Οι διαστάσεις της επίθεσης του Ισραήλ στο Ιράν υπερβαίνουν την περιφερειακή ένταση και εισέρχονται πλέον σε μια σφαίρα γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης, με παγκόσμια εμβέλεια
Της Μαρίας Δεναξά
Η πρόσφατη, μαζική επίθεση του Ισραήλ κατά ιρανικών στόχων σηματοδοτεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή, με διαστάσεις που υπερβαίνουν την περιφερειακή ένταση και εισέρχονται πλέον σε μια σφαίρα γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης με παγκόσμια εμβέλεια.
Η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών δεν μπορεί να θεωρηθεί δευτερεύουσα. Η επιχείρηση αυτή δεν θα μπορούσε να εκτελεστεί χωρίς τη συναίνεση και πιθανότατα την ενεργή συνδρομή της Ουάσινγκτον.
Η απάντηση του Ιράν, που διαμηνύει ότι δεν θα έχει όρια, συνιστά πράξη αντιποίνων αλλά και μήνυμα αποτροπής. Ωστόσο, σε μια περιοχή όπου τα σύνορα των συγκρούσεων είναι ρευστά και οι συμμαχίες ετεροβαρείς, η πιθανότητα γενικευμένου πολέμου δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Πέρα από τη Μέση Ανατολή, οι συμμαχίες που έχει χτίσει το Ιράν με Ρωσία και Κίνα, μέσω του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης (OCS), του προσδίδουν ένα βαρύ γεωπολιτικό βάρος. Η συνεχής στρατιωτική συνεργασία των τριών αυτών πυρηνικών δυνάμεων, η ενεργειακή εξάρτηση της Κίνας από το Ιράν (40% των υδρογονανθράκων της), αλλά και το γεγονός ότι το 50% του παγκόσμιου πετρελαίου διέρχεται από τα Στενά του Ορμούζ καθιστούν τη συγκεκριμένη σύρραξη εν δυνάμει παγκόσμια ενεργειακή κρίση. Ούτως ή άλλως, οι συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία από το χτύπημα του Ισραήλ θα είναι τεράστιες.
Πολυμέτωπη σύρραξη
Από την άλλη, οι Χούθι στην Υεμένη και η Χεζμπολάχ στον Λίβανο είναι πολύ πιθανό να εμπλακούν μετατρέποντας τη σύρραξη σε πολυμέτωπη.
Σε ένα τέτοιο σκηνικό, όλα τα συστατικά για μια παγκόσμια έκρηξη είναι πλέον συγκεντρωμένα μέσω, φυσικά, των στρατηγικών συμμαχιών, όπως το 1914.
Και ακόμη μία φορά η ψυχραιμία της Μόσχας και του Πεκίνου -ίσως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- να αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα ενάντια σε μια παγκόσμια ανάφλεξη. Όσο κι αν ακούγεται ειρωνικό, ίσως ο κόσμος μας σήμερα να εξαρτάται περισσότερο από ποτέ από την αυτοσυγκράτηση εκείνων που έως πρόσφατα θεωρούσε απειλές.
Αμετανόητη η Ουάσινγκτον
Δυστυχώς, συγκεκριμένοι κύκλοι στην Ουάσινγκτον συνεχίζουν να κινούνται με βάση μια ψυχροπολεμική λογική ισχύος, επεμβαίνοντας σε περιοχές-κλειδιά και προκαλώντας αλυσιδωτές αποσταθεροποιήσεις. Από τη Λιβύη και τη Συρία έως το Κίεβο και την Τεχεράνη.
Τέσσερις δεκαετίες πολέμων με εκατομμύρια νεκρούς και χαμένες ισορροπίες δεν φαίνεται να τους έχουν διδάξει κάτι. Εδώ και 40 χρόνια σκέφτονται μόνο τον πόλεμο, διεξάγουν πολέμους σε κάθε γωνιά της Γης, αποσταθεροποιούν ολόκληρες περιοχές του κόσμου, προκαλούν τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων κι όλα αυτά για παράλογους στόχους, που καταλήγουν πάντα σε μια αδιαμφισβήτητη καταστροφή…
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Ο Γαζαρχης (Τραμπ) που θέλει και ιδιόκτητο κράτος (Ριβιέρα Γάζα) με κοίτασμα μαζί, διότι στην Αμερική εκλέγεται, που σημαίνει σήμερα είναι αύριο δεν είναι, τα συμφώνησε με το Ισραήλ να του κάνουν το μέρος Ίσιωμα για να μπουν τα μηχανήματα, να ρίξει θεμέλια, να διασκορπίσει τους κατοίκους στα Βαλκάνια (στην φίλη του τη Σερβία) και στα Σαχέλ, και να παραλάβει το οικόπεδο καθαρό με το κλειδί στο χέρι. Με τίτλους ιδιοκτησίας. Ως ιδιωτική του περιουσία πλέον.
Έτσι είναι υποχρεωμένος να στηρίξει ανταποδοτικά το Ισραήλ κατά του Ιράν με πληροφορία, με αεροπλανοφόρα και ίσως Β52.
Τώρα ποιος νόμος λέει, ότι ορισμένοι επιτρέπεται να έχουν πυρηνικά και άλλοι, όχι είναι θέμα ισχύος. Αν η Ουκρανία πχ δεν είχε παραδώσει τα πυρηνικά της, ο Πούτιν δεν θα είχε εισβάλλει.