Οι πικρές αλήθειες, αν γίνουν δεκτές και υπηρετηθούν από τους ανθρώπους, μπορεί να τους εξασφαλίσουν ηδύ βίο
Του Παναγιώτη Λιάκου
Ο Ρένος Αποστολίδης (1924-2004) ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και φιλόλογος. Τα κείμενά του και οι τολμηρές δημόσιες παρεμβάσεις του άσκησαν μεγάλη επιρροή στον μεταπολεμικό λογοτεχνικό χώρο. Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ένα απόσπασμα από συνέντευξη που είχε δώσει τη δεκαετία του ’90 (λίγο μετά τα Ίμια πρέπει να ήταν) στη Φωτεινή Πιπιλή. Εκεί περιγράφει την άποψή του για μια πορεία εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει η χώρα: «Θέλουμε να παίξουμε έναν ρόλο στον κόσμο; Θέλουμε να υπάρξουμε ανθρώπινα, αληθινά και όχι γύφτικα; Δεν υπάρχει τρόπος να είσαι ελεύθερος άνθρωπος με συνείδηση αμόρφωτη και ακαλλιέργητη. Εμείς, όμως, το ‘χουμε ρίξει στις μάσες, ξάπλες, φούμες τρεις δεκαετίες τώρα∙ με επικεφαλής μάλιστα τη συντηρητική μας παράταξη που πρωτοεγκαινίασε αυτό. Χτίστε και κλέψτε! Ζήτω οι εργολάβοι! Ή αλλάζουμε αυτό και το κρατάμε με τα δόντια, και παλεύοντας και δουλεύοντας με ποιότητα και με ουσία για δύο τουλάχιστον δεκαετίες ώσπου να βγάλουμε νέες γενιές ανθρώπων, νέων, οι οποίοι να μην είναι αμόρφωτοι. Να μην είναι, λοιπόν, μη ελεύθεροι. Να μην είναι, λοιπόν, χωρίς συνείδηση. Να μη διαδηλώνουν για τα σκυλάδικα. Να μην κάνουν καταλήψεις της Ακροπόλεως και των σχολείων. Ή κάνουμε αυτό 20 χρόνια ή δεν πρόκειται όχι η Ευρώπη να μας λογαριάσει ούτε η Κίνα ούτε η Αλβανία ούτε η έσχατη των εσχάτων – και καλά θα κάνει! Ευκαιρία είναι όταν τρώμε ένα χαστούκι να ειδοποιήσουμε τον λαό, όχι με τέτοια που κάνουν οι πολιτικοί. Δεν βγήκε τίποτα από την πολιτική τα μεταπολεμικά χρόνια. Ολοένα κάτω πάμε. […]
Και θα πάμε χειρότερα αν ο λαός δεν πνευματικοποιηθεί, μορφωθεί, εκτιμήσει τα άξια και όχι τις τρίχες. […] Ο λαός μας πρέπει να πάψει να αυτοσυχωριέται ότι του φταίνε οι από πάνω και οι πολιτικοί του. Πρώτον, γιατί τους βγάζει αυτός. Δεύτερον, επειδή είναι από το βάθος της καρδιάς του βγαλμένοι. Είναι όμοιοί του απολύτως. Αλλά ο λαός έχει και το όπλο στα χέρια. Μπορεί, παρά το τι κάνουν αυτοί, που το συμφέρον τους είναι να κάνουν πάνω στην επιφάνεια -και σε σύμπραξη με τον ξένον, πάντοτε-, να κάνει αυτός, ο λαός, το δικό του, αν, αλήθεια, θέλει να υπάρξει. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει με σκυλάδικα, με σούζες στους δρόμους. Με καταλήψεις σχολείων, όχι! Με καταργημένη τη γλώσσα του, όχι! Με καταργημένη την ψυχή του, όχι! Θα τη βρει την ψυχή του; Μόνο τότε θα καταφέρει, σε μια δυο δεκαετίες, να τον υπολογίζουν οι ξένοι».
*Η συνέντευξη στο ΥouΤube:
