Μένει από πολιτικά καύσιμα η κυβέρνηση

Του Απόστολου Αποστόλου*

Μένει από πολιτικά καύσιμα η κυβέρνηση. Παραπατάει από τα προβλήματα και την ασυνέπειά της. Όσο και αν η «Αυτού Μεγαλειότης» δηλαδή, ο κ. Μητσοτάκης, υποτιμά τις κριτικές που δέχεται και προσπαθεί να αποσυνδεθεί από όλες τις αποτυχημένες πολιτικές του. Όμως η αιχμηρή δύναμη της φθοράς και της κατάρρευσης τον έχουν  πάρει μαζί τους. Όλα είναι απέναντί του και μάλιστα μ’ ένα τρόπο συντριπτικό. Προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα του, που κτίστηκε με επιμέλεια από τους μιντιάρχες, αλλά μάταια, καταρρέει στο βάθος της πολιτικής σκηνής εκείνος και η κληρονομική μοναρχία του.

Η κυβερνητική πολιτική του κ. Μητσοτάκη πάσχει σε όλα τα πεδία. Μικραίνει ο χρόνος του στην πολιτική. Βρίσκεται μάλλον σε πανικό. Βλέπει παντού τοξικές συμμαχίες που επιθυμούν να τον κατεδαφίσουν, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι η δική του πολιτική σε όλα τα επίπεδα είναι τοξική και παρακμιακή.

Στην εσωτερική του πολιτική η φτώχεια που έσπειρε τον δοκιμάζει σκληρά. Τα επιδόματα και τα ψίχουλα εξατμίζονται από την καθημερινή ακρίβεια. Η τραγωδία των Τεμπών και τα αναπάντητα ερωτήματα καθιστούν τα επιχειρήματά του ανεμώλια αθύρματα. Κανέναν δεν πείθουν. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο σκάνδαλο, πρόκειται για εξαγορά της υπαίθρου που καλείται για μια ακόμη φορά να πληρώσει το μάρμαρο ο πολίτης στο μεγάλο φαγοπότι που γινόταν. Άλλαζαν οι πρόεδροι του ΟΠΕΚΕΠΕ σαν πουκάμισα, άλλοι έφευγαν μέσα σε δύο εβδομάδες, όσοι δεν ήθελαν να συμμετέχουν στο φαγοπότι και άλλοι που υπέγραφαν τις εικονικές επιδοτήσεις (βοσκοτόπια μέχρι το Χαλάνδρι) παρέμειναν για  χρόνια.  Ένα άλλο μεγάλο φαγοπότι ήταν τα αντιπλημμυρικά έργα στη Θεσσαλία μετά τη θεομηνία «Ντάνιελ», με ποσά που ζαλίζουν 4,55 δις και έργα που δεν ολοκληρώθηκαν. Τελικά τα σκάνδαλα της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη αποτελούν μόνιμη στρατηγική και παίρνουν την όψη της τυφλής εμμονής.     

Και οι μετρήσεις από τις δημοσκοπικές εταιρείες που γίνονται από μέσα ενημέρωσης που δεν μπορείς να τα πεις επιθετικά προς την κυβέρνηση, καταγράφουν πέρα από ένα τεχνητό προβάδισμα της ΝΔ και ένα 68,1% ποσοστό που θέλει άλλη κυβέρνηση. Παράδοξο; Καθόλου. Είναι η κίνηση μέσα στην τεχνητή ακινησία ενός προβαδίσματος που δίνουν οι μετρήσεις των δημοσκοπήσεων για να χρυσώσουν το χάπι της κατρακύλας της ΝΔ. Τελικά ο ναυαγισμός της κυβέρνησης είναι πλέον δεδομένος, όσο και αν τα μέσα ενημέρωσης τη στολίζουν με τα βάγια της αρετής.

Στην εξωτερική πολιτική όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Οι τουρκικές απαιτήσεις, η έλλειψη ισχυρών συμμαχιών, η ατολμία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, απαξιώνουν μέρα με τη μέρα τη χώρα και την κάνουν παρακολούθημα εξελίξεων, αρνητικών για τα συμφέροντά της. Στο τέλος η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα «μοντέλο» που παραδίδει γη και ύδωρ χωρίς να φθάνει -όχι βέβαια σε σύγκρουση- ούτε καν σε διπλωματικές αντιστάσεις. Έτσι και αλλιώς πάντα ήμασταν καλοί στις τελετές παράδοσης. Εξάλλου οι υπουργοί της κυβέρνησης είναι φιλέλληνες και όχι Έλληνες, όπως είπε πρόσφατα και υπουργός της. Αναρωτιέται κανείς τι ήθελε να πει ο υπουργός Εξωτερικών με το: «Ακούω ταυτόχρονα ότι είμαι φιλοπαλαιστίνιος και ότι είμαι φιλοϊσραηλινός. Η απάντηση είναι σαφής. Είμαι φιλέλληνας. Και η στάση μου αυτή δεν θα πάψει να υπάρχει». Όλα αυτά οδηγούν τη χώρα μεταξύ αβύσσου και μηδενός. Ενώ ακόμη και κάποιοι που δήλωναν σύμμαχοί μας, όπως ο Αιγύπτιος πρόεδρος Αμπντέλ αλ Σίσι, και ο Λίβυος στρατηγός Χαφτάρ, βεβαίωσαν το νόημα της λυκοφιλίας. Όλοι οι μύθοι της σταθερότητας που μας διαβεβαίωνε ο κ. Μητσοτάκης απεδείχθησαν απολιθώματα. Να γιατί οι δημοσκοπικές μετρήσεις δείχνουν ότι ένα 65% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση.

Τώρα όσα άκλητα και ακατάγραφτα και αν ειπωθούν από τον κ. Μητσοτάκη η πραγματικότητα δείχνει ότι εκείνος οδηγείται στην έξοδο από την πολιτική. Και αυτό γιατί η πολιτική του ήταν άνυδρη, άψυχη, υποχωρητική, αλλά και τιμωρητική ως προς τον λαό. 

Η «Αυτού Μεγαλειότης» δεν έχει πια διείσδυση στη βάση, ούτε με τον επιδοματικό ομαδισμό των pass που εξαγγέλλει διαρκώς, γιατί ό,τι και να υποσχεθεί σκοντάφτει και διαλύεται στον βράχο της πραγματικότητας. Ωστόσο η κυβέρνηση της ΝΔ και προσωπικά η «Αυτού Μεγαλειότης» ο κ. Μητσοτάκης, έχουν βρει ένα νέο τρόπο να κυβερνούν τη χώρα. Αυτός ο τρόπος είναι να πολλαπλασιάζουν τα ψέματα με απερισταλτότητα ξέροντας ότι ο πολλαπλασιασμός τους γίνεται σωσίβιο σε κάθε δύσκολη κυβερνητική στιγμή.

Η άλλη στρατηγική της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, είναι εκείνο το παράδοξο που περιέγραφε ο Ντιντερό μιλώντας για την κωμωδία λέγοντας ότι «για να είσαι αποτελεσματικός απαιτείται να μεταφέρεις όλες τις ευθύνες σου σε άλλους και εσύ να μετατρέπεσαι σε απουσία, έξω και πέρα από δικαιοδοσίες, προσφέροντας φιλοξενία στην άσπιλη αθωότητα». Αυτό βέβαια -συνέχιζε ο Ντιντερό- «κάποτε αποκαλύπτεται, και εδώ ξεκινά η κωμωδία, γιατί στο τέλος ο χαρακτήρας του ρόλου εμφανίζεται και αποκαλύπτεται η πλήρης αλήθεια». Όσες παραλλαγές Χαμαιλέοντα και αν έχει υιοθετήσει ο κ. Μητσοτάκης ήρθε η στιγμή των αποκαλυπτηρίων του. Κανένας μανδύας δεν μπορεί να σκεπάσει τη γύμνια του.

Ο κ. Μητσοτάκης βολεύεται μέσα στο δια-πολιτικό της εποχής που ζούμε, δηλαδή «στον βαθμό μηδέν του πολιτικού, όπου όλα χάνονται στην απροσδιόριστη αναπαραγωγή της προσομοίωσής τους, και δεν αναδύεται ποτέ καμία αλήθεια» (Ζαν Μπωντριγιάρ). Πιστεύει ότι όλο αυτό το πνεύμα της δια-πολιτικής θα τον σώσει. Τελικά όμως δεν εξαφανίζονται όλα και παραμένουν πάντα ίχνη που προδίδουν την πολιτική ασχήμια. Όμως ο κ. Μητσοτάκης με ένα αδιάλυτο πείσμα αλυτρωτισμού επιμένει σε πολιτικές ζόμπι. Το γεγονός όμως ότι αποθρασύνεται ως κήνσορας της παρακμής με τους πολιτικούς αντιπάλους του (όπως τον είδαμε στη συζήτηση της Προανακριτικής στη Βουλή), δείχνει ότι στο βάθος διακατέχεται από κάποια αμφιβολία και μάλλον αισθάνεται ότι περνά στις απορρώγες ακρώρειες του πολιτικού του τέλους.

*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας