Του Βασίλη Βέργη
Δεν με εκφράζει αισθητικά αυτό που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στη Eurovision, οπότε σπανίως ασχολούμαι και, προφανώς, ελάχιστες γνώσεις διαθέτω για το αντικείμενο. Ως μέσος ακροατής-τηλεθεατής, αν υποπέσει στην αντίληψή μου κάποιο τραγούδι, θα πω ότι «μου αρέσει» ή «δεν μου αρέσει». Εως εκεί. Προφανώς, το καρακιτσαριό με απωθεί, όπως και κάθε μορφής ακρότητες, που στον συγκεκριμένο διαγωνισμό αποτελούν, δυστυχώς, πλειονότητα.
Κι όμως. Για ανθρώπους σαν την αφεντιά μου, που είμαστε πολλοί σε τούτη τη χώρα, αυτός ο καλλιτεχνικός αχταρμάς είχε -έπειτα από καιρό- πραγματικό ενδιαφέρον. Και τούτο χάρη σε ένα νέο παιδί, μια 23χρονη σεμνή και σοβαρή κοπελιά, που ζει στον Ασπρόπυργο, αντλεί τις ρίζες της στον μαρτυρικό Πόντο και κατάφερε να χαρίσει έμπνευση και ενότητα σε έναν λαό που συνήθως πλακώνεται και αλληλοβρίζεται, παρά συγκινείται και τιμάει την Ιστορία του.
Η επιλογή ενός τραγουδιού το οποίο ουδεμία σχέση είχε με τα «αισθητικά» (ο θεός να τα κάνει!) στάνταρ της Eurovision θεωρήθηκε αρχικά από τους… ειδήμονες αυτοκτονική, αλλά στο τέλος μόνο για θρίαμβο της… ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν μίλησαν!
Η επιτυχία της 23χρονης Κλαυδίας δεν είναι η 6η θέση. Αυτά αφορούν τους στατιστικολόγους της Eurovision. Η επιτυχία της ήταν η έμπνευση. Η συγκίνηση των Ελλήνων στο άκουσμα της «Αστερομάτας», τα δάκρυα για τον ξεριζωμό και την προσφυγιά, που πολλάκις έχουν βιώσει οι άνθρωποι αυτού του τόπου, η περηφάνια, γιατί το μήνυμα ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο με ελληνικό στίχο και με μια σκηνική παρουσία που σε έκανε να ανατριχιάσεις.
Προφανώς, δεν γίνεται εξωτερική πολιτική μέσα από διαγωνισμούς τραγουδιού – να είμαστε σοβαροί. Προπαγάνδες μπορεί, αλλά αυτές υπάρχουν παντού γύρω μας. Ενεργοποιείται όμως η ιστορική μνήμη όταν ξυπνάς τα συναισθήματα του «κοιμισμένου», όταν τον βγάζεις από το πεζό βόλεμά του, όταν τον κάνεις να δακρύζει με τις θύμησες των ξεριζωμών.
Δύο 24ωρα προτού συμπληρωθούν 106 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων ένα 23χρονο κορίτσι με περηφάνια, δυναμισμό αλλά και σεμνότητα κατάφερε να γίνει «πρέσβειρα μνήμης». Στη φωνή και την εικόνα της ενώθηκαν άνθρωποι διαφορετικής κουλτούρας και ο θρίαμβός της ήταν η φράση που προηγήθηκε του τελικού και απλώθηκε σαν σύννεφο παντού: «Δεν με ενδιαφέρει τι θέση θα πάρει, για μένα είναι ήδη νικήτρια στις καρδιές μας».
Οι μυθικές σαββατιάτικες τηλεθεάσεις της ΕΡΤ, που έφτασαν σε επίπεδο… προ ιδιωτικής τηλεόρασης, αποδεικνύουν ότι η Κλαυδία πέτυχε πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορούσε κι εκείνη και οι δημιουργοί της «Αστερομάτας» να φανταστούν όταν έγραφαν το τραγούδι.
Ηταν ταυτόχρονα και μια απάντηση, ότι δεν πρέπει να «σκουπιδοποιείσαι» για να αυξήσεις τις πιθανότητες επιτυχίας σε έναν διαγωνισμό που ούτε εθνικούς θριάμβους ούτε εθνικές καταστροφές μπορεί, φυσικά, να επιφέρει. Αντίθετα, λόγω του καρακιτσαριού μπορεί να σε οδηγήσει στην παγίδα του αυτοεξευτελισμού. Φτάνει, λοιπόν, να σέβεσαι την παράδοσή σου, να την υπερασπίζεσαι καλλιτεχνικά και, κυρίως, να μπορείς να αγγίξεις τις καρδιές εκείνων στους οποίους πραγματικά απευθύνεσαι.
Η Κλαυδία των 23 χρόνων με το χαμόγελο και την αυθεντικότητά της μπόρεσε να πετύχει αυτό που λίγοι σταρ έχουν καταφέρει: Ενωσε και συγκίνησε. Τούτο δεν είναι νίκη, είναι θρίαμβος! Να είναι καλά και να συνεχίσει στη ζωή της να υπερασπίζεται την ποιότητα. Το έχει ανάγκη ο καλλιτεχνικός χώρος.
