Το τελευταίο πράγμα που έχει ανάγκη η πατρίδα μας είναι να διχαστεί η κοινωνία μας μεταξύ των υποστηρικτών του Ισραήλ και του Ιράν. Η ψύχραιμη και ορθολογική αντιμετώπιση της κατάστασης επιβάλλει να μην ταυτιζόμαστε με κάποια πλευρά. Να μην παίρνουμε ούτε τη θέση των Ισραηλινών, που διαπράττουν γενοκτονία στη Γάζα, ούτε του στυγνού, απάνθρωπου καθεστώτος των Ιρανών μουλάδων.
Οι Έλληνες δεν μπορούν να γίνονται οπαδοί νοοτροπιών και μεθόδων άσκησης κρατικής εξουσίας, όπως αυτές που βλέπουμε και στο Ιράν και στο Ισραήλ. Στο Ιράν του θεοκρατικού σκοταδισμού, οι γυναίκες ξυλοδέρνονται ανελέητα σε περίπτωση που επιτρέψουν να φανεί έστω μια τούφα από τα μαλλιά τους, τα οποία οφείλουν να κρύβουν με την ισλαμική μαντίλα. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει και η θανατική ποινή επιβάλλεται για ψύλλου πήδημα.
Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ -που είναι το κράτος ενός έθνους το οποίο βίωσε τη φρίκη του Ολοκαυτώματος- διαπράττει γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων στην περιοχή της Γάζας – κι αυτό αποτελεί πλέον γεγονός που παραδέχεται επίσημα και το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Αυτές οι δύο δυνάμεις συγκρούονται, που δεν έχουν καμιά σχέση με τα ιδεώδη του Ελληνισμού και τις αξίες, για τις οποίες αξίζει να μάχεται ο λαός μας.
Ο πόλεμος που ξέσπασε μεταξύ Ισραήλ και Ιράν μπορεί να αποτελέσει γεγονός μοιραίο για την παγκόσμια ειρήνη και την ασφάλεια της ανθρωπότητας. Ουδείς γνωρίζει πώς μπορεί να εξελιχθεί και σε ποιον βαθμό θα εμπλακούν οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις. Είναι ένα φαινόμενο που βρίσκεται στην αρχή της εκδήλωσής του και αναμφίβολα θα επηρεάζει για καιρό την κατάσταση στη διεθνή διπλωματία, την οικονομία και τις σχέσεις κρατών και συνασπισμών χωρών.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δεν πρέπει να λειτουργούν σαν ντουντούκες υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς, και να δημιουργούν έριδες στην κοινωνία για τα συμφέροντα άλλων χωρών.
Πρέπει ο λαός να μείνει ενωμένος, γιατί οι καιροί που ζούμε είναι περίεργοι και επικίνδυνοι.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Το δόγμα εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος ΔΕΝ είναι η ουδετερότητα.
Η Ελλάς ως κρατική οντότητα έχει άμεση και κάθε άλλο παρά δευτερεύουσα εμπλοκή στην μεσανατολική κρίση. Το μέρος του λαού της, που ευνοείται από την εμπλοκή, θα είναι προφανώς υπέρ της μιας πλευράς. Το άλλο μέρος, αναγκαία πλειοψηφικό, που δεν ευνοείται ή και ζημιώνεται, προφανώς θα είναι από την άλλη. Αλλά ο κοινωνικός διχασμός είναι εντελώς αδιάφορος για όσους ενδιαφέρονται για την πολιτική. Πιθανότητα πολιτικού διχασμού δεν υπάρχει. Εκτός εάν κάποια μεγάλη δύναμη το αποφασίσει. Αλλά οι μεγάλες δυνάμεις σπάνια εργάζονται πάνω σε υφισταμένους κοινωνικούς διχασμούς, καθώς δημιουργούν αυτούς που τις εξυπηρετούν.
Η μείζονα απειλή για τον Ελληνισμό σήμερα, όπως και χθες, ακούει στο όνομα Κύπρος. Εδάφη της, στα οποία δεν ασκεί κυριαρχία, χρησιμοποιούνται για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ούτε η Ελλάς ούτε η Μεγαλόνησος έχουν τα μέσα να επιβάλλουν στοιχειώδη εναέρια υπεροχή σε εκείνα τα σημεία. Και κάπως έτσι προκύπτει το ερώτημα εάν θα βρεθούν άλλοι καλοπροαίρετοι, ώστε να την εξασφαλίσουν. Οι πρωταγωνιστές πάντοτε χρειάζονται ηρεμία στα μετόπισθεν.
Το καλοκαίρι θα είναι μακρύ. Και τα καλοκαίρια δεν αποδείχθηκαν ποτέ ευνοϊκά για τον Ελληνισμό.