Κάθε εξήγηση δεκτή…

Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Στην καθημερινή ζωή μας, λες και δεν μας έφθαναν η μεγάλη μας φίλη Ουκρανία, η μεγάλη μας σύμμαχος Τουρκία, αναφύονται κατά καιρούς και διάφορα θέματα, η λύση των οποίων δεν είναι μεν εφικτή, πλην όμως έχουν πολλές λύσεις. Μπερδευτήκατε; Δικαιολογημένα. Επειδή λοιπόν εγώ δεν μπορώ να τα εξηγήσω, αφού και ο Μπαμπινιώτης, μάλλον σηκώνει ψηλά τα χέρια, προσφεύγω σε σας.

Και αρχίζω με το μεγάλο και άλυτο θέμα, πότε μια ενέργεια στρατιωτικών είναι πραξικόπημα, χούντα, τυραννία, φούντα, τυρί γκούντα κ.λπ. και πότε είναι κίνημα, επανάσταση, σωτηρία, ευλογία Κυρίου και έλεος έλθοι εφ’ υμάς κ.λπ. Διότι δεν είναι δυνατόν στις 3 Σεπ. του 1843 ο Συνταγματάρχης Καλλέργης να έκανε κίνημα, όπως και το 1909 ο Εθνικός Σύνδεσμος και ό,τι έγινε από ‘κει και πέρα (και γίνανε δυστυχώς πολλά…)  να είναι ό,τι είναι.

«Μα, θα πει ο αντιρρησίας, αυτά είχαν τη στήριξη του λαού». Μπα! Και πού το ξέρουμε; Από όσο γνωρίζουμε, οι εταιρίες δημοσκοπήσεων εμφανίστηκαν έναν αιώνα αργότερα και δεν είχαν και τόσο αξιόπιστα δείγματα. Τώρα θα μου πει πάλι  ο αντιρρησίας «και σήμερα έχουμε;». Ε τώρα τι να του πεις;

Άλλο ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα είναι πότε κάποιος είναι ηγέτης, πρόεδρος, αρχηγός, τιμονιέρης, γονδολιέρης κ.λπ. και πότε είναι τύραννος, αιμοσταγής δικτάτορας, δράκος με τέσσερα κεφάλια και φουντωτή ουρά που απ’ την πολύ χαρά κουνούσε την ουρά (τσα, τσα, τσα…).

Διότι, δεν μπορεί ο Μάο να είναι ο μεγάλος τιμονιέρης, ο Στάλιν (ξέρετε αυτός που, κατά τον Γιάννη Ρίτσο, «ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας»…)  ο πατερούλης και ο Πινοσέτ ή ο Περόν να είναι τέρατα, βρικόλακες, νυχτερίδες κι’ αράχνες γλυκειά μου, που  μου κρατούν συντροφιά. Διότι απ’ όσο γνωρίζω, όπως άλλωστε το γνωρίζουν όλοι, η σχέση αυτών, αλλά και μερικών  άλλων, με τη δημοκρατία, ήταν ακριβώς η σχέση που έχουν τα παϊδάκια με τη Σαρακοστή. Δηλαδή καμία.

Στις 19 Δεκεμβρίου 2011, μου κόπηκε η ανάσα και μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια, όταν σε ένα τρέιλερ στο κάτω μέρος της οθόνης της ΕΡΤ διάβασα: «…πέθανε ο ηγέτης της Β. Κορέας Κιν Γιογκ Ουν». Τι λες ρε παιδί μου πέθανε ο ηγέτης; Πριν αρχίσω να κλαίω τον μακαρίτη, σκέφθηκα να ψάξω να βρω περί τίνος πρόκειται. Διάβασα λοιπόν στις εφημερίδες: «ο πατέρας του εκλιπόντος Κιμ Ιλ Σουνγκ τοποθετήθηκε το 1945 από τους σοβιετικούς στην ηγεσία της Κορέας. Το 1974, ο πατέρας του τον ονομάζει διάδοχό του και το 1994 αναλαμβάνει την εξουσία». Εμ έτσι εξηγείται. Μόνο που στον όρο «ηγέτης» η ΕΡΤ ξέχασε να προσθέσει και το…«λαοπρόβλητος» !

Τέλος, σας θερμοπαρακαλώ βοηθήστε με. Πότε κάποιος είναι προδότης, συνεργάτης των Γερμανών, χαφιές, σπιούνος, δωσίλογος κ.λπ. (πλούσια γαρ η Ελληνική γλώσσα, όση έχει απομείνει ακόμη βεβαίως – βεβαίως) και πότε είναι άγιος άνθρωπος, που εκτελεί θεάρεστο και πατριωτικό έργο, διότι ναι μεν είναι αρχηγός της αστυνομίας επί γερμανικής κατοχής, αλλά… βοηθούσε κόσμο, λες και αυτός δεν λογοδοτούσε στη… Μέρκελ της εποχής.

Κάποτε, στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», στο πέταλο της «Θύρας 7», για τους μυημένους, είχε τοποθετηθεί ένα τεράστιο πανό, το οποίο θα είχε στοιχίσει αρκετά χρήματα γιατί ήταν καλογραμμένο και όχι προχειροφτιαγμένο, που έγραφε: «Η ιστορία γράφεται από τους δυνατούς».

Νομίζω πως το πανό αυτό τα είπε όλα. Ίσως επειδή ακριβώς έλεγε την αλήθεια, το έφαγε το σκοτάδι και πριν τελειώσει το ημίχρονο μαζεύτηκε και έκτοτε δεν ξαναφάνηκε. Κρίμα τα λεφτά γιατί ήταν καλογραμμένο…

Η δουλικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Η «ΑΥΓΗ» της 8 Μαρτίου του 1953, διαπιστώνει ότι όταν κάποιος πεθαίνει είναι ασάλευτος και ξαπλωμένος…

Και για να γελάσουμε λίγο, για διαβάστε το παρακάτω δημοσίευμα εκείνης της εποχής:

Γιέ μου το χεράκι σου…

Να κι΄ αυτό.  Ο καθηγητής του ΕΜΠ δώρισε στο ΚΚΕ τον παραπάνω πίνακα του Ι. Στάλιν. «Πάνε στη σωστή θέση, εκεί όπου ανήκουν», δήλωσε ο καθηγητής του ΕΜΠ, και ράγισαν και ο πέτρες…

***************************

Μια βραδιά που χάθηκε – Ενστάσεις και Παρατηρήσεις

Το προηγούμενο σημείωμα με τον τίτλο «Μια βραδιά που χάθηκε», προκάλεσε μερικές αντιδράσεις. Οι πιο χαρακτηριστικές ήταν οι παρακάτω δύο:

α. Ο φίλος Γιώργος Μ. μου έγραψε: «Εγώ έχω αντίθετο πρόβλημα. Έχω στρέμματα, αλλά δεν έχω πρόβατα. Μήπως υπάρχουν κάπου αδέσποτα πρόβατα να τα δηλώσω και να επιδοτηθώ; Ανεξαρτήτως προβάτων …»

Απάντηση: Γιώργο νομίζω ότι σε καλύπτει πλήρως το παρακάτω σκίτσο. Πρόβατα υπάρχουν…

β. Ένας παλιός συμμαθητής μου, ο Γιώργος Τσ., παρατηρεί από πέραν του Ατλαντικού χώρα:

 «Αγαπητέ Χρήστο, συμφωνώ και εγώ με την γνωμάτευσή σου περί της αξίας του Παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου και βλέπω πάλι και πάλι τις ταινίες που όλοι αγαπήσαμε.

Υπάρχει όμως ένα σημείο που έχω προσέξει και περιμένω ανυπόμονα να το αναλύσεις αλλά εσύ δεν το έχεις θίξει.

Ο Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος στην πλειοψηφία των ταινιών του χωρίζει τον κόσμο βασικά σε πλούσιους και φτωχούς:  Οι πλούσιοι παίζουν χαρτιά, έχουν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και τα καράβια και οι φτωχοί ζουν σε καλύβες ή αυλές.

Τα παιδιά των πλουσίων χορεύουν σαν ξεκούρδιστα καραγκιοζάκια από το πρωί μέχρι το βράδυ, ή ξεπαραδιάζουν τους γονείς τους, ενώ τα φτωχόπαιδα είναι στο μεροκάματο την ημέρα, καλοί μαθητές στο νυχτερινό, και μετά γίνονται γιατροί και γιατρεύουν τους πλούσιους.

Το δε σύνηθες μεγάλο θέμα είναι αυτό της αποκατάστασης των κοριτσιών ή του γάμου ειδικά αν πρόκειται για μίξη πλούσιου/ας με φτωχιά/χού.

Αυτή η διάκριση των τάξεων, των αχρήστων πλουσίων και των τιμίων φτωχών, παίρνει ιδεολογικές διαστάσεις διότι φτωχός και βασανισμένος είναι κατ’ επέκταση αριστερός, ενώ ο πλούσιος εκμεταλλευτής προέρχεται από τούς δεξιούς δωσίλογους και μαυραγορίτες.

Σε τελική κατάληξη, έτσι δημιουργείται ή επιβεβαιώνεται το ηθικόν πλεονέκτημα της Αριστεράς.

Σε αυτή την ανάλυση το πρόβλημα ξεκινάει από τα σενάρια ή τις ηθογραφίες του Παλιού Καλού Ελληνικού Κινηματογράφου και είναι ανεξάρτητο από το γεγονός ότι οι περισσότεροι καλοί ηθοποιοί της εποχής εκείνης ήταν αριστεροί (Αλεξανδράκης, Μακρής, Φωτίου, Ληναίος, Κατράκης, κ.λ.π)

Ο παλιός συμμαθητής σου

Γιώργος Τ.

Απάντηση: Γιώργο μου κατά βάση έχεις δίκιο. Ο τότε κινηματογράφος απευθυνόταν κυρίως στους φτωχούς, που ήταν οι περισσότεροι, όπως και σήμερα άλλωστε μη το ξεχνάμε αυτό, άρα έφερναν και πιο πολλά χρήματα στα ταμεία. Βέβαια η υπερβολή ήταν παντού διάχυτη. Πρώτα πρώτα δεν υπήρχε τόση δυστυχία. Ζήσαμε σε λαϊκή γειτονιά, η οποία σε τίποτα δεν έμοιαζε με τη «Συνοικία το όνειρο», μια ταινία που γυρίστηκε με συγκεκριμένη αποστολή: Τον διασυρμό της Ελλάδος.

Ακόμα ο κινηματογράφος εκείνος, σκόπευε και στην ευαίσθητη χορδή της προσφυγιάς. Μη ξεχνάμε ότι είμαστε μόλις 30 χρόνια μετά τη μικρασιατική τραγωδία και οι Μικρασιάτες, που έφυγαν κυνηγημένοι μόνο με τον εαυτό τους από τις πατρογονικές τους εστίες, κυκλοφορούσαν μεταξύ μας. Θυμάσαι πόσοι συμμαθητές μας έμεναν στις προσφυγικές παράγκες. Κλασικός ενσαρκωτής των πόνων του ξεριζωμού ο Νίκος Ξανθόπουλος.

Η διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι ακριβώς η ίδια και σήμερα. Διαβάζουμε στις εφημερίδες τις προκλητικές διακοπές των πλουσίων (celebrity τους λένε σήμερα…), τα πάρτι στη Μύκονο και τα ψώνια στο Παρίσι και σχεδόν το σύνολο του λαού τρομάζει να ενώσει τις δύο άκρες, αφού οι αποδοχές τους με το ζόρι φτάνουν για τις είκοσι μέρες του μήνα.

Βέβαια και εδώ το επιχείρημα είναι… ακαταμάχητο «Δεν βλέπεις κάθε Σάββατο οι ταβέρνες είναι γεμάτες;». Σωστά και έτσι είναι. Αν όμως τα 5 εκατομμύρια των κατοίκων της Αθήνας δεν μπορούν να γεμίσουν 3 και 5.000 ταβέρνες τότε…

Το θέμα των δωσιλόγων και των μαυραγοριτών σηκώνει πολύ κουβέντα, διότι εξαρτάται από την έννοια που δίνει ο καθένας στους όρους αυτούς. Π.χ. ήταν προδότης ο ήρωας της Πίνδου Στρατηγός Τσολάκογλου, ο οποίος υπέγραψε τη Συνθηκολόγηση με τη σύμφωνη γνώμη όλων των Στρατηγών του Μετώπου αλλά και του Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνος, μετέπειτα Αρχιεπισκόπου και δεν ήταν  προδότης ο αρχηγός της αστυνομίας επί κατοχής, Άγγελος  Έβερτ; Ήταν προδότης και ανίκανος ο Στρατηγός Χαντζανέστης, που ανέλαβε έναν διαλυμένο, μετά από 4 χρόνια μαχών, στρατό στη Μικρά Ασία και είναι Εθνάρχης ο Ελ. Βενιζέλος που μας έσυρε άκριτα σ΄ αυτήν την τραγωδία;

Και βέβαια, όπως και να το κάνουμε, οι πλούσιοι δεν είναι άχρηστοι. Είναι, αν θέλεις «αναγκαίο κακό», διότι χάρη σ’ αυτούς βρίσκουν δουλειά οι φτωχοί και αν μάλιστα πετύχουν και κάποιο αφεντικό, που προέρχεται από αυτούς, όπως στην «κόρη μου τη σοσιαλίστρια» ή στο «Τεμπελόσκυλο» ακόμα καλύτερα…

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε τι έγινε όταν επί ΠΑΣΟΚ οι συνδικαλιστάδες (διάβαζε πρασινοφρουροί) διέλυσαν κραταιές  βιομηχανίες όπως η Βιαμάξ, η Pirelli, η Goodyear Hellas, η Πειραϊκή – Πατραϊκή, στις εγκαταστάσεις της οποίας γυρίστηκε Η «σοσιαλίστρια» και τόσες άλλες. Μάλιστα στην «Κόρη μου τη σοσιαλίστρια» του Αλέκου Σακελάριου, ακούμε και μία δολοφονική  διαπίστωση του Γιώργου Νικολαΐδη (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), που περνάει μάλλον απαρατήρητη: «Από σοσιαλιστές γεμίσαμε. Κάναν καλό δεν βλέπουμε».

Τα λέει όλα η συμπαθέστατη Τασσώ

Και τελειώνω με μία διόρθωση για να μην αδικήσουμε κάποιον. Ο Ορέστης Μακρής δεν ήταν αριστερός. Οι άλλοι που αναφέρεις, ναι ήταν και μάλιστα φανατικοί με πλούσια  αντισυναδελφική δράση μετά την απελευθέρωση, όπως με τη συμμετοχή τους στη «δίκη» της Ελένης Παπαδάκη. Βέβαια όλους αυτούς τους κυνήγησε το ανάλγητο κράτος της Δεξιάς αναθέτοντάς τους σωρεία ρόλους σε θεατρικά και κινηματογραφικά έργα, ακόμα και επί καθεστώτος της 21^ης  Απριλίου. Τα έχουμε πει αυτά παλιότερα αλλά αν χρειασθέι θα επανέλθουμε.

Παράδειγμα προς μίμηση

Έτσι μπράβο

Τύφλα νάχουν όλοι οι σοφοί

Ολοκληρωμένη ανάλυση

Πούν τα χρόνια ‘κείνα τα παλιά

Το αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας

Παναγία μου, Χριστέ μου. Μπρρρρρ!

§ Μετά μας λένε ότι γκρινιάζουμε με την κυβέρνηση και δεν βρίσκουμε τίποτα καλό σ’ αυτήν. Ουδείς όμως σκέφτεται τι κάνει η κυβέρνηση για να μας πείσει ότι χωρίς αυτήν θα βουλιάξει η Ελλάδα. Εξηγούμαστε. Παίζει η ΑΕΚ στις Σέρρες και από μία πλευρά που κάθονταν φίλαθλοι, κατά τεκμήριο φίλοι της ΑΕΚ (δεν το γράφουν και στο κούτελό τους), μετά στο τέλος του αγώνα εκτοξεύεται μία φωτοβολίδα. Η απόφαση βγαίνει αμέσως και είναι κεραυνός, καθόσον η κυβέρνησή μας δεν σηκώνει πολλά -πολλά: Δύο αγωνιστικές χωρίς φιλάθλους το γήπεδο της ΑΕΚ. Από την άλλη, μετατρέπεται το ΣΕΦ σε βόθρο για τον οποίο απαιτούνται δεκάδες «Αχόρταγοι» να τον καθαρίσουν από τα υβριστικά συνθήματα και τις πεζοδρομιακές χειρονομίες και ο κ. Βρούτσης, υπουργός επί των αθλητικών πραγμάτων, αστράφτει και βροντά: «Να έρθουν όλοι ενώπιόν μου». Οι «όλοι» όμως, δεν έρχονται όπως θέλει ο κ. Βρούτσης, αλλά όπως θέλουν αυτοί. Δηλαδή χωριστά. Ο κ. Βρούτσης, με ζηλευτή αποφασιστικότητα το… καταπίνει. Συζητά μαζί τους και συμπεραίνει ότι δεν έγινε και τίποτα και αποφασίζει να συνεχιστεί κανονικά αυτό που λέγεται πρωτάθλημα μπάσκετ. Η κυβέρνηση προφανώς θεωρεί ότι τα εμετικά συνθήματα επισύρουν ποινές μόνο όταν απευθύνονται στον κ. πρωθυπουργό ή αναφέρονται στην τραγωδία των Τεμπών  ή όταν τα φωνάζουν οπαδοί του Άρη Βοσκοτοπίου, οπότε τότε οι ποινές είναι εξοντωτικές. Αυτό θα πει πυγμή… 

§ Τον κ. πρωθυπουργό και το επιτελείο του βέβαια τους ξέρετε. Όπως ξέρετε και τα όσα, κάθε τόσο, λένε ότι είμαστε πλούσιοι και  δεν το ξέρουμε ή το ξέρουμε μεν αλλά είμαστε ψεκασμένοι και δεν το καταλαβαίνουμε.  Το σουβλατζίδικο της γειτονιάς μου, ας το πούμε «Η τσίκνα»  όμως δεν το ξέρετε. Η «Τσίκνα» λοιπόν είχε κυκλοφορήσει ένα φυλλάδιο με τις τιμές των προϊόντων της και προχθές κυκλοφόρησε ένα  καινούργιο. Επειδή, ως γνωστόν, ό διάβολος όταν δεν έχει δουλειά συγκρίνει  φυλλάδια, ιδού τα αποτελέσματα. Η φάβα πιο ακριβή κατά 1 ευρώ! Προφανώς επηρεάστηκε από τη λάβα της Σαντορίνης.  Όλες οι σαλάτες και οι σκεπαστές ακρίβυναν κατά 1 ευρώ. Το Burger «Τσίκνα» από 9 έφτασε τα 10,20 ευρώ. Η φασολάδα πιο ακριβή (από 5,60 έφτασε στα 6,30 ευρώ) και γενικώς οι αναδομηθείσες τιμές τείνουν να καταστήσουν απαγορευτική την πανδαισία που προσφέρει «Η τσίκνα», την οποία ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως σαμποτάρουσα το έργο της κυβερνήσεως, αν ήταν μόνο αυτή. Δυστυχώς όμως όλες οι ανά την  επικράτεια σουβλακερί έχουν πλέον τις τιμές τους σηκωμένες. Θα μου πείτε: «Τι γκρινιάζεις ρε συ.  Φάε αστακό». Ναι, αλλά κάτι τέτοια έλεγε και η Μαρία η Αντουανέτα και τελικά έφαγε ο κεφάλι της.

§ l Ευτυχώς η αυστηρότητα και αποφασιστικότητα του κ. Βρούτση έφεραν αποτέλεσμα. Στον τρίτο αγώνα μπάσκετ των «αιωνίων» δεν έβρισαν τις κόρες, αλλά περιορίστηκαν στις μανάδες και τους συλλόγους. Προφανώς γι’ αυτούς επιτρέπονται τα αίσχη. Πάντως, έστω και αυτό πιστώνεται στον κ. Βρούτση, αφού ο ίδιος δεν ντρέπεται για τους χειρισμούς του l Τελικά είναι αλήθεια  ότι το ΥΕΘΑ απαγόρευσε σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες οιουδήποτε τύπου εκδηλώσεις για την Επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Προφανώς το σκεπτικό θα ήταν περίπου αυτό: «Άσε ρε μη μας σκάσει καμιά νέα ΣΜΥΝ» και στενοχωρήσουμε τα… ήρεμα νερά. Για την επίλυση του προβλήματος οι «Ριπές» προτείνουν  όπως σε κάθε επέτειο ένας έμπιστος υπουργός (μη πάθουμε και καμιά λαχτάρα), να πηγαίνει σ’ ένα κεντρικό σημείο, όπως π.χ. για το 1821 στην Αλαμάνα, για την 28^η Οκτωβρίου  στο Καλπάκι, για τους Βαλκανικούς Πολέμους στο Μπιζάνι και να εκφωνεί ένα λόγο χωρίς εθνικές κορώνες και αηδίες. Όμορφα πράγματα, νοικοκυρεμένα και, προ  παντός, ελεγχόμενα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί και οι Τούρκοι είναι φίλοι μας l Η Αθήνα πάλι γέμισε αφίσες του ΚΚΕ που διαφημίζουν την εκδήλωσή του για τον Θεοδωράκη (νόμισα πως τον είχαν για οπορτουνιστή…) και ουδείς συγκινείται ή ουδείς τολμά. Και όσο θυμάμαι που οπαδοί της Χρυσής Αυγής με επικεφαλής Ευρωβουλευτή μοίραζαν φέϊγ βολάν στον Σταθμό Μετρό «Ακρόπολη» και τους σταμάτησε η Αστυνομία διότι… ρύπαιναν τον χώρο.