Η Γαλλία διολισθαίνει στην άναρχη βία!

Τα τελευταία χρόνια κάθε εκδήλωση χαράς και διαμαρτυρίας μετατρέπεται σε εκτεταμένα επεισόδια

Παρίσι, Μαρία Δεναξά

Αντί για μια εθνική ανάσα χαράς, η Γαλλία έζησε -άλλη μια φορά- δύο νύχτες χάους. Οι πανηγυρισμοί για τη νίκη της Παρί Σεν Ζερμέν στο Champions League μετατράπηκαν σε εικόνες βίας, εμπρησμών και λεηλασιών, επαναφέροντας στο προσκήνιο ένα φαινόμενο που πλέον παύει να σοκάρει: Την καθιέρωση της καταστροφής.

Από τα Ηλύσια Πεδία έως τον περιφερειακό της γαλλικής πρωτεύουσας, οι εορτασμοί συνοδεύτηκαν από βίαια επεισόδια. Οδοφράγματα, πυρπολημένα αυτοκίνητα, λεηλατημένα καταστήματα και δεκάδες συλλήψεις συνθέτουν την όψη μιας γιορτής που εκφυλίστηκε. Η αστυνομία έκανε λόγο για σοβαρούς τραυματισμούς και συλλήψεις, ενώ δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο περιθώριο ενός γενικευμένου κλίματος έντασης.

Οι εικόνες για τη Γαλλία δεν είναι πρωτοφανείς. Τις βλέπουμε κάθε 14 Ιουλίου, κάθε Πρωτοχρονιά, σε κάθε σημαντική λαϊκή πρωτοβουλία ή πολιτική συγκέντρωση και κάθε φορά η δημόσια συζήτηση ανακυκλώνει τις ίδιες κατηγορίες, χωρίς να οδηγεί σε ιδέες για λύσεις.

Η Δεξιά μιλά για «βαρβάρους» και «αλήτες», που δρουν ανεξέλεγκτα, δείχνοντας ως υπαίτιους τη χαλαρότητα της αστυνόμευσης και την πολιτική ανοχή. 

Η Αριστερά, αντίθετα, βλέπει καταστολή και κοινωνικά αίτια, προσπαθώντας είτε να εξηγήσει είτε να αποφύγει την κατηγορία της συγκάλυψης. Ανάμεσα στις δύο πλευρές η κυβέρνηση ισορροπεί αμήχανα, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες φράσεις, περί «μηδενικής ανοχής», ενώ η χώρα βυθίζεται λίγο περισσότερο σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση. 

Αυτό που προκαλεί ανησυχία δεν είναι απλώς η ίδια η βία, είναι η συνήθεια. Η Γαλλία μοιάζει πλέον να αποδέχεται μοιρολατρικά ότι κάθε μαζική εκδήλωση χαράς ή διαμαρτυρίας θα συνοδεύεται από εκτροπές. Αντί για εθνική ενδοσκόπηση, κυριαρχεί μια πρωτοφανής αίσθηση παραίτησης. Ο κοινωνικός ιστός -με έντονη πολιτική και πολιτισμική ταυτότητα- αδυνατεί να αντιμετωπίσει την εσωτερική του αποσύνθεση και την ενίσχυση της αδράνειας και παράλληλα μοιάζει να έχει αποκτήσει ανοσία στις καταστροφές της βίας.

Ενωτικό σημείο

Η επικράτηση της Παρί Σεν Ζερμέν θα έπρεπε να είναι σύμβολο ελπίδας, ένα σπάνιο ενωτικό σημείο για μια χώρα κουρασμένη από τις πολιτικές κρίσεις, τα κοινωνικά ρήγματα και την οικονομική πίεση. Αντίθετα, έγινε η αφορμή για ακόμα έναν κύκλο καταγγελιών και απόδοσης στείρων ευθυνών, αποκαλύπτοντας ξανά τον ιδεολογικό εγκλωβισμό του γαλλικού πολιτικού σκηνικού. Οι λέξεις έγιναν όπλα, οι ερμηνείες κλισέ και οι λύσεις αδιέξοδα. Καμία πλευρά δεν δείχνει πρόθυμη να κοιτάξει βαθύτερα στις αιτίες, να επενδύσει στην πρόληψη, αντί στην καταστολή, να στήσει γέφυρες αντί για χαρακώματα.

Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»