Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Το κεφάλι μας τα φταίει όλα, που είναι γεμάτο κούραση… Γιατί η ιδέα της απόγνωσης θα πρέπει να γεννήθηκε την πρώτη φορά που έχασε ο ΠΑΟΚ.
Να είσαι ΠΑΟΚ, για τους απέξω, είναι μια μορφή παραφροσύνης. Μια εμμονή στην πλευρά της ζωής, όπου βασιλεύουν οι ψευδαισθήσεις. Δεν είναι έτσι… Είμαστε εμείς τα παόκια άνθρωποι σεβαστικοί, με αξίες, κουβαλώντας ένα βαθύ άλγος. Γλεντίζουμε την πτώση μας. Και πενθούμε το ανίατο ύψος. Δεν μας χαλάνε εμάς οι κλειστές στροφές της Κατερίνης. Ούτε το θέαμα του κόσμου που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, την ώρα που λέει η πινακίδα «καλώς ήλθατε στην Αθήνα»!
Μας παίρνει ο Θεός από το χέρι.
Την αηδία που νιώθουμε για το Μαξίμου και τα παράκεντρα εξουσίας δεν την ημερώνει με τίποτε η χολή μας. Μπορούμε εκείνη την ώρα του αγώνα και όχι μόνο, και υπερβάλλουμε! Τι να πεις στον άλλον στη ρωγμή της ύπαρξής του; Δονούμαστε μετά, όταν βγαίνει η ασπρόμαυρη φανέλα στο χορτάρι όλοι μαζί στις αβέβαιες κερκίδες και ξορκίζουμε το κακό. Τοκίζουμε τη δυστυχία μας, αρνούμενοι να προδώσουμε τον εαυτό μας!
Ο ΠΑΟΚ είναι αισθητική επιλογή. Η πιο ακμαία ιαχή σε αυτό το κουρασμένο κράτος.
Από ένα βαθύ και σκοτεινό αίτημα για δικαιοσύνη. Για να πάψει η ζωή να είναι βίζιτα. Γι’ αυτό είμαστε ΠΑΟΚ! Πήγανε να διχάσουν τον λαό της ομάδας βάζοντας μπροστά τον Αθλητικό Σύλλογο για να εκδιωχθεί ο Ιβάν Σαββίδης από την ΠΑΕ. Και βιάστηκε η ανεπίγνωστη Θύρα 4, που μάλλον έχει ξεμείνει από ηγέτες, να βγάλει ανακοίνωση υπέρ της νέας κατάστασης, που κράτησε μόλις δέκα μέρες. Ήδη ο Θανάσης Κατσαρής του Α.Σ. παραιτήθηκε και αποτελεί παρελθόν μπροστά στη γενική κατακραυγή. Πώς θα ξανακοιταχτούμε τώρα στα μάτια;
Ο απλός κόσμος των ομάδων δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί ασπίδα των επιχειρηματικών επιδιώξεων της ιδιοκτησίας. Το αντίθετο. Αν όμως ο ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας δεν ήταν μασίφ Έλληνας, με ελληνικό διαβατήριο -κι ας τον λένε κάποιοι υποτιμητικά «Ρωσοπόντιο», δείχνοντας στην πραγματικότητα το δικό τους ευτελές ήθος-, πολλοί στην Αγία Μαρίνα στην Τούμπα στοιχηματίζουν ότι ήδη θα βρισκόταν εκτός επικράτειας. Οι Αμερικανοί έχουν δείξει με κάθε τρόπο ότι δεν τον θέλουν στα πόδια τους. Γιατί τον θεωρούν εμπροσθοφυλακή του Πούτιν. Και η ένοχη βιασύνη κυβερνητικών κύκλων να ισχυριστούν ότι δεν σχετίζονται με το «τέχνασμα» να βάλουν έναν «λεφτά με καθαρό μητρώο» στη θέση του επιβεβαίωσε ότι κάποιοι στο Μαξίμου έχουν τη φωλιά τους λερωμένη.
Ο κόσμος του ΠΑΟΚ, αυτό το πυρηνικό όπλο της ομάδας, αντέδρασε σθεναρά και αποκατέστησε την τάξη. Δεν είναι τυχαίος ο λαός του ΠΑΟΚ. Έχει λόγο για την τύχη της ομάδας κι όποτε χρειάζεται παρεμβαίνει αυτοδικαίως. Η ξεριζωμένη αλλά υπερήφανη προσφυγιά και η σκληροτράχηλη εργατιά της Τούμπας μετά τον ημερήσιο κάματο έπαιρναν τα σύνεργά τους και πρόσφεραν οικειοθελώς όπου μπορούσαν για να σηκωθεί το γήπεδο και να στεγάσει τα όνειρά τους. Και στην αναθηματική πλάκα των εγκαινίων, που τελέστηκαν επί υπουργίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αναγράφεται ότι το γήπεδο αυτό ανηγέρθη δαπάναις της Γραμματείας Δημοσίων Έργων και της ανιδιοτελούς προσφοράς των φιλάθλων του ΠΑΟΚ.
«Στολίζονται και όμορφοι/ βγαίνουνε στα σοκάκια/ Φύσα αγέρα πάρε τα /χόρεψτα τα παιδάκια» τραγουδάει ο Νικόλας και δεν υπάρχει άλλος στίχος ωραιότερος που να εκφράζει βαθιά τη φιλοπαίγμονα ψυχή ημών των παοκτζήδων. Γιατί για μας η ύπαρξη δεν είναι χλιαρή συναίνεση. Ας έχουν οι άλλοι όσα εκατομμύρια οπαδούς θέλουνε. Ο ΠΑΟΚ υπάρχει όσο εμείς θα υπάρχουμε και θα υπάρχουμε κάθε φορά που θα ανάβει στα τζουκμπόξ της ψυχής μας ένα καινούργιο αλάνι σαν τον Ντέλια ας πούμε, κάποιο παλιό τραγούδι του Καζαντζίδη.
