Φάγανε, φάγανε, φάγανε…

Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Τόχουμε πει πολλές φορές. Ο παλιός Ελληνικός κινηματογράφος ζει και βασιλεύει (άντε, ‘’προεδρεύει’’ μη μας πουν και βασιλοχουντικούς), επειδή ακριβώς παρουσίαζε και σχολίαζε, με τον τρόπο του, την καθημερινότητα και την ελληνική ψυχοσύνθεση.

Κορυφαίοι συγγραφείς, περιγράψανε καθημερινούς τύπους που τριγυρνούσαν ανάμεσά μας, τους βλέπαμε και ή τους σιχτιρίζαμε ή τους λατρεύαμε.

Λατρεύαμε τη φτωχούλα Μανταλένα, αλλά μισούσαμε τον μοχθηρό σπιούνο (Δήμος Σταρένιος – Αρτέμης Μάτσας). Συμμετέχουμε στην αγωνιώδη προσπάθεια του Ορέστη Μακρή να παντρέψει τις τέσσερις κόρες του δια της μεθόδου του κανατιού, αλλά αντιπαθούμε σφόδρα τον Στέφανο Στρατηγό, που συμβουλεύει τον Ντίνο Ηλιόπουλο να εφαρμόσει τη μέθοδο του «στρίβειν δια του αρραβώνος». Συμπαθούμε τον υπουργό Μαυρογιαλούρο, ο οποίος υπήρξε θύμα του σάπιου περιβάλλοντός  του,  που τον είχε φυλακίσει στο χρυσό κλουβί του και δεν τον άφηνε να δει την πραγματικότητα και μόλις, επί τέλους, έμαθε την αλήθεια τα βρόντηξε. Από την άλλη λατρεύουμε και τους αγαθούς χωριάτες (Τον Πανάγο και την παρέα του), που τον ενημερώνουν ότι όσοι ανακατεύθηκαν με την κατασκευή του μαιευτηρίου της περιοχής, που ο ίδιος φρόντισε να γίνει, «Φάγανε, φάγανε, φάγανε».

Αυτά σκεπτόταν ο Ζήσης ο Σκεμπές, κούναγε το κεφάλι του και παράγγειλε διπλό ούζο με έξτρα μεζέ. Τον Ζήση τόνε λέγανε «Σκεμπέ», καθ’ όσον η κοιλιά του έστριβε στη γωνία και μετά μισή ώρα εμφανιζόταν κι αυτός. Μεγαλεία πράματα. Λέει το λοιπόν ο Ζήσης:

– Αμ δεν είναι έτσι ρε παλικάρια!

– Τι δεν είναι έτσι ρε Ζήση; αρωτάει ο Μεμάς ο Κεφαλλονίτης, άνευ επίθετο, καθόσον  όλη η πιάτσα έτσι τον ξέρει.

Ο Ζήσης μόλις κατάλαβε ότι κίνησε το ενδιαφέρον του φιλομαθούς κοινού, ξερόβηξε, χωρίς να ξέρει γιατί, πήρε το σοβαρό του και είπε φανερά πειραγμένος:

– Καθόσον κύριοι περί μία υπόλειψη ζούμε. Νομίζω;

Τώρα βέβαια ο Ζήσης δεν ζούσε ακριβώς «περί μία υπόληψη», αφού τη δική του την υπόληψη την είχε ξοδέψει μπαινοβγαίνοντας στη φυλακή, λόγω που ήταν ζωηρό αγόρι. Αυτά όμως ήταν μικρολεπτομέρειες και ο Ζήσης αφόσον και είχε πάρει φόρα, άντε συ να τονε σταματήσεις.

– Αυτό το μπες – βγες,  που γίνεται με τους ρεζίληδες τους πολιτικούς, είναι να τους σιχαίνεται η ψυχή σου αδερφέ μου.

– Για καθάρισε τα τζάμια ρε Ζήση, φωνάζει ο Αντώνης της μαμής, που δεν είχε και μυαλό Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Ζήσης βλέποντας ότι έχει αιχμαλωτίσει το ακροατήριο, πίνει μια γερή γουλιά ούζο, κατεβάζει και ένα κομμάτι παστουρμά, ξαναξεροβήχει, πάλι χωρίς να ξέρει γιατί και συνεχίζει

– Ακούστε μάγκες μερικές ιστορίες παλιές αλλά που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ψηφίζαμε κάποτε να πούμε στη Β΄ Αθηνών την κυρία Παπακώστα, που μέχρι τότε την ξέραμε για κάργα δεξιά και ξαφνικά την είδαμε υπουργίνα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ψηφίζαμε τον Τέρενς, τον Κουίκ ντε, που τον θυμόμαστε να πανηγυρίζει κάποτε στον ΑΝΤ1, που είχε κερδίσει η ΝΔ και μετά τον είδαμε να την κάνει από τους «δεξιούς», ο Θεός να τους κάνει, ΑΝΕΛ, να παίρνει μεταγραφή για ΣΥΡΙΖΑ και να προσκυνάει τον τάφο του Μπελογιάννη (ξέρετε τον υπαρχηγό του Μιζέρια και πρώτο λεπίδι στον Μελιγαλά) στην Ουγγαρία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να κατεβάζει και την κεφάλα του, για να δείχνει θλίψη. Αμ η άλλη, η Κουντουρά με τον πατέρα τον βασιλόφρονα, διότι μη μου πει  ότι από μικρή  ήταν αριστερή, διότι θα το πω στον  Πολάκη και ας καθαρίσει μόνη της.

Ακόμη και ο κ. Καμμένος αρχηγός των πάλαι ποτά ΑΝΕΛ είχε πει για να δικαιολογήσει την κωλοτούμπα και τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον ΣΥΡΙΖΑ. «Έχετε σκεφθεί ότι αν δεν είχαμε συνεργαστεί τώρα ΥΕΘΑ θα ήταν ένα κομμουνιστής» και δεν βρέθηκε κάποιος να του πει ότι αν δεν είχατε συνεργαστεί δεν θα υπήρχε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά.

Ο Ζήσης, σταμάτησε για να μυρίσει λίγο την ατμόσφαιρα, σαν σκυλί της φέρμας.  Άκρα του τάφου σιωπή. Έβγαλε τα γυαλιά του, τα χουχούλισε,  τα σκούπισε και ικανοποιημένος συνέχισε

– Και δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και κάποιοι που ήταν αριστεροκομμουνιστές ή ΠΑΣΟΚοι και τώρα άραξαν στη ΝΔ και να δεις που τα χαϊβάνια τους ψηφίζουν και τους στέλνουν  και στην Ευρώπη. Βέβαια δεν είναι μόνον αυτοί. Είναι και οι άλλοι που δεν απαρνήθηκαν την ιδεολογία τους, αλλά νόμισαν ότι έγιναν Χαρίλαοι Τρικούπηδες ή Καποδίστριες ή έστω Φώφηδες και προσπάθησαν να πετάξουν με τα δικά τους ανύπαρκτα φτερά, αλλά μηδέν εις το πηλίκιον, που έλεγε και ένα ένδοξος βλαξ.

– «Και είναι πολλοί αυτοί οι κωλοτούμπες κυρ Ζήση;» ρώτησε το παιδί που έφερνε τους καφέδες και πριν του λυθεί η απορία εισέπραξε μία καλοζυγισμένη φάπα από το αφεντικό τους, δια παράλειψιν καθήκοντος, καθόσον χάζευε.

-Τι πολλοί ρε; Μελεούνια, απεφάνθη ο Ζήσης. Αλλά το ωραίο είναι οι λόγοι που προβάλουνε, νομίζοντας ότι όλοι εμείς είμαστε κοροϊδάρες νούμερο 47 (και μήπως δεν είμαστε;). Άλλος προβάλει την ιδεολογία του (αυτό βέβαια, είναι είδος εν ανεπαρκεία στις μέρες μας), ότι δηλαδή το κόμμα απομακρύνθηκε από τις αρχές του ενώ αυτός παραμένει εκεί, ντούρος. Άλλος προφασίζεται λόγους υγείας και μετά από λίγο γίνεται καλά και παγαίνει σε άλλο κόμμα. Ουδείς όμως αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους, οι οποίοι είναι πάντα οικονομικοί. Ναι, έτσι στην ψύχρα. Οικονομικοί και μόνον. Ίνα πληρωθεί το υπό του Σωτήρη (Χρ. Δοξαράς) ρηθέν της ταινίας: «Φάγανε, φάγανε, φάγανε», που μάλλον το ορθόν είναι «Τρώνε, τρώνε, τρώνε» και θα τρώνε εις τον αιώνα τον άπαντα εφόσον εμείς τους το επιτρέπουμε.

– Ζήση, τι θα πει «ρηθέν», ρώτησε ξανά το παιδί για τους καφέδες, για να εισπράξει τη φάπα του από τον Ζήση αυτή τη φορά…

Τώρα φαντάζεστε η σκηνή που περιγράψαμε πιο πάνω (η φάπα ντε) να γινόταν σήμερα; Ο Θεός να σε φυλάει…

******************************************

29 Μαΐου σήμερα και σκέφτηκα πολύ αν θα έπρεπε ν΄ αναφερθώ σ’ αυτήν. Και το σκέφθηκα διότι όλοι λίγο πολύ τα ξέρουμε τα γεγονότα. Μετά ξανασκέφτηκα. Τα ξέρουμε όλοι ή θα αρχίσουν πάλι οι αοριστολογίες και πάλι θα αναρωτιόμαστε; Ποιοι πήραν την Πόλη άραγε;  Οι ανώνυμοι αλκοολικοί; Μήπως τίποτις φυλές της Ωκεανίας; Μήπως ο Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων (ΟΠΕΚΕΠΕ), έβαλε το χεράκι του; Διότι πολύ φοβάμαι ότι αν περιμένουμε να ακούσουμε από επίσημα χείλη ότι οι Μωαμεθανοί (πρόγονοι των σημερινών τούρκων), μπήκαν σαν αυτή τη μέρα, το 1453 στην Πόλη και έσφαζαν, σκότωναν, κατέστρεφαν επί τρεις ημέρες, κατόπιν αδείας του πολυχρονεμένου Μωάμεθ του επιλεγομένου και πορθητή, μάλλον θα περιμένουμε άδικα. Μερικοί θα πουν ότι αυτήν τη μέρα άρχισε ο εκπολιτισμός και η ανάπτυξη της Πόλης και του Βυζαντίου γενικότερα. Κάτι σαν να μπήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη δηλαδή. Από την άλλη μεριά του Αιγαίου οι γείτονες (βλέπετε ούτε εγώ λέω «οι Τούρκοι») γιορτάζουν το ξεπάστρεμα του Ελληνισμού, υποσχόμενοι ακόμα καλύτερες σφαγές. Εμείς όμως, ως ανώτεροι άνθρωποι, ούτε ονόματα λέμε (σαν τον Θωμά στο «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες»), ούτε υπολήψεις θίγουμε. Απλώς στις 29 Μαΐου του 1453, η Πόλη ειρηνικά μετάπεσε από ένα καθεστώς σε άλλο. Κάτι σαν μεταπολίτευση δηλαδή. Για χωνέψτε το σιγά – σιγά.

Το Antinews και η στήλη, τιμώντας τη σημερινή επέτειο σας κάνουν δώρο τη σχεδόν απαγορευμένη σύνθεση του μεγάλου μας Σταμάτη Σπανουδάκη «Θάρθεις σαν αστραπή»: