Του Μανώλη Κοττάκη
Μεσημέρι Τετάρτης. Η παρέλαση για τον εορτασμό των «Ελευθερίων» της Θράκης στην Κομοτηνή έχει μόλις ολοκληρωθεί και οι πολίτες ύστερα από μιάμιση ώρα εκθέσεώς τους στον ήλιο σπεύδουν στα καφέ της πλατείας Ειρήνης, κάτω από τα εντυπωσιακά πλατάνια. Στο κέντρο της πλατείας μια ορχήστρα με παραδοσιακά μουσικά όργανα παίζει «ζωναράδικους» και «μπαϊντούσκες», που είναι θρακικοί χοροί. Καμιά τριανταριά νέοι και νέες έχουν ανέβει στην «πίστα», έχουν πιαστεί με τα χέρια διαγώνια σε σχήμα «Χ» και χορεύουν (ωραία και ανεπάντεχη έκπληξη), ενώ στα τραπεζάκια οι φρέντο και οι καπουτσίνο πάνε κι έρχονται.
Μερικοί έχουν κέφι να σχολιάσουν όσα είδαν στην παρέλαση: Τα δακρυσμένα μάτια του εθνοφύλακα ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου «Δημόκριτος» Τάκη Δολιανίτη, του επονομαζόμενου και «Καρχαρία», που παρήλασε, τους εβδομηντάρηδες παππούδες των ποντιακών και των ηπειρωτικών συλλόγων, που επίσης παρήλασαν, τα γαλάζια πουλόβερ που φορούσαν οι μαθητές των μειονοτικών σχολείων («λες να παραπέμπουν στη “Γαλάζια Πατρίδα”»; – «μην είσαι ανόητος, γαλάζια είναι τα χρώματα της σημαίας μας), τον εντυπωσιακό τρόπο που κρατούσε το ξίφος ο έχων το γενικό πρόσταγμα της παρέλασης αξιωματικός, τους βουλευτές χριστιανούς και μουσουλμάνους (Στυλιανίδης, Ιλχάν και Οζγκιούρ, που κατέθεσαν στεφάνι για την ενσωμάτωση της Θράκης στον εθνικό μας κορμό το 1920 με τη Συνθήκη της Λωζάννης) κ.λπ. Μερικοί όμως έχουν κέφι και για πολιτική.
Καθόμαστε στο Theatro του παλαιού φίλου Βαγγέλη Παπάζογλου και πίσω μας ευρίσκονται δύο ένστολοι με τις οικογένειές τους και απολαμβάνουν την τοπική αργία. Δεν θα πω αν είναι των Ενόπλων Δυνάμεων, της Πυροσβεστικής ή της Αστυνομίας, γιατί το «καθεστώς» παραμονεύει, ένστολοι πάντως φρουροί της πατρίδας. Είμαστε πίσω τους, δεν νομίζω ότι μας έχουν δει, αλλά είμαι βέβαιος και πως να μας έχουν δει, δεν μας έχουν αναγνωρίσει. Μιλάνε λοιπόν αμέριμνοι και με πάθος. Κι εμείς υποχρεωτικά, και όχι επειδή έχουμε βιονικό αυτί, τους ακούμε. Ο διάλογος, σημειωτέον, γίνεται ώρες πριν γίνει γνωστό το περιεχόμενο της (ν)τροπολογίας Φλωρίδη, ο οποίος αναγνωρίζει σε συζύγους πολιτικών το δικαίωμα να αποκτούν εξωχώριες εταιρίες.
Λέει λοιπόν ο ένας αξιωματικός στον άλλον, έμπλεος αγανακτήσεως: «Μα είναι δημοκρατία αυτή που έχουμε, φίλε μου! Πλουτίζουν, πληρώνουν, κερδίζουν! Η διαφθορά έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Νομίζουν ότι επειδή ελέγχουν τη Δικαιοσύνη, δεν μαθαίνουμε και δεν ξέρουμε τι γίνεται;» Ο άλλος κουνά το κεφάλι του με απογοήτευση και συνεχίζει: «Τι κακό και αυτό με τις ηγεσίες μας. Νομίζουν ότι πρέπει να έχουν τα δικαιώματα και τα προνόμια των βασιλέων της Μέσης Ανατολής, όπου αν δεν πληρώσεις τον Μεγαλειότατο, τίποτε δεν προχωρά!». Φουντωμένος ο πρώτος συνεχίζει: «Τι είναι αυτό που ζούμε; Δύο ολόκληρα χρόνια συζητάμε μόνο για τα Τέμπη. Οι ζωές μας; Σήμερα μας είπαν, φίλε, ότι για τη φωτιά φταίνε τα έλαια σιλικόνης. Ε, άμα πήρε φωτιά από τα έλαια, τότε γιατί μπαζώσανε τον χώρο; Θα μας το πει κανείς;»
Σηκωθήκαμε, σηκώθηκα από το τραπέζι προβληματισμένος. Όχι μόνο για την ευστοχία αυτών που άκουγα σε συμπυκνωμένη και ακατέργαστη λαϊκή σοφία, αλλά και από ποιους τα άκουγα. Από ανώτερους δημοσίους υπαλλήλους που συγκροτούν μαζί με άλλους τον σκληρό πυρήνα του κράτους. Όταν και ο συνήθως συντηρητικός σκληρός πυρήνας του κράτους είναι στα κάγκελα, κάνει θεσμική «αντιπολίτευση» στο σύστημα και διερωτάται τι δημοκρατία είναι αυτή που έχουμε, διερωτώμεθα με τη σειρά μας κι εμείς τι μετράνε, ποιους μετράνε και τι βρίσκουν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων. Η ισχυρότατη κοινωνική διεργασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας δεν βρίσκεται σε αντιστοίχιση με την πολιτική. Και μάλλον δεν καταγράφεται! Μήπως αντί να κάνουν τηλέφωνα οι εταιρίες μας, να στήνουν και κανένα αυτί στις πλατείες; Το σίγουρο είναι ένα: Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσουμε τόσο ολιγότερο θα εκπλαγούμε.
Ζωή και τα μυαλά στα κάγκελα (της έρτ). Μπράβο κυρ μανώλη μας, έπιασες αμέσως το στίγμα και το πρόβλημα της κοινωνίας…Τα τέμπη…
Καλά κρασιά…
Αμ δεν φταίνε οι δημοσκόποι και οι δημοσκοπίσεις…Συνέλθετε αδέρφιαααααα….Ο μπιμπίλας δεν είναι η λύση για τα προβλήματα του κόσμου.
Πάρτε το αλλιώς….Δεν είναι η έξοδος του τούνελ τα φώτα , το τραίνο που έρχεται είναι.
Σήμερα ο Κώστας ξύπνησε βαρύς. Πολύ. Με ψυχή τριακοσίων κιλών. Σαν να καρφώθηκε και η τελευταία πρόκα στο φέρετρο της Μεγάλης Δυστοπίας. Σαν να έκλεισε και η τελευταία χαραμάδα φωτός που έβρισκε επίμονα τρόπο να διαπερνά τα τοιχία της ψυχικής του κατοικίας, αχνοφωτίζοντας το μέτωπό του. Κάτι ήταν και αυτό. Τώρα τίποτα.
Βλέπετε, προ ημερών, αποφάσισε να σπάσει τα ασφυκτικά δεσμά της απομόνωσης, να επιδιώξει να γνωρίσει μια κοπέλα, μια σύντροφο που, έτσι νόμιζε, θα απάλυνε τον πόνο του, θα έσταζε έστω λίγες σταγόνες στη ξεραμένη ψυχή του.
Ο μόνος διαθέσιμος τρόπος για να βγει από το καβούκι του, να κάνει την ύπαρξή του κάπως αισθητή, ήταν, σκέφτηκε, να εγγραφεί σε ιστοσελίδα γνωριμιών. Τίποτα το εξεζητημένο ή «πονηρό». Απλή ιστοσελίδα. Πάντως, παρατήρησε, βρε παιδί όλες ίδιες μοιάζουν, όμοιες. Με χείλια «τσιπουράτα», σαν βεντούζες υψηλής απορρόφησης….
Τελοσπάντων, παραμερίζοντας αυτή τη σκέψη, δεν άργησε να έχει αποκρίσεις. Ανυπόμονα, άρχισε τις συνομιλίες, ή μάλλον «πληκτρολογίες».
Πάντοτε, η ίδια απάντηση:
«Κώστα, baby, να βρεθούμε, αλλά να ξέρεις θέλω δωράκια». «Τι δωράκια;», έγραψε ο Κώστας, υποθέτοντας ότι θα ήθελαν να πληρώσει το λογαριασμό της πρώτης εξόδου ή, έστω, κάποια κολώνια, που θα προσέφερε ευχαρίστως σαν «τζέντλεμαν»….
Και, τότε, ήρθε ο «ταμπλάς». Σαν συνεννοημένες, όλες πληκτρολόγησαν: «ουφ Κώστα baby, η παρέα μου είναι 200 η ώρα, να το ξέρεις. Προτιμώ κατευθείαν στο ξενοδοχείο….».
Ο Κώστας σάστισε. Μια ψυχρή, ξηρή ρίγη διαπέρασε, σχεδόν σούβλισε, την ψυχή του. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκε. Σε ιστοσελίδα γνωριμιών; Φοιτήτριες, ιδιαιτέρες, πωλήτριες, πόσες πλέον;; Όλες; Κάποτε, θυμάται, γνωστοί του πήγαιναν σε οίκους ανοχής για τέτοια. Όλη η Ελλάδα τώρα;;;
Σκέφτηκε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια του 80, όταν ήταν έφηβος, το Πακ μαν, τα Space Invaders. Αρκεί να είχες εικοσαρικάκια. Έβαζες και έπαιζες. Όπως και τώρα, σκέφτηκε. Το 50ευρω αγοράζει χρόνο για να «παίξεις» με θηλυκό. Άνθρωπο!!!! Οργουελικό; αναρωτήθηκε. Πολύ, όμως…
Και, λίγο μετά, το τελειωτικό χτύπημα. Εμφανίστηκε στην οθόνη του, μια διαφήμιση για «σιλικονάτες κούκλες». «Η καλύτερη παρέα», έγραφε. «Με δύο χρόνια εγγύηση, έξτρα κόστος μόνο οι μπαταρίες».
Πάγωσε. Παραιτήθηκε. Έβαλε, για τελευταία φορά, Καζαντζίδη («ας ήτανε ο πόνος, ένα τσιγάρο δρόμος»), Μητροπάνο, Αλεξίου. Πόσο ξένα ακούγονται τώρα όλα αυτά. Θυμήθηκε τις παραγγελιές, τις ζεμπεκιές, τα κλεφτά βλέμματα στην κοπελιά του δίπλα τραπεζιού.
Μετά,έφτασε η Ώρα για τη Μεγάλη Σιγή της Μεγάλης Δυστοπίας. Για τη μοίρα που περιμένει όλους τους “Κώστες».
Άκουσε μονάχα την τελευταία πρόκα που σφράγισε ερμητικά το φέρετρο της ψυχής του. Ούτε καν αντέδρασε. Ποιό το νόημα; Ποιό; Καλύτερα νεκρός, παρά «ζωντανός».
Μερικές μέρες ο πθ να κυκλοφορεί με τα μμμ χωρίς φουσκωτούς , θα μάθει και δωρεάν,πολλά περισσότερα από τις στημένες από κόλακες , δησκοπησεις.