Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Κυρίες και κύριοι, το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε λίγο παλιότερα με αφορμή τη ρήση του μεγάλου ανδρός και πλέον μακαρίτη, Θεοδώρου Πάγκαλου.
Δυστυχώς τα χρόνια που πέρασαν αντί το κομμάτι αυτό να χάνει τη φρεσκάδα του, συνεχώς επικαιροποιείται. Έτσι ο κόσμος στήνεται στον τοίχο από τους κυβερνώντες είτε διότι δεν καθάρισαν τα ρέματα και γι’ αυτό πλημμύρισαν (όχι δεν φταίει η Πολιτεία που δεν το φρόντισε αυτό), είτε λαμπάδιασαν, επειδή δεν καθάρισαν τα τσουρούτικα αγριόχορτα που φύτρωσαν στο οικόπεδό τους (την έλλειψη αντιπυρικών ζωνών και επιχειρησιακών σχεδίων και μέσων, ουδείς τα βλέπει) και γενικώς για τα πάντα όλα φταίει ο λαός. Ο κυρίαρχος ντε!
Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, η Πατρίδα μας (ο «Τόπος» μας για τους νεοπροοδευτικοκουλτουριαραίους…) ταλανίζεται από τη γνωστή σε όλους μας πια οικονομική κρίση.
Στις συζητήσεις επί συζητήσεων που έγιναν, γίνονται και θα εξακολουθήσουν να γίνονται από σχετικούς και – κυρίως – άσχετους, ένα από τα ζητούμενα, είναι και το «Τις πταίει».
Από τα πλέον επίσημα χείλη λοιπόν, ακούσαμε μια μέρα ότι «Φταίμε όλοι» !!!
Τώρα αν πω ότι συμφώνησα με αυτή τη διαπίστωση, θα είναι ψέματα. Όχι κύριε Τάδε (το «Τ» κεφαλαίο παρακαλώ). Δεν φταίμε όλοι. Φταίνε αυτοί και σεις μαζί κύριε Τάδε, που τόσα χρόνια διαχειρίζονται κατά τον χειρότερο τρόπο τα οικονομικά και όχι μόνο – και το τονίζω αυτό το «όχι μόνο» – πράγματα της Χώρας.
Εγώ γιατί άραγε φταίω;
– Μα επειδή εσύ τα έπαιρνες όταν σου τα δίνανε και αγόραζες δύο αυτοκίνητα, εξοχικό, τρεις τηλεοράσεις κ.λπ., κ.λπ.,θα μου απαντήσει ο κ. Τάδε και έτσι γινόσουν συνένοχος.
Άρα λοιπόν, σύμφωνα με τη λογική σας κύριε Τάδε και όλοι οι κύριοι Τάδε, φταίω εγώ για το σημερινό κατάντημα, διότι αποδεχόμουν την ΑΤΑ;
Και δεν φταίνε αυτοί που μοίραζαν αλόγιστα τα διάφορα πακέτα της ΕΕ πριμοδοτώντας ανύπαρκτους ελαιοπαραγωγούς, καπνοπαραγωγούς, ροδακινοπαραγωγούς, μπουρδοπαραγωγούς, αεροπαραγωγούς κ.λπ;
Δεν φταίνε αυτοί, που πληρώσαμε πολλαπλάσια της αξίας τους, τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Δεν φταίνε αυτοί που για τα παιδιά τους έκαναν ό,τι έκαναν και δυστυχώς συνεχίζουν να κάνουν; (σε αντίθεση με αυτόν που το κάνει για τη φουκαριάρα τη μάνα του…)
Δεν φταίνε αυτοί που, που, που, που…….. και σταματώ και για να μη σας κουράσω αφενός, αλλά και γιατί είναι γνωστά πράγματα αυτά αφετέρου.
Δηλαδή, σύμφωνα με τους σοφούς πολιτικούς μας, τα πράγματα έπρεπε να γίνουν κάπως έτσι:
Εγώ ο ταλαίπωρος, όπως όλοι οι συνταξιούχοι ή μισθοσυντήρητοι, πηγαίνω στην Τράπεζα τη συνηθισμένη ημερομηνία που «μπαίνει» ο μισθός ή η σύνταξη. Μια μέρα λοιπόν, γεμάτος χαρά βλέπω ότι το μηνιαίο (και μοναδικό) εισόδημά μου, έχει αυξηθεί κατά 32 ευρώ και 17 λεπτά !
Το φυσιολογικό ποιο θα ήταν;
Να πάω περιχαρής στο σπίτι, να φιλήσω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου και να τους ανακοινώσω με όση μεγαλοπρέπεια διαθέτω, την αύξηση των 32 ευρώ και 17 λεπτών.
Όλοι θα χαρούν και θα δοξολογούν τον Θεό που τουλάχιστον δεν ήταν μείωση και θα λένε και κάνα καλό λόγο για τους υπουργούς και βουλευτές μας («Μπράβο ρε παιδί μου, νοιάζονται για τον λαό»).
Αυτή είναι μια λογική αντίδραση, ενός φυσιολογικού ανθρώπου, σε μια φυσιολογική οικογένεια.
Όμως κατά τη λογική των κυρίων Τάδε, οι οποίοι μετά από πολύ σκέψη έφθασαν στο συμπέρασμα ότι «φταίμε όλοι», τα πράγματα θα έπρεπε να γίνονται κάπως έτσι:
Εγώ ο ταλαίπωρος, όπως όλοι οι συνταξιούχοι ή μισθοσυντήρητοι, πηγαίνω στην Τράπεζα τη συνηθισμένη ημερομηνία που «μπαίνει» ο μισθός ή η σύνταξη. Μια μέρα λοιπόν, γεμάτος χαρά βλέπω ότι το μηνιαίο (και μοναδικό) εισόδημά μου, έχει αυξηθεί κατά 32 ευρώ και 17 λεπτά !
Κάθιδρος φτάνω στο σπίτι και χωρίς να φιλήσω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, τους ανακοινώνω:
– Δυστυχώς η σύνταξή μου από αυτό το μήνα αυξάνεται κατά 32 ευρώ και 17 λεπτά. Επειδή αυτή η αύξηση, είναι δυνατόν να οδηγήσει την Ελλάδα μας σε πτώχευση, γι’ αυτό, αποφασίζω και διατάσσω:
α. Εσύ γυναίκα, πάρε τηλέφωνο τον κ. Στουρνάρα να σου πει σε ποιο ύψος βρίσκεται το Εθνικό Χρέος, αν το έχει μάθει εν τω μεταξύ. Μετά, επικοινώνησε με το Υπουργείο Οικονομίας, ή όπως αλλιώς λέγεται (πάντως όχι Εθνικής Οικονομίας), και μάθε πόσο είναι το ΑΕΠ, αν το γνωρίζουν.
β. Εσύ Δημητράκη, λέω στο γιό μου, πετάξου μέχρι το Χρηματιστήριο και μάθε το σημερινό κλείσιμο και σε τι ύψος βρίσκεται ο Ντάου Τζόνς. Α, και που είσαι. Καλού – κακού μάθε και για τον Νικέι κατά πού βολοδέρνει, καθώς επίσης και τη σημερινή ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο, το γιέν και την Ινδική ρουπία και μπιρ (birr) της Αιθιοπίας, έναντι του Κουετσάλ της Γουατεμάλας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.
γ. Εσύ Μαιρούλα, γυρίζω στην κόρη μου, πετάξου μέχρι την Εθνική Βιβλιοθήκη και φέρε το βιβλίο «Ο πλούτος των Εθνών» του Άνταμ Σμιθ (Σκώτος οικονομολόγος 1723-1790, λέει το λεξικό), να ξεσκονίσουμε λίγο τις γνώσεις μας.
Για περισσότερη ενημέρωση, μη μας περάσουν και ντιπ κατά ντιπ αστοιχείωτους, ψάξε και βρες και το βιβλίο του Τζων Μέυναρντ Κέυνς, (Άγγλος οικονομολόγος ξαναλέει το λεξικό) «Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος». Εκδόσεις Παπαζήση.
Α και πούσαι. Όπως θα γυρίζεις, πέρνα και από τον κυρ-Σωτήρη τον μανάβη και ρώτα τον πόσο πάνε σήμερα τα μπρόκολα και οι ντομάτες (αν είναι και παραγινωμένες ακόμα καλλίτερα), για να υπολογίσουμε το ύψος του Τιμάριθμου.
Αφού τελείωσα την έκδοση των διαταγών μου και ρώτησα για τυχόν απορίες, τους δίνω ραντεβού σε μια ώρα για νέα σύσκεψη. Μέχρι να γυρίσουν, ανεβαίνω στην αποθήκη και αφού τα κάνω όλα γης μαδιάμ, καταφέρνω να βρω τον Λογαριθμικό Κανόνα και το Αβάκιο Αναγωγής για τη βολή των όλμων 4,2’’.
Σε λιγότερο από μια ώρα, όλη η οικογένεια είναι μαζεμένη γύρω από το τραπέζι της κουζίνας –βολεύει πολύ αυτό το τραπέζι για οικογενειακές συγκεντρώσεις και καυγάδες– και αρχίζει η δουλειά.
Σκοπός μας είναι να εξετάσουμε, εάν η οικονομία της Χώρας αντέχει να δώσει αυτά τα 32 ευρώ και 17 λεπτά ή δεν αντέχει με συνέπεια να φθάσει το Εθνικό Χρέος στα πάνω από 500 δισεκατομμύρια ευρώ.
Βάζουμε τα στοιχεία κάτω, τα πολλαπλασιάζουμε επί το π (= 3,14), βγάζουμε την τετραγωνική ρίζα του 9 (έτσι για ξεκάρφωμα), υψώνουμε στον κύβο, διαιρούμε δια της ταχύτητας του φωτός, διαφορίζουμε και παραγοντίζουμε τις συναρτήσεις, πετάμε τα μισά στη θάλασσα και ό,τι περισσεύει το τοποθετούμε στο Αβάκιο.
Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Η οικονομία της Χώρας δεν αντέχει να δώσει αύξηση 32 ευρώ και 17 λεπτά…
Σηκώνομαι όρθιος και με κάθε επισημότητα που επιβάλλουν οι περιστάσεις, ανακοινώνω στους δικούς μου:
– Όπως βλέπετε, δεν μπορούμε να δεχθούμε την αύξηση των 32 ευρώ και 17 λεπτών, διότι έτσι θα γίνουμε συνένοχοι στην πτώχευση της Χώρας και γι’ αυτό θα φταίμε όλοι. Είμαι υποχρεωμένος να προτείνω στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προγραμματίσουν 24ωρη απεργία και συλλαλητήριο, με κεντρικό σύνθημα «Πάρτε πίσω τις αυξήσεις».
Η γυναίκα μου βουρκώνει, ενώ τα παιδιά κουνάνε απογοητευμένα τα κεφάλια τους και… τέλος.
Μάλλον κάτι τέτοιο θα εννοούν όσοι θέλουνε ντε και καλά να ενοχοποιήσουν και εμάς για το χάλι που μας οδήγησαν αυτοί και ΜΟΝΟΝ αυτοί.
Μερικές φορές, ακούγεται ότι η πολιτική κατάστασή μας έχει ποδοσφαιροποιηθεί και δεν είναι και πολύ άστοχο αυτό.
Στο ποδόσφαιρο όταν η ομάδα πάει καλά, τα εύσημα τα εισπράττουν οι ποδοσφαιριστές (τα λιοντάρια, οι ημίθεοι, οι ήρωες, οι γίγαντες, οι Θεοί του Ολύμπου κ.λπ.), ενώ όταν η ομάδα χάνει αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο προπονητής (ο ύπνος, ο άσχετος, που δεν ξέρει να κάνει μια αλλαγή, ο γιδοβοσκός κ.λπ.).
Στην πολιτική, όταν τα πράγματα πάνε καλά, τότε αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στον Αρχηγό (ο Εθνάρχης, ο Ηγέτης, ο καταλληλότερος κ.λπ.), ενώ όταν ο «Τιτανικός» αρχίζει να μπάζει νερά, τότε φταίμε όλοι…
Ωραία λογική δεν βρίσκετε;
********************************************************************************
Προχθές, αν δεν το πήρατε χαμπάρι, που θα το πήρατε, ήταν η γιορτή της μητέρας. Κάνοντας κι εμείς ένα μικρό αφιέρωμα στη Μάνα σας προσφέρω δύο ποιήματα που έστειλε ο φίλος κ. Βασίλειος Χ.
Η Μάνα
Αχιλλέας Παράσχος
…Τρέχει νερὸ κρυστάλλι
κι’ ὅσαις μανάδες τὤπιανε κἀμμιὰ παιδὶ δὲν κάνει·
νὰ τὦχε πιεῖ καὶ ἡ μάνα μου νὰ μὴ μ’ εἶχε γεννήσει.
(Ἐκ δημοτικοῦ ᾄσματος)
Ἄς ὀνομάσουνε σκληρὰ τὰ λόγια μου καὶ πλάνα
καὶ τὴν ἀλήθεια βλάσφημη ψευτιὰ κι’ ἀγνωμοσύνη·
ὁ μεγαλείτερος ἐχθρὸς τ’ ἀνθρώπου εἶν’ ἡ Μάνα!
Γιατὶ ἐκείνη μᾶς γεννᾷ, αὐτὴ ζωὴ μᾶς δίνει.
Ἄχ, ναί· ὅλ’ ἡ ἀγάπη της, ἡ ἄσωστη στοργή της,
τ’ ἀκοίμητο νανούρισμα, τὸ γάλα, τὸ φιλί της,
ὅλα ἐκεῖνα τὰ καλά, ὁποῦ μιὰ μάνα κάμει,
εἶναι νεροῦ σταλαγματιὰ καὶ τὸ κακὸ ποτάμι.
Ξέρει τί εἶναι ἡ ζωή, καλὰ τηνὲ γνωρίζει·
ξέρει πὼς λύπη τῆς ζωῆς σημαίνει τὴν καμπάνα,
καὶ ὅμως τὴν ζωὴ αὐτὴ κ’ εἰς ἄλλον τὴν χαρίζει!
Μάνα δὲν γίνουνται ποτὲ ἀνίσως ἦταν μάνα…
Ν’ ἀντιλαλῇ ἀπὸ παιδὶ ἀκούω στὸν ἀέρα
τῆς εὐτυχίας τ’ ὄνομα καὶ νύχτα καὶ ἡμέρα·
μὰ τότε μόνο ἡ χαρὰ στὸν κόσμο θεν’ ἀνθίσῃ,
ὅταν ἡ μάναις στειρωθοῦν κ’ ἡ ἀνθρωπότης σβύσῃ!
Η μητέρα
Φλωρεντία Φουντουκλή
Σ’ ἐκείνους τοὺς χρυσοὺς καιροὺς ποῦ ἤμουνα παιδάκι,
σὰν ἔννοιωθα μέσ’ στὴν καρδιὰ τὸν παιδιακίσιο πόνο,
έτρεχα στῆ μητέρα μου νὰ πάρω ἕνα φιλάκι,
κι’ εὐθὺς ὁ πόνος ἔπαυε μὲ τὸ φιλάκι μόνο.
Ὅταν ἀρρώστεια μ’ ἔδερνε, ἢ πυρετὸς ἢ ζάλη,
έτρεχα στῆς μητέρας μου τὴν τρυφερὴ ἀγκαλιά,
καὶ ὅλα ἐκεῖ μοῦ πέρναγαν καὶ τραγουδοῦσα πάλι
σὰν τὰ μικρὰ πουλιὰ.
Σὰν ἔβλεπα στὸν οὐρανὸ τ’ ἀστέρια, τὸ φεγγάρι,
στὸν κάμπο χίλια λούλουδα, ψαράκια στὸ νερό,
έτρεχα στῆ μητέρα μου, κοντά της νὰ μὲ πάρῃ,
καὶ νὰ μοῦ ’πῆ πῶς ἔγειναν αὐτά, σὲ ποιὸν καιρό.
Κι’ ἐκείνη, ἀφοῦ μ’ ἀγκάλιαζε, μὲ τὸ γλυκό της στόμα
μοῦ τὰ ἐξηγοῦσε ὅλ’ αὐτὰ μὲ θεία ὑπομονή.
κι’ ἐνῷ μοῦ τὰ ἐξηγοῦσαι αὐτή, ’γὼ τὴν ρωτοῦσ’ ἀκόμα
καὶ κούραση δὲν ἔννοιωθε τῆς μάννας ἡ φωνή.
Ἂν ἔβλεπα τριγύρω μου θηρία ἀγριεμένα,
ή πυρκαϊὰ ἢ θάλασσα μὲ κῦμα φοβερό,
θὰ ’τρεχα στὴ μητέρα μου. Κοντά της πιὰ κανένα
στὸν κόσμο δὲν θὰ τρόμαζα σταιχεῖο τρομερό.
Θαρροῦσα παντοδύναμη πῶς ἦταν ἡ μητέρα
πῶς τίποτε δὲν ἤτανε ποῦ αὐτὴ νὰ μὴν τὸ ξέρῃ.
ενόμιζα πῶς ἤτανε καὶ ἡ ὡραιοτέρα
σ’ ὅλα τῆς γῆς τὰ μέρη.
Σὰν ἄφησα τοὺς παιδικοὺς κι’ εὐτυχισμένους χρόνους,
τὴν παιδιακίσια μου χαρά, τὸν πρῶτο θησαυρό,
σὰν ἔννοιωσα μέσ’ στὴν καρδιὰ καὶ πιὸ μεγάλους πόνους,
πάλι στὴ μάννα μου ἔτρεξα παρηγοριὰ νὰ βρῶ.
Σὰν βρέθηκα σὲ ταραχή, σὲ πλάνη, ἀμφιβολία,
αν ἦλθε κάποτε στιγμὴ ποῦ νὰ αἰσθανθῶ δειλή,
πάλι στὴ μάννα μου ἔτρεξα γιὰ ναὖρω προστασία,
νὰ πάρω συμβουλή.
Ἂν φίλους φέρνη ἡ μοῖρά μας στὸν κόσμο ν’ ἀποκτοῦμε,
μὰ φίλο σὰν τὴ μάννα μας δὲν ἔχομε στὴ γῇ.
απ’ τὴ στιγμὴ ποῦ μᾶς γεννᾷ ὡς ποῦ νὰ χωρισθοῦμε
η μάνα χύνει βάλσαμο στὴν κάθε μας πληγή.
Ἃς τὴν ὁπλίζωμε λοιπὸν μὲ δύναμη μεγάλη
κι’ ἀτέλειωτη ἀντοχή,
ας τῆς στολίζωμε λαμπρὰ μὲ τὰ οὐράνια κάλλη
τὸ πνεῦμα, τὴν ψυχή.
Ἂν θέλῃ ἄνδρας γίγαντας ἡ λατρευτὴ πατρίδα
μὰ ἀπὸ μητέρες ἔχομε ἀνάγκη πιὸ πολλή.
αὐταὶς γεννοῦν τοὺς ἥρωας, αὐταὶς εἶν’ ἡ ἐλπίδα,
τοῦ κόσμου ἡ στολή,
Τὰ τρυφερὰ κορίτσια μας κουκλίτσαις δὲν θὰ μείνουν.
έχει ὁ καιρὸς πτερά,
ας τὰ μορφώσωμε καλά, γιατὶ κι’ αὐτὰ θὰ γίνουν
μητέρες μιὰ φορά.
********************************************************************************
Σωστή απορία
Ποδοσφαιρικά
Εξαρτάται πού χύθηκε
Τι του λες τώρα;
Μαζοχισμός!…
Εδώ να δεις μαζοχισμός…
Προς γνώση
Ο Χριστός και η Παναγία!
Παρεξήγηση
§ Ασφαλώς και θα έχετε επιχειρήσει να διαβάσετε ειδήσεις από έναν ιστότοπο. Και ασφαλώς θα ξέρετε τι συμβαίνει. Για να το ξαναδούμε παρέα. Ανοίγεις π.χ. μία αθλητική ιστοσελίδα για να δεις τι στο καλό θα γίνει με τον Αλμέϊδα (πρώην πιά προπονητής της ΑΕΚ για τους αμύητους). Με το που ανοίγει, αυτομάτως στραγγαλίζεται από διαφημίσεις. Επάνω μία διαφήμιση για εργαλεία, αριστερά κάποια άλλη για μαγευτικές διακοπές και δεξιά μία τρίτη για απέθαντα ελαστικά αυτοκινήτων. Μάλιστα η μία εξ αυτών σε ενημερώνει ανεδέστατα ότι θα αποχωρήσει σεμνά και ταπεινά μετά από 30 δευτερόλεπτα, ο κόσμος να χαλάσει. Κάποια στιγμή αποκαθίσταται η τάξη και εμφανίζεται η αρχική σελίδα. Δεν προλαβαίνεις να εξοικειωθείς και μόλις εντοπίζεις τα αθλητικά να ακόμα τρεις διαφημίσεις, για ιστοσελίδα γνωριμιών, για να ακούτε σαν γάτες, για λουριά σκύλων. Σβήνετε από δω, σβήνετε από ‘κει ξαναβγαίνουν οι γνωριμίες τις ξανασβήνετε, ξανασκάνε μύτη τα ακουστικά και κάποτε ξεθολώνει το τοπίο. Επιλέγετε «αθλητικά» και τον Αλμέϊδα. Περιχαρής πατάτε και μόλις ανοίγει και αφού διώξετε ακόμα 3-4 διαφημίσεις για ορυκτέλαια, αλοιφές, μακαρόνια και ένα χρυσό δαχτυλίδι με διαμάντι που κοστίζει 10 ευρώ, ξαφνικά να και ο Αλμέϊδα. Αρχίζεις να διαβάζεις και μετά από 10 λέξεις βλέπεις «πάτα εδώ για την συνέχεια». Ε τότε αρχίζεις να βρίζεις αυτόν που δεν φταίει σε τίποτα. Δηλαδή τον υπολογιστή. Υπάρχει κάποιος αρμόδιος; Άσε μας ρε φίλε….
§ Κάποτε, την παλιά καλή εποχή, τότε που όλα ήταν ρομαντικά και τα ερωτευμένα ζευγαράκια την έβγαζαν με ένα σακουλάκι πασατέμπο αγναντεύοντας το ολόγιομο φεγγάρι. Τότε που με μια κιθαρίστα και ένα κατοσταράκι ρετσίνα έπνιγες τον κάματο της ημέρας και το κυνηγητό για το μεροκάματο. Τότε που στην Δραπετσώνα βρε δεν είχαμε ζωή. Τότε που τρέχαμε ξυπόλητοι στις αλάνες και παίζαμε μπάλα με πάνινα τόπια (σημείωση: Τότε κάθε ποδοσφαιριστής που σεβόταν τον εαυτό του, ξεκινούσε την καριέρα του κλωτσώντας πάνινα τόπια…). Τότε που σέρναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και δεν τα είχαμε βάλει πάνω απ’ τους ανθρώπους. Τότε που η άπονη ζωή μας γέννησε φτωχούς. Τότε που πάγωνε η τσιμινιέρα και η εργατιά είχε ροζιασμένα χέρια και ήταν παντού μπροστά. Τότε λοιπόν στο ποδόσφαιρό μας είχαμε τις κληρώσεις για τους αγώνες κυπέλλου, που γίνονταν από την αρμόδια προς τούτο επιτροπή. Περιέργως και κάθε χρόνο κάποια ομάδα συνήθως η ίδια, έφθανε στον τελικό παίζοντας με σαφώς υποδεέστερες ομάδες, διότι έτσι έβγαζε η κληρωτίδα , στην οποία όμως, όπως λεγόταν τότε, υπήρχαν κρύα και ζεστά μπαλάκια οπότε το εξασκημένο χέρι του αρμοδίου εύκολα έβαζε το μπαλάκι που ήθελε. Πού τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Έτσι τα θυμήθηκα! Θα μας απαγορεύσετε και να θυμόμαστε τώρα; Μπα σε καλό σας.
(Η παράγραφος αυτή γράφτηκε με αφορμή κάποια κλήρωση που κληρώθηκε κάποιος και άντε μη μας κλείσουν μέσα)
§ Έτσι διεπίστωνε ο αξέχαστος και για ακόμη πολλά χρόνια κορυφαίος σατιρικός Χάρι Κλιν. Διαβάζουμε και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε αν είναι αληθές, διότι μία φιλοκυβερνητική εφημερίδα, αλλά και η κυβέρνηση με χλιαρή ανακοίνωση έσπευσαν να την κατατάξουν στα fake News (άντε τα μάθαμε κι΄ αυτά), αλλά χωρίς φωτιά κ.λπ. Διαβάσαμε λοιπόν ότι πλέον θα απαγορεύονται στα πανηγύρια οι υπαίθριες ψησταριές, αυτές που προσφυώς ονομάζονται «βρώμικα». Στο σκεπτικό αναφέρονται φοβερά και τρομερά πράγματα. Ότι κινδυνεύει η δημόσια υγεία (και από τις φαρμακευτικές με τα εμβόλια του Κόβιντ κινδύνευσε η υγεία, αλλά δεν το κάναμε και θέμα), ακόμη και δάση κινδυνεύουν, διότι ο κίνδυνος πυρκαγιών από τα λουκάνικα είναι μεγάλος. Αφού λοιπόν τα πανηγύρια γίναν φεστιβάλ, ήταν επόμενο να καθιερωθούν και γι΄ αυτά τα κέτερινγκ, τα οποία, ως γνωστόν, είναι το αγλάισμα της υγιεινής. Έτσι, τα κέτερινγκ (επιχειρήσεις εστίασης τα λένε στα Ελληνικά) θα μοιράζουν τον χρόνο τους μεταξύ ξενοδοχείων πλατείας Συντάγματος και πανηγυριού της Παναγιάς της Πλατανιώτισσας και οι… πανηγυρίζοντες, θα χορεύουν την «Ιτιά», πίνοντας σαγκρία και τρώγοντας ταμπουλέ. Ομολογουμένως είναι μία κίνηση προς τα εμπρός. Η Ελλάδα 2.0. κάνει ακόμα ένα βήμα προόδου. Αφού λύσαμε όλα τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, τώρα βάζουμε χέρι και στους σουβλατζήδες, που περιμένουν από τα πανηγύρια να βγάλουν κάνα φράγκο.
§ Μετά σου λένε να μη βρίζεις ή ότι κάνεις στείρα αντιπολίτευση ή ότι είσαι ψεκασμένος ή ότι είσαι βαλτός από τον Πούτιν να τα χώνεις στην Εθνική ημών κυβέρνηση. Αμ δεν είναι έτσι φίλοι μου. «Μπήκα» που λέτε προχθές στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://armyvoice.gr/2025/05/stratiotika-nosokomeia-nomo-dendia-stis-efimeries-tou-esy/ για να διαβάσω ένα άρθρο που είχε τον τίτλο «Τα στρατιωτικά νοσοκομεία με νόμο Δένδια στο ΕΣΥ». Σε χρόνο μηδέν, είναι η αλήθεια, εμφανίστηκε η σελίδα αλλά, δυστυχώς, μισερή. Δηλαδή, όλη η αριστερή πλευρά της είχε καλυφθεί από μία διαφήμιση η οποία δεν έφευγε με τίποτα και καθιστούσε αδύνατη την ανάγνωση τού, ελάχιστα φιλικού προς τον κ. Δένδια, άρα και την κυβέρνηση, άρθρου. Χρησιμοποίησα όλες τις γνωστές μεθόδους εξαλείψεως της διαφημίσεως, πλην του σπασίματος του λαπ τόπ, αλλά το μόνο που πέτυχα ήταν να εκνευρισθώ. Πάντως, έβρισα δεόντως πάντες τους κατά την άποψή μου υπευθύνους και άφησα το θέμα για την επομένη. Το πρωί, «μπήκα» πάλι στην προαναφερθείσα διεύθυνση, αλλά η διαφήμιση ήταν εκεί παρούσα και σταθερή σαν άποψη αρμοδίου για τα Τέμπη. Μετά από αυτό παραιτήθηκα πάσης προσπάθειας και συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι και σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Εσείς τι λέτε; Έτσι είναι;
