Η Δύση δεν γίνεται σεβαστή από τους ισλαμιστές επειδή η ίδια δεν σέβεται τον εαυτό της
Του Παναγιώτη Λιάκου
Η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων είναι το Αμπού Ντάμπι. Εκεί έχει οριστεί να διεξαχθούν οι τελικοί (Final Four στην αγγλική) της Euroleague, ήτοι της ανώτατης συλλογικής ευρωπαϊκής διάκρισης στο μπάσκετ. Εδώ και ημέρες βλέπουμε σχεδόν το σύνολο του πανευρωπαϊκού πλεονάσματος «μαγκιάς» και «ατσιδοσύνης» να έχει μετασχηματιστεί σε φιλομάθεια. Χουλιγκάνοι, ημίμαγκες, φανατικοί «φίλαθλοι», χαβαλεδοτουρίστες και λοιποί διαβάζουν μετά μανίας τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να κάνουν σε αυτή την ισλαμική χώρα. Οι γυναίκες να μη φοράνε μίνι, άπαντες και άπασες να μην καταναλώνουν αλκοόλ δημοσίως, να μην προβαίνουν σε βανδαλισμούς και άλλα πολλά και συναφή. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλοι γνωρίζουν πως στις ισλαμικές χώρες δεν σηκώνουν πολλά πολλά. Οι Αρχές ασφαλείας δεν το ‘χουν σε πολύ να σε γραπώσουν, να σε κάνουν μπαούλο στο ξύλο και να σε ρίξουν σε ανήλιαγο μπουντρούμι μέχρι να συμπληρώσεις τα ίδια… ένσημα με τους Αμερικανούς αιχμαλώτους πολέμου των Βιετκόνγκ, τους οποίους ελευθέρωσε ο Σταλόνε στην ταινία «Ράμπο 2».
Επίσης, τα ημεδαπά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ θεωρούν και αυτονόητη και δικαιολογημένη την αυστηρότατη αντίδραση των Αρχών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, σε περίπτωση που διαπιστωθούν χουλιγκανισμοί και αντιισλαμική συμπεριφορά. Όλα τα παραπάνω δεν είναι παράδοξα. Παράδοξη είναι η ανοχή κοινού, ΜΜΕ, πολιτικών και δημοσιολογούντων στην αντιευρωπαϊκή και αντιχριστιανική συμπεριφορά ισλαμιστών που έρχονται όχι για να δουν ματσάκια στην Ευρώπη αλλά για να εργαστούν, να βρουν άσυλο και να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί.
Αν κάποιος τζιχαντιστής βιάσει γυναίκα, βανδαλίσει εκκλησία, βγάλει χαντζάρα και απειλήσει ή εγκληματήσει θα βρει ουκ ολίγους υποστηρικτές διότι έτσι… συνηθίζεται στην πατρίδα του. Η πατρίδα, δηλαδή, του τζιχαντιστή είναι σεβαστή και εκεί που βρίσκεται και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία. Από την άλλη, η Δύση δεν γίνεται σεβαστή από τους ισλαμιστές επειδή η ίδια δεν σέβεται τον εαυτό της.
Ούτως έχουσιν τα πράγματα, δυστυχώς. Αν θέλουμε σεβασμό, οφείλουμε να το επιβάλλουμε. Με πειθώ και, όπου αυτή δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος, με δύναμη.
δε νομίζω ότι ο απλός παλιός οπαδός του μπασκετικού παναθηναϊκού, ο χουλιγκάνος όπως τον περιγράφετε, έχει την οικονομική δυνατότητα να πάει στο άμπου ντάμπι. Δε νομίζω να έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει στο νέο οακα εντός έδρας αγώνα στην ευρωλίγκα με αυτές τις τιμές. Το άθλημα αφορά εκατομμυριούχους που παίζουν μπάσκετ τους οποίους παρακολουθούν ολιγάρχες και νεόπλουτοι οι οποίοι και έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε στο άμπου ντάμπι. Οι οδηγίες δεν αφορούν εσάς ή εμένα, γενικότερα πλέον το όλο αφήγημα του νέου κόσμου δε νομίζω να μας περιλαμβάνει.
Είναι γεγονός πως γινόταν και γίνεται μεγάλη προσπάθεια όσοι αλλοδαποί δεν εισέρχονται νόμιμα στη χώρα να χαρακτηρίζονται ως φυγάδες από καταπιεστικά καθεστώτα. Ας δεχτούμε λοιπόν πως ζητούν τη λύτρωση μέσω της φυγής τους από τον τόπο τους.
Εδώ που έρχονται είναι πλέον φιλοξενούμενοι. Κάθε φιλοξενούμενος πρώτα απ’ όλα οφείλει να σέβεται εκείνους που τον δέχονται στο δικό τους τόπο. Πέρα απ’ αυτό οφείλει και να ανταποδώσει με τον τρόπο του αυτή τη φιλοξενία.
Κάθε συμπεριφορά από μέρους τους που δεν διέπετε από τον δέοντα σεβασμό μας εκθέτει ως φιλοξενούντες. Φιλοξενία είναι να δέχεσαι και όχι να ανέχεσαι.
Υ.Γ. Επειδή κάποιοι είναι θιασώτες του πειθαναγκασμού, ας έχουν υπόψη τους πως φιλόξενος με το ζόρι δε γίνεται κανένας.