Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Βασιλικότερος του βασιλέως εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη, ευθυγραμμισμένος πλήρως με τον Ντόναλντ Τραμπ για το θέμα των αμυντικών δαπανών. Υπερακόντισε, μάλιστα, όχι μόνο υποσχόμενος ότι η Ελλάδα θα πετύχει τον στόχο του 5% «μετά βεβαιότητας», αλλά και στρεφόμενος εναντίον όσων ζητούν «εξαιρέσεις». Μόνο σάλια δεν (του) έτρεχαν…
Ο κ. Μητσοτάκης -που στην «οικογενειακή» φωτογραφία βρέθηκε σε μια άκρη πάνω, ενώ ο Ερντογάν ήταν στο κέντρο, δίπλα στον Τραμπ…- καταβάλλει συνεχείς προσπάθειες να σβήσει τα ίχνη του «αντιτραμπικού» παρελθόντος του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Και οι μνήμες παραμένουν νωπές…
Τι κι αν αυτούς τους μήνες αποκήρυξε υποκριτικά τη woke ατζέντα, μίλησε για δύο φύλα, μετρίασε το πάθος του για την πράσινη μετάβαση κ.ο.κ.; Έως την τελευταία στιγμή των αμερικανικών εκλογών, τον περασμένο Νοέμβριο, είχε ρίξει όλο το βάρος του υπέρ της υποψήφιας των Δημοκρατικών Κάμαλα Χάρις…
Όταν, λίγους μόλις μήνες πριν από τις αμερικανικές εκλογές, είχε ρωτηθεί από δημοσιογράφο στο Νταβός για το ενδεχόμενο επανεκλογής του Τραμπ, αρχικά έκανε «πνεύμα». «Νόμιζα ότι ο χρόνος μας τελείωσε» απάντησε κοιτώντας το ρολόι. Στη συνέχεια, το έκανε χειρότερο, δείχνοντας την προτίμησή του, εμμέσως πλην σαφώς, στον Μπάιντεν: «Μπορεί όλοι να έχουμε τις προτιμήσεις μας, αλλά είναι καλύτερο να τις κρατάμε για τον εαυτό μας».
Και καλά τότε. «Στο τέλος, ο αμερικανικός λαός θα αντιδράσει και θα χάσει ο Τραμπ» έλεγε ακόμα και όταν όλες οι μετρήσεις (κρυφές και φανερές) έδειχναν, κατά την τελική ευθεία, καθαρή επικράτηση του σημερινού προέδρου. Δεν κράτησε την παραμικρή ισορροπία…
Ακόμα και μετά την εκλογή Τραμπ, η (πρωθυπουργική αδελφή) Ντόρα Μπακογιάννη είχε βγει δημοσίως τον Ιανουάριο και τον είχε επικρίνει: «Επιστρέφει εκδικητικός, δεν είναι καλό στην πολιτική να δρας εκδικητικά». Καλούσε μάλιστα την Ευρώπη να του κηρύξει περίπου τον… πόλεμο: «Είναι η ώρα η Ευρώπη να καταλάβει ότι, αν δεν αντιδράσουμε τώρα, θα τελειώσουμε». Τόσος ρεαλισμός και διορατικότητα…
Επίσης, ο κ. Μητσοτάκης, στις αρχές Ιανουαρίου, στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, άφηνε αιχμές για «πρωτοφανείς εξαγγελίες για γεωστρατηγικές μεταβολές», με αφορμή τις πρώτες δηλώσεις Τραμπ αναφορικά με Παναμά, Καναδά και Ιρλανδία. Τώρα, άραγε, θα έλεγε τα ίδια;
Ήταν ακόμη εκείνος που περιφρονητικά από το βήμα της Βουλής είχε μιλήσει παλαιότερα για «αριστερόχρωμο τραμπισμό» επιτιθέμενος στην αντιπολίτευση. Και ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος εκτόξευε εκ μέρους του καταγγελίες για “σχέδιο τραμπισμού α λα γκρέκα”. Τα έχουν ξεχάσει αυτά;
Την ίδια περίοδο είχαν λουφάξει φυσικά και διάφοροι τύποι όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης που έτρεξε να κάνει τις συνήθεις κυβιστήσεις του μετά τη σαρωτική νίκη Τραμπ. Όταν ένας άλλος επιφανής “γαλάζιος”, ο Δημ. Καιρίδης, λαλούσε πως «ο φιλελεύθερος κόσμος θρηνεί»….
Η δουλοπρεπεια του Μητσοτακη ειναι γνωστη, μηπως ομως θα επρεπε να αναφερετε οτι η Ισπανια αρνηθηκε να δεχτει την αυξηση 5% που διεταξε ο Τραμπ, για να μην επιβαρρυνθει η οικονομια της σε βαρος διαφορων κοινωνικων δαπανων για υγιεια, συνταξεις, προνοια, κλπ. Η Iσπανια βεβαια, σε αντιθεση με την Ελλαδα, εχει μια κανονικη κυβερνηση που νοιαζεται για το λαο της χωρας. Μηπως ομως αυτη η κυβερνηση δεν αρεσει σε ορισμενους επειδη ειναι σοσιαλιστικη και οδηγει σε δυσαρεστες συγκρισεις με τη δικηα μας, γι αυτο και τα περισσοτερα ΜΜΕ αποσιωπουν την αρνηση της να υπακουσει στον Τραμπ και μιλανε γενικως για αποφαση με την οποια “συμφωνησαν οι ηγετες της Ε.Ε.” ;
Ο Μητσοτάκης ανέκαθεν είχε το προσωνύμιο “the teacher’s pet” αναφορικά με τη δουλοπρέπεια και την υποτακτικότητα όσον αφορά τους “ανώτερους” (Η.Π.Α., Γερμανία, κτλ). Συνήθως, αυτή η κατηγορία των ανθρώπων ισοσταθμίζει τη δουλοπρέπεια προς τον “ξένο παράγοντα” και στους ντόπιους ολιγάρχες με σκληρότητα και αναλγησία προς τους πιο αδύναμους, εν προκειμένω προς τους πολίτες. Για αυτό και τα διαφόρων ειδών “μέτρα” και γεγονότα (αυξήσεις τιμών, ασύστολη προπαγάνδα, ηλεκτρονικές ταυτότητες / μίζες, σκάνδαλα, απευθείας αναθέσεις) που βιώνουμε καθημερινά. Κατά την τετραετία των Δημοκρατικών όπου ο Μητσοτάκης έδωσε “γην και ύδωρ” στους αμερικάνους παραχωρώντας τους βάσεις στη μισή Ελλάδα, υποστηρίζοντας αναφανδόν τον Ζελένσι, υιοθετώντας την πράσινη ενέργεια, ακόμα – ακόμα και τη woke agenda, θα μπορούσε ίσως να “απαιτήσει” (τρόπος του λέγειν) τη διευθέτηση κάποιων ζητημάτων με την Τουρκία ή έστω με τη Λιβύη. Αρκέστηκε μόνο στα “ήρεμα νερά”. Τώρα, μέχρι τις εκλογές του 2027 θα είναι αναγκασμένος να παίζει “κατενάτσιο”, άμυνα δηλαδή στις κάθε μορφής προκλήσεις που θα έρχονται από Τουρκία, Λιβύη , Σκόπια και ποιός ξέρει από που αλλού.
Υ.Γ. Σχετικά με την κόντρα Γεωργιάδη – Δένδια, ο Σπυράδωνης μπορεί και να έχει δίκιο ενώ ο Δένδιας με τις δηλώσεις του “πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα” με την έννοια ότι αντί για ευθεία απάντηση προτίμησε να απαξιώσει τον πρώτο. Το τουρκολυβικό μνημόνιο υπογράφτηκε το 2019 στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη με υπουργό εξωτερικών τον Δένδια. Ο “πολύς” κ. Δένδιας (που θέλει να γίνει και αρχηγός) δήλωνε τότε ότι “εξαπατήθηκε” από τον Λίβυο υπουργό εξωτερικών. Δήλωνε και άλλα εκείνη την εποχή ο Δένδιας, όπως ότι “η εποχή των κανονιοφόρων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί”, τα μάζεψε όμως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου φάνηκε ότι όποια χώρα επενδύει στην πολεμική της βιομηχανία (όπως π.χ. η Τουρκία), πράττει πολύ σωστά…