Του Χρήστου Μπολώση
Το ότι ο σύγχρονος πόλεμος έχει διαφοροποιηθεί από αυτόν που μέχρι τώρα ξέραμε είναι γεγονός. Το ότι όμως θα φτάναμε στο σημείο να γίνονται βομβαρδισμοί ψιλοσικέ ούτε που μπορούσαμε να το φανταστούμε.
Είμαστε κοντά στο να καθιερώσουμε το «112» του πολέμου ή να αναστήσουμε εκείνο το παλιό τηλεφωνικό μήνυμα: «Ο επόμενος βομβαρδισμός είναι προγραμματισμένος για τις 18.30. Παρακαλούνται οι κάτοικοι των χωριών Φορντό, Νατάνζ και Ισπαχάν να εκκενώσουν τα χωριά τους, διότι μετά νίπτομεν τας χείρας».
Ο κ. Τσίπρας δεν γνώριζε ότι υπάρχουν και θαλάσσια σύνορα («Υπάρχουν θαλάσσια σύνορα και δεν το ξέρουμε;»). Να τον άκουγαν ο Κανάρης ή ο Βότσης…
Ο κ. Τσιάρας αιφνιδιάστηκε, διότι θεωρούσε ότι ο νομός Έβρου βρισκόταν εκτός Ελλάδος. Αγεωγράφητος, σαν τον Βέγγο που πήγαινε για Θεσσαλονίκη και ξαναβρέθηκε Αθήνα.
Ο κ. Κικίλιας μπέρδεψε τα Στενά του Ορμούζ με τη Διώρυγα του Σουέζ («έχει η Αγγλία Καλαμάτα;»).
Ο κ. Γεραπετρίτης δήλωσε υπερήφανος «Φιλέλλην», κάτι σαν τον Λόρδο Μπάιρον δηλαδή.
Έστω κι αν οι αστοχίες (για να το πούμε κομψά) αυτές έγιναν εν τη ρύμη του λόγου, που δεν το πολυπιστεύω, είναι απαράδεκτα πράγματα για πολιτικούς, που συν τοις άλλοις μάχονται (λέμε τώρα) για τα συμφέροντα της χώρας.
