Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Σαν σήμερα, στις 3 Ιουλίου 2015, η πλατεία Συντάγματος βούλιαζε κυριολεκτικά από την τεράστια συγκέντρωση υπέρ του «Όχι» για το δημοψήφισμα που θα διεξαγόταν ύστερα από δύο εικοσιτετράωρα. Οι εικόνες συγκλονιστικές και η συμμετοχή πρωτοφανής. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα. Καμιά σχέση με τη συγκέντρωση όσων υποστήριζαν το «Ναι», με κεντρικό σύνθημα το «Μένουμε Ευρώπη», λίγες ημέρες νωρίτερα στον ίδιο χώρο…
«Ε, λοιπόν, ΟΧΙ. Θα τους πούμε ΟΧΙ την Κυριακή» βροντοφώναζε από την εξέδρα ο Αλέξης Τσίπρας και συμπλήρωνε: «Το ΟΧΙ θα γράψει ιστορία. Ο λαός μας θα προχωρήσει». Eίχε προηγηθεί και η φοβερή συγκέντρωση στη Μυτιλήνη, απ’ όπου είχε καταχειροκροτούμενος αναφωνήσει το περίφημο «Go back, κυρία Μέρκελ, κύριε Σόιμπλε. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο».
Εκείνη τη βραδιά, λοιπόν, ο κύβος φαινόταν να έχει ριφθεί, αν και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων είχαν επιχειρήσει άλλη μία φορά να παίξουν τον (γνωστό) ρόλο τους. Έπαιζαν και τα ρέστα τους…
Έως σχεδόν τα μέσα της τελευταίας εβδομάδας πολλές από τις μετρήσεις δεν έδειχναν απλώς μια ισορροπία δυνάμεων, αλλά και το «Ναι» να προηγείται. Άλλωστε, η προπαγάνδα από τα ιδιωτικά κανάλια ήταν απροκάλυπτη, συμπληρώνοντας τον εκφοβισμό που ασκούσαν στο εσωτερικό τους οι περισσότερες επιχειρήσεις. Παρά ταύτα, η προσπάθεια χειραγώγησης δεν απέδωσε. Και τις ημέρες εκείνες κάποιοι από τους δημοσκόπους εξομολογούνταν στον στενό τους κύκλο ότι το «Όχι» είχε αρχίσει να παίρνει ανησυχητικά κεφάλι. Έως την Κυριακή αυτό είχε γίνει τσουνάμι…
Η καταγραφή αυτού του κλίματος -καθώς συμπληρώνεται μία δεκαετία- δεν έχει μόνο επετειακό ενδιαφέρον. Έχει και πολιτική σημασία, διότι -σε συνδυασμό με όσα επακολούθησαν- εξηγεί γιατί η Κεντροαριστερά δεν μπόρεσε -και δεν μπορεί- να σηκώσει κεφάλι, ειδικά στη χώρα μας…
Δεν είναι μόνο η διεθνής μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα δεξιά που λειτουργεί καταλυτικά. Για τη σύγχρονη ελληνική Κεντροαριστερά η κυνική κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015 αποτελεί το «προπατορικό αμάρτημά» της. Η Ελλάδα παράμεινε και επί ΣΥΡΙΖΑ το «πειραματόζωο» της Ευρώπης…
Σε μια φάση μάλιστα κατά την οποία ο κ. Τσίπρας κάνει rebranding και επιχειρεί το comeback του, οι σκιές παραμένουν -ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια- βαριές επάνω του. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε πήρε σταθερά την κατιούσα (παρά την προσωρινή ανάσχεση του Σεπτεμβρίου του 2015) για να φτάσει στην ιλαροτραγωδία της τελευταίας διετίας…
Με τα «αν», βεβαίως, δεν γράφεται η Ιστορία. Και κανείς δεν γνωρίζει τι θα συνέβαινε, εάν τιμούσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Όπως και τι θα είχε γίνει, εάν ο ΓΑΠ αξιοποιούσε τα όπλα που είχε το 2010 για να αρνηθεί το Μνημόνιο. Αυτό που μετράει είναι ότι και η ελπίδα προδόθηκε -ρίχνοντας την κοινωνία στα τάρταρα της μοιρολατρίας και της κόπωσης- και η κατ’ ευφημισμόν μεταμνημονιακή Ελλάδα εξακολουθεί -τόσα χρόνια μετά- να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο…
ε ευκαιρία λοιπόν να βγούνε τα πρακτικά των συνεδριάσεων της εποχής, να δούμε τί ειπώθηκε.
Σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχουν σωτήρες. Όλοι εκτελούν εντολές
όσο ποιο χαμηλό δείκτη νοημοσύνης όπως Τζέφρι λέξις κουλις τόσο καλύτερη δουλειά κάνουν. από τον Κανάρη που από σωτηρας σε μια μέρα έγινε εθνικός εγκληματίας καταστρέφοντας τον ελληνικό στόλο που ειχε γίνει με τά χίλια βάσανα μεχρο Σήμερα
Όλοι δε διατεταγμένη υπηρεσία.
Το τριχρωμο τέρας μπλε. κοκκινο- ροζ πράσινο μας κατστρωει τα Τελευταία 80 χρονια.
Ο μεγάλος κίνδυνος είναι τώρα που κάνει τους τελευταίους σπασμούς πριν πεθάνει
πολύ προσοχή για Όλα είναι ικανοί
Ενώ ο Σαμαράς που το καλοκαίρι του 2010 στο Ζάππειο “έσκισε” το μνημόνιο είναι εθνοσωτήρας… Μάλιστα.
Όλα αυτά πριν 19 χρόνια!
Φρέσκα κουλούρια σήμερα. Ποιος πληρώνει το μάρμαρο;
Όταν το “ΟΧΙ” σε καλεί να το πεις το κόμμα που βάφτισε τους κατσαπλιάδες της τρόικας, θεσμούς και τους παρέδωσε δημόσια και ιδιωτική περιουσία ως το 2.119, πρέπει να είσαι και πολύ μεγάλος ΜΑΛΑΚΑΣ να στρατευτείς κάτω από τη σημαία του.