Ο τηλεοπτικός μας μπαχτσές…

Του Strange Attractor

Εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική τηλεόραση δεν είναι αυτή που ήταν.

Πάνε τα παλιά καλά χρόνια που οι οικογένειες στήνονταν μπροστά στο «χαζοκούτι» για να παρακολουθήσουν… διαφημίσεις, που διακόπτονταν από δήθεν σειρές, δήθεν ταινίες, και δήθεν τηλεπαιχνίδια.

Και λέω δήθεν διότι αν εξαιρέσουμε το πηγαίο ταλέντων των Ελλήνων ηθοποιών του κινηματογράφου της δεκαετίας του ’50, και του ’60, που ακόμη προβάλλονται, όλοι οι μετέπειτα εγχώριοι «σταρ» ήταν και είναι για τα μπάζα, από υποκριτικής επάρκειας πάντα μιλώντας. Π.χ. Ο Γκλέτσος, η Ντενίση, και άλλοι τέτοιου βεληνεκούς εθνικοί αστέρες…

Θυμόσαστε τη δεκαετία του ΄90; Με την έλευση των ιδιωτικών καναλιών και την πλήρη τηλεοπτική αυθαιρεσία, που λόγω σκληρού ανταγωνισμού  η τηλεόραση είχε καταντήσει απόπατος;

Θυμόσαστε τα Ερωτοδικεία, τον Μίστερ Εθνικά Μπούτια, τη Μπεζεντάκου, τον Κάτμαν, τα Χρυσά Κουφέτα, τον Εθνικό Σταρ, και άλλα τέτοια σκουπίδια που όμως παρακολουθούνταν μετά μανίας;

Τότε που 200.000 νεοέλληνες στήθηκαν επί ώρες έξω από το στούντιο για να δουν τον εξερχόμενο… Πρόδρομο;

Θυμόσαστε τις δυο εκπομπές κάθε εβδομάδα του Μάκη του Ζούγκλα, που ξεκινούσαν γύρω στις 11:30 και τελείωναν κατά τα χαράματα;

Στα πολυμελή πάνελ των οποίων όποιος κατάφερνε να πιάσει στασίδι μπορεί να είχε την ευκαιρία να πει καμιά ατάκα για 40-50 δευτερόλεπτα το πολύ, αλλά γίνονταν διάσημος… σε τέτοιο βαθμό που οι 9 στους 10 που πέρασαν από αυτές τις εκπομπές ως μαϊντανοί στη συνέχεια έγιναν βουλευτές και υπουργοί.

Και αυτό διότι το νέο τοπίο ευνοούσε εκείνους που είχαν το «τηλεοπτικό χάρισμα», ήτοι την ατάκα, και δη εκείνη που προκαλεί, και μέσω της οποίας επέρχονταν η τηλεθέαση και άρα οι επανειλημμένες προσκλήσεις στα στούντιο, και άρα η αναγνωρισιμότητα, και άρα η πολιτική καριέρα.

Κάπως έτσι φερ’ ειπείν έγινε πολιτικό πρώτο όνομα και ο Ψωμιάδης, που από άσημος δημοτικός σύμβουλος, λόγω μιας συγκυριακής και αμφιλεγόμενης ατάκας (περί του βασιλιά αν θυμάμαι καλά) κατέληξε μέχρι και υποψήφιος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, χώρια όλα τα ενδιάμεσα πολιτικά αξιώματα που υπηρέτησε, μέχρι που τον βαρέθηκαν και τελικά μπήκε στη… Φάρμα να μαλώνει για τα αντίδια και τα ραδίκια μαζί με τον Τζώρτζογλου και τη Σάσα Μπάστα!

Ήταν οι εποχές των «σοβαρών» talk shows, όπου οι καυτές πολιτικές εξελίξεις αναλύονταν ενδελεχώς από σοβαροφανείς πολιτικούς και δημοσιογράφους, στα πάνελ των οποίων διέπρεπαν οι αριστεροί κήνσορες, που έχοντας το άλλοθι ότι δεν κυβέρνησαν τη χώρα ποτέ, μέσα στην ασφάλεια του 3-4%, μπορούσαν με ύφος χιλίων καρδιναλίων να στηλιτεύουν και να σφυροκοπάνε τους κυβερνώντες , αλλά και τους εκπροσώπους των δυο το πολύ τότε κομμάτων εξουσίας.

Μέχρι που ήρθε το σωτήριο 2015, τότε που ο μελανιασμένος λαός έδιωξε επιτέλους τους «δοσίλογους ξενόδουλους σαμαροβενιζέλους», είπε όχι στα δεκανίκια των «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι», και έφερε στην εξουσία την Πρώτη Φορά Αριστερά, με τον «σέξι Αλέξη» (και τον Μπάνο τον μπατριώτη) οπότε γευτήκαμε απαξάπαντες επιτέλους το τι σημαίνει αριστερά στην πράξη και στην εξουσία… μπρρρ….

Έτσι λοιπόν ήταν η ελληνική τηλεόραση, που παρήγαγε περισσότερους πολιτικούς και μη σελέμπριτις από όσους μπορούσε να αφομοιώσει η χώρα.

Όπου σελέμπριτι σημαίνει το να είναι κάποιος διάσημος απλά και μόνο επειδή είναι… διάσημος! Π.χ. οι αδελφές Κανονίδου.

Σε ένα σύστημα μέσα από το οποίο κανάλια και δεκάδες περιοδικά (και εφημερίδες) αφιέρωναν άπειρο χρόνο σε κουτσομπολιά, σε δήθεν σταρ, σε σκυλούδες και σκυλάδες, ανακυκλώνοντας και αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια, με τον έναν μαϊντανό να γλείφει και να προβάλλει τον άλλον, και όλοι  μαζί να γίνονται φίρμες και ζάπλουτοι μιας και οι θείτσες αυτό το περιεχόμενο προτιμούσαν (μαζί με τις ελληνικές σειρές της κακιάς ώρας) ανεβάζοντας την τηλεθέαση των σκουπιδιών στα ύψη, και κάνοντας μέχρι και υπουργό παιδείας τη… Σελήνη

Μέχρι που ανδρώθηκε το ιντερνέτι, πήραν μπροστά οι δορυφορικές τηλεοράσεις με τα on demand, και επιστρέψαμε σε μια εποχή ίδια σχεδόν με την εποχή των βιντεοκλάμπ, τότε που όλοι έβλεπαν ταινίες και όχι τηλεόραση, όπου για να δεις μια ταινία 90 λεπτών  (ειδικά στο ΣΤΑΡ) θα έπρεπε να είσαι έτοιμος να στηθείς μπροστά στην οθόνη για πάνω από 3 ώρες, οι 2 εκ των οποίων διαφημιστικά μηνύματα.

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου η τηλεόραση είναι μια χλωμή εκδοχή του πάλαι ποτέ εαυτού της, με τον περισσότερο κόσμο , ειδικά τη νεολαία, να την αγνοεί παντελώς. Υπάρχουν π.χ. 17αρηδες που δεν ξέρουν καν ότι ξεκίνησε το… 20^ο  Big Brother! Άκου να δεις…

Αφήστε που έφυγε για Βρυξέλλες ο Αυτιάς, αφήνοντας ακάλυπτους τους συνταξιούχους, φεύγει οσονούπω και ο Παπαδάκης, μειώνει δραστικά τις εμφανίσεις του ο Πορτοσάλτε, χάθηκε και ο πανταχού παρών Άδωνις… οπότε τι μένει; Ο Εισαγγελάτος με τους διαγωνισμούς του, ο νέος δαιμόνιος ερευνητής ρεπόρτερ Κουζουλός, η Τζίνα, η αειθαλής Νικολούλη, και τα νέα φρούτα, ο Καλιακμάνης, ο Μπαλάσκας, και η νέα Θώδη… η Παγώνη.  Πλήρης πενία δηλαδή.

Που είναι ο Τράγκας, ο Κακαουνάκης, η Στάη, η Ρούλα η Κορομηλά, ο Πετράν από τον Βόλο, και όλοι εκείνοι που μας ενημέρωναν με γνώση και κύρος; Χμ;

Αντ’ αυτών το ιντερνέτι που λέγαμε, που μέσα στον γενικότερο βάλτο που το διακρίνει, έχει ακόμη λίγες ελάχιστες εκπομπές, σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ, με εναλλακτικές αντιπολιτευτικές φωνές που όμως δεν επιτρέπονται στη σημερινή πλήρως ελεγχόμενη από το Μαξίμου κατευθυνόμενη και συστημική τηλεόραση. Τα δελτία ειδήσεων της οποίας αντί για 4^η εξουσία που ελέγχει τις άλλες τρεις, κατάντησαν δεκανίκι και πατερίτσα τους. Ας είναι καλά ο Πέτσας!

Και όπως οι εφημερίδες και τα περιοδικά σταδιακά εξαφανίστηκαν, έχοντας αντικατασταθεί από τα ειδησεογραφικά και μη  διαδικτυακά σάιτς, έτσι στο εγγύς μέλλον, όταν πεθάνουν και οι σημερινοί 70ρηδες, θα έρθει και το οριστικό τέλος της τιβί.

Με έναν αμυδρό αναστεναγμό-ρόγχο, και όχι με το μπαμ με το οποίο ξεκίνησε κάποτε, και επί δεκαετίες «κυβερνούσε»…

Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε…