πρώτη απόπειρα να καταλάβει την Ελλάδα, αλλά τα σχέδιά του δεν ευδοκίμησαν, επειδή ο στόλος του καραβοτσακίστηκε σε φουρτούνα στη χερσόνησο του Άθω (όπου βρίσκεται στην εποχή μας το Άγιο Όρος).
Στον Ηρόδοτο* διαβάζουμε: «Από τη Θάσο ο στόλος ξεκίνησε ακολουθώντας τις ακτές έως την πολιτεία Άκανθο και από κει κατευθύνθηκαν προς τον Άθω. Ενώ τον παρέπλεαν, άρχισε να φυσάει βοριάς υπερβολικά δυνατός και σκόρπισε τον στόλο τους, ρίχνοντας πολλά καράβια στα βράχια του Άθω. Λέγεται ότι τα καράβια που καταστράφηκαν ήσαν τριακόσια και ότι χάθηκαν περισσότεροι από είκοσι χιλιάδες άνθρωποι. Επειδή γύρω από τον Άθω η θάλασσα είναι γεμάτη με θαλάσσια θηρία, άλλους τους κομμάτιασαν τα θηρία αυτά, άλλοι σκοτώθηκαν επάνω στα βράχια, άλλοι δεν ήξεραν να κολυμπήσουν και πνίγηκαν, κι άλλοι πέθαναν από το κρύο. Αυτά έπαθε ο στόλος τους».
Ο Μαρδόνιος δεν σκοτώθηκε στη φουρτούνα, αλλά έγινε ρεντίκολο. Έκανε την καρδιά του πέτρα και ετοιμάστηκε για την επόμενη εισβολή. Αν δοκίμαζε τις δυνάμεις του σήμερα, θα τα είχε καταφέρει δίχως τουφεκιά. Το Λιμενικό θα μάζευε τα ορκ που είχε στα πλοία του, προτού τους φάνε τα σκυλόψαρα και φρίξει το πανελλήνιο με την «ανθρωπιστική καταστροφή». Τα ελληνόφωνα κανάλια θα λίγωναν από τα σορόπια και τα δάκρυα μιλώντας για το δράμα των «διασωθέντων» και οι Έλληνες θα είχαν αναλάβει τη σίτιση, τη στέγαση και την παροχή χαρτζιλικιού και διαδικτύου στα περσικά στρατά έως την τελική νίκη των Μήδων.
Οι απόγονοι του Μαρδόνιου, του Δαρείου και του Ξέρξη είναι πολύ πιο έξυπνοι και προετοιμασμένοι από τους προγόνους τους. Μας στέλνουν άοπλα τα στρατεύματά τους (άλλοι ομόθρησκοί τους έχουν κρύψει όπλα εδώ για την ημέρα που θα τα… χρειαστούν) κι εμείς χαιρόμαστε που τους «σώζουμε», την ίδια στιγμή που ψηφίζουμε Μητσοτάκη, Ανδρουλάκη, Κουτσούμπα, Φάμελλο, Κασσελάκη και Ζωή Κωνσταντοπούλου, ενώ καμαρώνουμε για τον Λεωνίδα, τον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή.
Η κατάντια της κατάντιας, ω κατάντια…
* Ηροδότου «Η Ιστορία των Περσικών Πολέμων», 6:44, μετάφραση: Άγγελος Σ. Βλάχος, εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα: 2005, σελ. 432.
Ακριβώς… τους στρώνουμε και χαλί στο όνομα του ανθρωπισμού, που είναι ανθελληνισμός.
Τους παρέχουμε αγαθά που στερούνται πολλοί συνάνθρωποί μας Έλληνες και θα αρκούσε να μην τους προσφέρουμε τίποτα, ώστε να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες για επιβίωση που αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν θα εύρισκαν εργασία και θα έφευγαν γρήγορα να επιστρέψουν στις χώρες τους.