Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Τα κροκοδείλια δάκρυα που έχουν αρχίσει να χύνονται έπειτα από τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής από τη Βουλή για τα Τέμπη δεν έχουν σταματημό…
Η πρόταση της Μαρίας Καρυστιανού εκ μέρους του συλλόγου συγγενών, την οποία έχουν προσυπογράψει μέχρι στιγμής 35 βουλευτές, θεωρήθηκε η ιδανική αφορμή για να βγουν από τα λαγούμια τους οι κάθε λογής θιασώτες της συγκάλυψης. Και με συγκεκαλυμμένα λόγια να τους πιάσει δήθεν ο πόνος για την προστασία των θεσμών, του πολιτικού συστήματος, της δημοκρατίας κ.ο.κ. Ανάμεσά τους και διαπρεπείς -κατά τα λοιπά- πανεπιστημιακοί, που επιστρατεύονται οσάκις χρειαστεί κι ως «πλυντήρια» του συστήματος…
Ορισμένοι μάλιστα δεν κατάφεραν να συγκρατηθούν ούτε να τηρήσουν έστω τα προσχήματα, χύνοντας δηλητήριο όχι μόνο για τους υπογράφοντες βουλευτές και κόμματα, αλλά προσωπικά σε βάρος και της κ. Καρυστιανού, εγκαλώντας τη για «αντιδημοκρατικό και εθνικολαϊκιστικό λίβελο»…
Θα μπορούσε να γίνει πράγματι ψύχραιμη συζήτηση για τα αδικήματα, που θα έπρεπε να περιλαμβάνει μια πρόταση κατηγορίας επί της οποίας θα κληθεί να αποφασίσει η Βουλή. Αλλά κάτι τέτοιο ως κόκκινη γραμμή δεν μπορεί παρά να έχει την (πραγματική, και όχι εικονική) βούληση για τον καταλογισμό των ευθυνών και την τιμωρία των υπευθύνων, όσο ψηλά κι αν ίστανται…
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν τα (σοβαρά) προβλήματα και τις (βαθιές) αδυναμίες τους. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες περί αυτού ούτε ο στρουθοκαμηλισμός βοηθάει. Αν δεν είχαν προηγηθεί, άλλωστε, οι πρωτοφανείς κινητοποιήσεις του περασμένου Φεβρουαρίου, με τα εκατομμύρια των πολιτών στους δρόμους, θα διύλιζαν ίσως κι αυτά ακόμη τον κώνωπα. Αυτό όμως δεν δίνει κανένα άλλοθι ούτε προσφέρει οποιαδήποτε «νομιμοποίηση» στην κυβερνητική παράταξη να παριστάνει τον κήνσορα. Πολύ απλά, δεν δικαιούται διά να ομιλεί…
Όταν επί περίπου δυόμισι χρόνια έχουν συντελεστεί, προεξάρχοντος του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας, κυριολεκτικώς όργια -ακόμη και με άρωμα παρακρατικών μεθόδων- είναι αν μη τι άλλο θράσος να βγαίνει, επί παραδείγματι, ο Αδ. Γεωργιάδης και να κάνει υποδείξεις -μαζί με άφθονη σπέκουλα- για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι…
Αν αιτιώνται σήμερα την Καρυστιανού και τους συν αυτή για τα περί «εσχάτης προδοσίας», ας αναλογιστούν ταυτόχρονα μήπως με τις δικές τους ενέργειες, παραλείψεις και μεθοδεύσεις από την επομένη κιόλας της τραγωδίας έφεραν τα πράγματα σε αυτό το οριακό και εκρηκτικό σημείο…
Αν τους ενοχλούσε αληθινά η πρόταξη της συγκεκριμένης κατηγορίας, μαζί με τις άλλες -όπως ο ενδεχόμενος δόλος σε ανθρωποκτονίες, η απιστία, η αποσιώπηση εγκλημάτων κ.ά.-, δεν θα είχαν εγκαινιάσει τα κόλπα με τον Τριαντόπουλο και τώρα με τον Καραμανλή, μπας και βγουν όλοι (τους) λάδι…
Ούτε θα έτρεχαν τώρα (εντελώς αντισυνταγματικά) να κατεβάσουν από 151 σε 149 το όριο της απόλυτης πλειοψηφίας στη Βουλή. Αυτά δεν συνιστούν «υπονόμευση της δημοκρατίας», κ. Αλιβιζάτε;
Κάποιος οδηγεί χωρίς να έχει την απαιτούμενη άδεια οδήγησης. Σε έλεγχο της Τροχαίας βεβαιώνεται η παράβαση και ακολουθούνται τα προβλεπόμενα όσον αφορά πρόστιμα και λοιπές κυρώσεις.
Σε περίπτωση που προκαλέσει θανατηφόρο τροχαίο η μεταχείρισή του αυτονόητα θα είναι εντελώς διαφορετική.
Ας κάνουμε την παρακάτω προσομοίωση.
Στη θέση του οδηγού, που δεν έπρεπε να οδηγεί χωρίς άδεια οδήγησης, ας βάλουμε την αρχή που είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών μετακινήσεων. Σε περίπτωση δυστυχήματος ακολουθούνται συγκεκριμένες διαδικασίες και επιλαμβάνονται προκαθορισμένοι. Όσο δεν συμβαίνει δυστύχημα ο καιρός κυλάει. Μόλις συμβεί όμως μοιραίο δυστύχημα ο χρόνος μετράει διαφορετικά. Για ποιο λόγο είναι εύκολο να το συμπεράνει κάποιος με κοινό νου. Εάν είναι σκόπιμες ή όχι μεθοδεύσεις και κατευθυνόμενες προσεγγίσεις μένει να διαπιστωθεί.