Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Μας έκανε να ντραπούμε μέσα στο αίμα μας το ίδιο και να νιώθουμε ότι μας λέρωσαν βαθιά ο Σημίτης και η κυβέρνησή του όταν παρέδωσαν στους Τούρκους τον Οτσαλάν, παραβαίνοντας αρχέγονους νόμους του τόπου μας: «Δεν παραδίδεις ποτέ στους διώκτες του έναν ικέτη» έγραψαν τότε οι κανονικοί δημοσιογράφοι.
Την ίδια ντροπή κι ακόμα μεγαλύτερη νιώθουμε και σήμερα για τη στάση του Μητσοτάκη και κάτι ευλύγιστων βαστάζων τύπου Γεωργιάδη και Συρίγου (ο τελευταίος διδάσκει φοιτητές στο Πάντειο που καθαγιάστηκε από την αύρα του Σάκη Καράγιωργα…), που υπερασπίζονται με πείσμα τους Εβραίους φονιάδες για να ξεκληρίζουν μεθοδικά και με σαδιστική και απάνθρωπη ευχαρίστηση έναν λαό!
Η χθεσινή συγκέντρωση συμπαράστασης για τους Παλαιστινίους στο Σύνταγμα ήταν αποκαρδιωτική. Οι άνθρωποι χρειάζονται μια αίσθηση της Ιστορίας παρόμοια με την αίσθηση του προσανατολισμού των αποδημητικών πουλιών, λέει ο Βικτόρ Σερζ. («Σημειωματάρια 1937/1947», εκδόσεις ΚΨΜ, Μετάφραση Μαριάννας Τζιαντζή).
«Η ιστορική αίσθηση είναι η συνείδηση της συμμετοχής στο συλλογικό πεπρωμένο, στο αέναο γίγνεσθαι του ανθρώπου. Συνεπάγεται τη γνώση, την παράδοση, την επιλογή και, επομένως, την πεποίθηση. Ορίζει μια υποχρέωση» υποδεικνύει αυτός ο ανυπότακτος άνθρωπος.
Βλέποντας στα χρόνια μας να συντελείται μπροστά στα μάτια μας μια ιστορική καταστροφή στην Παλαιστίνη, έχουμε χρέος να παραμερίσουμε την απάθεια και τον φόβο που γεννά η προσπάθεια για επιβολή της ωμής ισχύος.
Δεν υπάρχει ανάγκη, άλλο, να θρηνούμε πάνω στα τείχη. Οφείλουμε τώρα να δράσουμε και να γίνουμε επινοητικοί για να βρούμε τρόπους ώστε να σταματήσει το μακελειό που επιβάλλουν οι ναζιστές του Ισραήλ στον λαό της Παλαιστίνης.
Σφαγιάζεται ένας λαός σε κείνα τα χώματα. Δεν μπορεί κανείς να κοιμάται ήσυχος. Ούτε να ανεβάζεις φωτογραφίες στο facebook σχολιάζοντας τάχα ανέμελα «περνάμε τέλεια!». Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η δρεπανηφόρα ακινησία.
Γράφει ο γενναίος Ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκίντεον Λέβι στην εφημερίδα «Haaretz»: «Βρισκόμαστε σε μια γενοκτονική πραγματικότητα. Χύθηκε το αίμα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Αυτή είναι η στιγμή για όλους τους Ισραηλινούς να αναρωτηθούν αν είναι έτοιμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει στο αίμα. Μην πείτε ότι δεν υπάρχει επιλογή -φυσικά και υπάρχει-, αλλά πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε αν είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε έτσι. Είμαστε οι Ισραηλινοί έτοιμοι να ζήσουμε στη μοναδική χώρα στον κόσμο που η ύπαρξή της βασίζεται στο αίμα;».
Δύο εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν στη Γάζα -σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας- και όλα τα μάτια είναι στραμμένα στο σημείο όπου υποτίθεται θα έπρεπε να βρίσκονται τα φορτηγά που μεταφέρουν τρόφιμα. Ωστόσο, αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, παρά τη διεθνή κατακραυγή εν μέσω ανησυχιών για την ανθρωπιστική κατάσταση στον παλαιστινιακό θύλακα.
Η κατάσταση στη Γάζα γίνεται όλο και πιο δύσκολη κάθε μέρα, σύμφωνα με μαρτυρίες που επικαλείται το BBC. Όσα φορτηγά κι αν φτάσουν εκεί άμεσα, δεν πρόκειται να κάνουν τεράστια διαφορά, καθώς η περιοχή είναι αποκλεισμένη σχεδόν τρεις μήνες από κάθε ανθρωπιστική βοήθεια.
Δεν υπάρχει τίποτα φαγώσιμο στην αγορά. Τα ράφια και οι πάγκοι άδειασαν από φρούτα, λαχανικά και κρέας, ενώ δεν υπάρχουν καύσιμα για να λειτουργήσουν οι γεννήτριες στο νοσοκομείο. Ούτε φάρμακα υπάρχουν. Το νερό στη Γάζα είναι μολυσμένο και δεν πίνεται. Και τα παιδιά κλαίνε από την πείνα.
Η Χάνα Άρεντ μιλούσε για την πεζότητα του κακού. Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Και πρέπει να δούμε πώς θα το σταματήσουμε.
