Του Βασίλη Βέργη
Έχει χαθεί το μέτρημα στα σκάνδαλα, έχει σπάσει τα κοντέρ η αμετροέπεια της κυβέρνησης, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει ως άλλος Ναπολέων την προέλασή του στην πολιτική ζωή της χώρας. Υπό κανονικές συνθήκες το «Βατερλό» θα ήταν κοντά, όμως αυτό δεν δύναται να συμβεί… έλλειψη αντιπάλου. Μια συστοιχία από ανίκανα κόμματα αντιπολίτευσης ή άλλα που έχουν τρυπήσει το ταβάνι τους λίγο πάνω από το 10% μοιάζουν στο τέλος του δρόμου απλώς με ενοχλητικές μύγες. Πετάνε γύρω από τον πρωθυπουργό, κάνουν θόρυβο και αυτό είναι όλο.
Όσο η πολιτική στη χώρα είναι «η κυριαρχία του αλαζόνα» τόσο θα παύουν οι… απορίες για την Ελλάδα που είναι η πιο ακριβή της Ευρώπης, νούμερο 107 στην παγκόσμια κατάταξη της α(να)ξιοπιστίας του Τύπου, για τη διαφθορά και την εγκληματικότητα στους δρόμους που κάνουν πάρτι και πάει λέγοντας. Όλα θα συνεχίσουν να παρουσιάζονται μέσα από γαλάζιο συννεφάκι και ο Έλληνας θα πιστεύει ότι ψηφίζει το λιγότερο κακό, αδυνατώντας να δει πού τον έχει οδηγήσει όλο αυτό.
Υπάρχει εναλλακτική; Να το πω διαφορετικά: πρέπει να αναζητηθεί μέσα από τις υπάρχουσες συνθήκες η πρόταση που θα απεγκλωβίσει την κοινωνία από τη… μοναρχία; Προφανώς, πρέπει.
Κι όταν αυτή η πρόταση είναι φανερό πως δεν μπορεί να έρθει από την υπάρχουσα αντιπολίτευση, τότε μάλλον πρέπει να γίνει… επίκληση του παρελθόντος!
Ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζει νέο κόμμα. Ή, σωστότερα, αναλύει όλα τα δεδομένα για να δει αν αξίζει να φτιάξει νέο κόμμα. Πήγε στο Άγιον Όρος, βλέπει τις δημοσκοπήσεις που του δίνουν μια «δυναμική», κάνει παιχνίδι στη… σκιά, δείχνει πως ετοιμάζεται να βγει σύντομα στο ξέφωτο. Αν συμβεί αυτό, δεδομένα θα επιφέρει πλήγμα στη Νέα Δημοκρατία και τον πρωθυπουργό. Πόσο θα είναι ουδείς γνωρίζει. Σίγουρα όμως ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει πολυτέλεια να χάσει κι άλλο… 5% από τα χαμένα του 41%, που έχει κατρακυλήσει κάτω από 30%.
Από την άλλη πλευρά, το «πρέπει» Σαμαρά έχει πιότερο να κάνει με την ευθύνη του απέναντι στην κοινωνία σε όσα ανέφερα στο ξεκίνημα και όχι προς εκείνους που τον συμβουλεύουν «να μην το κάνει γιατί τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Σημασία-αξία έχει η ανάσα του κόσμου, όχι το πολιτικό βόλεμα του καθενός.
Ακόμα μεγαλύτερα είναι τα «πρέπει» του Αλέξη Τσίπρα. Είναι πολύ κουραστικά η συνεχής στάση «βούδα», οι… χρησμοί και οι υπόγειες παρεμβάσεις του πρώην πρωθυπουργού. Ξεκάθαρα ο κ. Τσίπρας «τρώγεται» να επιστρέψει. Ευθύνη του είναι να επιστρέψει και να επιδιώξει να γίνει ξανά ο πόλος γύρω απ’ τον οποίο θα ενωθεί η Κεντροαριστερά. Με τα καλά και τα κακά του ο Αλέξης Τσίπρας είναι το μόνο πρόσωπο την τελευταία 15ετία που κατάφερε να σπάσει την κυριαρχία της Ν.Δ. Οι… διάδοχοί του σε όλα τα κομμάτια του διαλυμένου… πρώην ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφεραν ούτε να εμπνεύσουν ούτε να σταθούν απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οπότε τα «πρέπει» για τον κ. Τσίπρα είναι μονόδρομος. Και υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του για όσα λάθη έκανε κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, τα οποία οι Έλληνες πληρώνουν σήμερα από την… παντοκρατορία Μητσοτάκη!
Από τους 4.062.095 εκλογείς που συμμετείχαν στην τελευταία εκλογική διαδικασία (Ευρωεκλογές 2024), το τυχόν νέο “κόμμα Σαμαρά” δεν πρόκειται να πάρει πάνω από 50.000. Από τους επιπλέον εκλογείς που αναμένεται να συμμετάσχουν στην επόμενη εκλογική διαδικασία χρειάζεται τουλάχιστον 140 χιλ., ώστε το νέο αυτό κόμμα να έχει σοβαρή προοπτική να εκπροσωπηθεί στη Βουλή.
Αυτοί είναι οι αριθμοί που θα υποστηρίξουν τα «πρέπει».
Μα κε. Βέργη όλοι αυτοί που αναφέρετε έγιναν σκαλί ο ένας για τον άλλο. Ο Σαμαράς έβγαλε τον Μητσοτάκη από την αφάνεια κάνοντας τον υπουργό… μεταρρυθμίσεων και φέρνοντας έτσι τον Τσίπρα στην εξουσία, ο οποίος Τσίπρας με τη σειρά του τα έκανε χειρότερα φέρνοντας τον Μητσοτάκη στην εξουσία. Τώρα αν εγώ μιλήσω για μοτίβο, θα φταίω; Αν πω πως όλοι αυτοί εκπροσωπούν τα ίδια συμφέροντα από διαφορετικά μετερίζια, θα πέσεις να με φας. Ειλικρινά πιστεύειες ότι αν γίνει ο Σαμαράς πρωθυπουργός ή ο Τσίπρας κάνει κυβέρνηση ότι θα πέσει η ακρίβεια; Έλεος, που έλεγε και ο μακαρίτης ο Γεωργίου…
Ο Τσιπρας είναι καμμενο χαρτί. Ο Σαμαράς από την άλλη είναι ο κύριος “Δεν έφυγε. Τον έδιωξε ο Μητσοτάκης”, και όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά να πάει σε γιατρό.
αυτοι που τα γραφουν αυτα οτι δεν εχει τυχη νεο κομμα Σμαρα ,εχουν μετρησει τις απωλειες των δεξιων ψηφων και την μεταλλαξη της Ν.Δ σε κατι μη αρεστο αναξιο του ονοματος και της ιστοριας της..περνουν το 1.500.000 ψηφους καθως και οτι η διαφθορα και η αποτυχημενη οικονομική πολιτική ειναι το νουμερο ενα ζητημα μαζι με τις εθνικες μειοδοσιες…;;
Εφεδρίες του συστήματος βλέπω εγώ. ΈΤσι όπως μας έχουν τυλίξει στη λαδόκολλα διαχρονικά οι κυβερνητικοί, πώς στην ευχή ένας άλλος κομματικός σχηματισμός θα μας ξεμπλέξει εντός του ιδίου πλαισίου; Εδώ απαιτούνται ρήξεις, θυσίες και πάλι, αίμα. Ποιοί θα τα κάνουν αυτά; ο ένας που νομίζει ότι του μιλάνε αλλοδιαστατικές οντότητες και ο άλλος γκοου μπακ μις μερκελ και μας φόρτωσε νέο μνημόνιο. Αυτοί θα κάνουν τις ρήξεις που απαιτούνται; Με τον Στυλιανίδη και το Φλαμπουράρη;
Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα βρίσκεται πράγματι σε μια φάση παρατεταμένης κόπωσης, με μια κυβέρνηση που διατηρεί την ισχύ της κυρίως λόγω της αδυναμίας των αντιπάλων της και όχι απαραίτητα λόγω ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής. Όμως, η εύκολη ταύτιση της σημερινής κατάστασης με «μοναρχία» ή με απολυταρχικές εικόνες, όπως αυτή του Ναπολέοντα, αν και εντυπωσιακή ρητορικά, δεν βοηθά τον δημόσιο διάλογο.
Η πολιτική δεν είναι μόνο θέμα εντυπώσεων. Είναι και αποτέλεσμα επιλογών των πολιτών στις κάλπες, έστω και υπό συνθήκες πόλωσης ή απογοήτευσης. Η δημοκρατία δεν καταλύεται επειδή ένας πολιτικός παραμένει ισχυρός — καταλύεται όταν οι πολίτες σταματούν να συμμετέχουν ουσιαστικά και να διεκδικούν.
Από την άλλη, η πρόταση επιστροφής προσώπων του παρελθόντος, όπως ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Αλέξης Τσίπρας, εγείρει ερωτήματα:
Είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι πρόσωπα τα οποία έχουν ήδη κριθεί στην εξουσία, με όλα τα λάθη και τις φθορές τους, μπορούν να φέρουν σήμερα την αλλαγή που ζητά η κοινωνία;
Ή μήπως τελικά η ανακύκλωση ηγεσιών είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης;
Αν κάτι λείπει από την πολιτική σκηνή σήμερα, δεν είναι τόσο η επιστροφή παλαιών πρωθυπουργών, όσο μια νέα πρόταση με ουσιαστικό περιεχόμενο, ήθος και θεσμικό σεβασμό. Όχι άλλες προσωπικότητες-μεσσίες, αλλά πολιτικές με ρεαλισμό και προοπτική.
Η Ελλάδα έχει πληρώσει ακριβά τόσο τη δημαγωγία όσο και τον ελιτισμό. Αυτό που απαιτείται σήμερα είναι πολιτικοί που να μπορούν να ενώσουν, να μιλούν απλά και καθαρά, και να σχεδιάζουν για το μέλλον — όχι να συντηρούν το παρελθόν.