Ωραίο μου… (γερμανικό) πλυντήριο

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ενός εκδοτικού οίκου να διαφημίσει τη πραμάτεια του και μιας εφημερίδας να εκμεταλλευθεί επικοινωνιακά το γεγονός. Μόνο που η προχθεσινή, τάχα μου, «δημοσιογραφική ανάκριση» της κυρίας Μέρκελ, μέσα στην κατάμεστη από οπαδούς της (;) Λυρική Σκηνή, κατέληξε σε ένα χαμηλής αισθητικής πλυντήριο εντυπώσεων για τον ρόλο της στην κρίση του 2015. Ένα πλυντήριο που δουλεύει με εκκωφαντικό θόρυβο μέρες τώρα, πλαστογραφώντας τα γεγονότα γύρω από το περιβόητο δημοψήφισμα για το ευρώ και ρίχνοντας όλο το βάρος για τον ωμό εκβιασμό εις βάρος της Ελλάδας στον μακαρίτη τον Σόιμπλε, ο οποίος, από εκεί που είναι, μάλλον δυσκολεύεται να απαντήσει.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, βέβαια, τα πράγματα δεν χωρούν ούτε παρερμηνείες ούτε εξωραϊσμούς ούτε απαλλαγή από ευθύνες. Την περίοδο της ελληνικής κρίσης δεν υπήρχαν Γερμανοί «φιλέλληνες» και «ανθέλληνες». Υπήρχαν μόνο Γερμανοί που σκέφτονταν γερμανικά, κατά την αντίληψη των οποίων η χώρα μας έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, όπως τιμωρήθηκε η «αχάριστη» Ελλάδα του ’40 επειδή δεν υποδέχτηκε τους Γερμανούς ναζί με ροδοπέταλα.

Η επιχείρηση εξαγνισμού της πρώην καγκελαρίου, που δύο χρόνια πριν από την ελληνική κρίση του 2015 δήμευσε -στο πλαίσιο μιας άλλης τιμωρίας- τα χρήματα ανυποψίαστων Κύπριων καταθετών, είναι τόσο προκλητική, ώστε έχω την πεποίθηση πως θα αναγκάσει άλλους πρωταγωνιστές εκείνων των στιγμών να μιλήσουν για τον πραγματικό ρόλο της. Περιμένετε και θα δείτε… 

Το ερώτημα, όμως, που ανακύπτει αφορά περισσότερο τον ρόλο των εγχώριων κέντρων που επιδιώκουν να την ξεπλύνουν, παρότι η ίδια δεν βοήθησε ούτε χθες τον εαυτό της ώστε να καταστεί συμπαθέστερη στην πλειονότητα των Ελλήνων. Αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για τα πεπραγμένα της και με αναισθησία παχύδερμου ειρωνεύτηκε κατάμουτρα το ακροατήριό της, εκφράζοντας σε αποικιοκρατικό ύφος την απορία για το πώς οι ταλαίπωροι Έλληνες τα έβγαζαν πέρα με τα 60 ευρώ την ημέρα που έδιναν τα ΑΤΜ των τραπεζών, έπειτα από τη διακοπή της παροχής ρευστότητας που διατάχθηκε υπό τις ευλογίες της! Παρ’ όλα αυτά, η Μέρκελ χειροκροτήθηκε θερμά προχθές και από τους συνδρομητές της «Καθημερινής» και από ορισμένους πολιτικούς που κάθονταν στην πρώτη γραμμή της αίθουσας, φέρνοντας στον νου κάποιους συναδέλφους τους, της προκατοχικής περιόδου, οι οποίοι προσπαθούσαν να πείσουν τον Μεταξά να συνθηκολογήσει με το Βερολίνο γιατί… «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»

H προσπάθεια μονοσήμαντης απόδοσης ευθυνών για όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015 στους «άφρονες» του ΣΥΡΙΖΑ και στον «κακό» Σόιμπλε (που ασφαλώς ήταν κακός, αλλά δεν δρούσε μόνος) είναι οργανωμένη και γίνεται με κυβερνητικές πλάτες, ακριβώς για να μετατοπιστούν οι προβολείς της δημοσιότητας από τα αίσχη τού σήμερα. Ειδικά όμως η εξιδανίκευση του ρόλου της Μέρκελ στον ίδιο τον τόπο του… εγκλήματος αποτελεί ένα είδος ύβρεως. Γιατί η κυρία Μέρκελ δεν κατέστρεψε συνειδητά μόνο την Ελλάδα, τις κυπριακές τράπεζες και τις εύθραυστες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου. Κατέστρεψε την ίδια την Ευρώπη, με το περίφημο «Willkommen» που άνοιξε τα σύνορα στις ορδές των Αφροασιατών ισλαμιστών, ανατρέποντας μέσα σε λίγα χρόνια την πληθυσμιακή σύσταση των μεγάλων αστικών κέντρων.

Η κυρία Μέρκελ είχε το θράσος προχθές να ομολογήσει ότι η κατάσταση (που η ίδια δημιούργησε) ήταν αφόρητη και αναγκάστηκε να «χρυσώσει» με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων τον Ερντογάν για να βάλει φρένο στις ροές. Για αυτή την εγκληματική πολιτική της «ανοιχτών θυρών» δέχεται σήμερα σφοδρότατη κριτική μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Αλλά εδώ συνάντησε κατανόηση. Συγκίνησε τα πλήθη με την… ειλικρίνειά της.

Τέλος, εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι, στη διάρκεια μιας συζήτησης διάρκειας 90 λεπτών, ο διευθυντής της εγκρίτου «Καθημερινής» ξέχασε -εξ όσων αντελήφθην-να θέσει το πιο κρίσιμο θέμα στην ατζέντα των ελληνογερμανικών σχέσεων: το ορθάνοιχτο κεφάλαιο των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, για τη διεκδίκηση των οποίων υπάρχει ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής. Πολύ κρίμα, γιατί, αν πράγματι η πρώην καγκελάριος διέθετε έστω ίχνος θετικού αισθήματος για την Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι όψιμοι οπαδοί της, θα μπορούσε, απελευθερωμένη πλέον από την πολιτική της ιδιότητα, να συμβάλει με μια «πάσα» στην αποκατάσταση της ιστορικής δικαιοσύνης. Υποψιάζομαι όμως ότι η ευγενική αυτή παράλειψη αποσκοπούσε στο να μη χαλάσει το στομάχι του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είχε κανονίσει να φάει αβγά ποσέ την επομένη το πρωί μαζί της…