Σαμαράς και Τσίπρας ενσαρκώνουν τους δήμιους του νεομητσοτακισμού…

Του Κώστα Πρώιμου

Ώστε έλαια μηχανών προκάλεσαν την… πυρόσφαιρα που ομοίαζε οπτικά με πρόσκρουση κρουζ σε στόχο. Αυτό είναι όπως διαβάσαμε το πόρισμα των ερευνητών του ΕΜΠ… Ασφαλώς  δεν πρόκειται για την τελευταία σταγόνα σε ένα μεγάλο ποτήρι πολιτικής ανοχής το οποίο ξεχείλισε. Με μια ισχυρότατη-άνευ συγκριτικού προηγούμενου μιντιακή προπαγάνδα, ο πιο επικίνδυνος γόνος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, έχει μετατρέψει τη χώρα κυριολεκτικά σε οικογενειακό του τσιφλίκι.

Το αδυσώπητο σύστημα Μητσοτάκη έχοντας εμφανώς διδαχτεί από τα λάθη του παρελθόντος τα οποία οδήγησαν νομοτελειακά στην πρόωρη πτώση του καθεστώτος που επιχείρησε το ’90 να εγκαθιδρύσει ο πατέρας της Αγίας Οικογένειας, προελαύνει μετά από τριάντα χρόνια ανενόχλητο τούτη τη φορά προς τον τελικό του στόχο: Την επιβολή μιας αυταρχικής διακυβέρνησης τύπου Ερντογάν ή Πούτιν για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Ποτέ άλλοτε, ακόμη και κατά τη σκληρή περίοδο των μνημονιακών υποχρεώσεων οι κοινωνικοί και οικονομικοί δείκτες δεν ξεπερνούσαν τα «κόκκινα».

Ωστόσο με αναρίθμητους λακέδες στην υπηρεσία του παρακράτους (αγαπημένο εργαλείο του Μητσοτακισμού) ο Κυριάκος εξακολουθεί να φαντάζει στα μάτια μιας σημαντικής μειοψηφίας του κοσμάκη ως ένας θεόσταλτος ηγέτης. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι το «λαοπρόβλητο» επιτελείο των «Αρίστων» του παίρνει άριστα μόνο στην απόλυτη αντιστροφή της αλήθειας και την πάσα διαστρέβλωση της πολιτικής πραγματικότητας, ενώ στους περισσότερους νευραλγικούς τομείς όπως στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, στην εξωτερική διπλωματία αλλά και στην κοινωνική πολιτική βαθμολογείται πολύ κάτω από τη βάση.

Υποκλοπές, Τέμπη, άκρατη φτωχοποίηση, ξεπούλημα κάθε εναπομείναντος κρατικού περιουσιακού στοιχείου καθώς και συστηματική «προετοιμασία του εδάφους» για την ιδιωτικοποίηση στο άμεσο μέλλον ακόμη και του νερού με μεθοδολογία by pass και δόλιες πρακτικές. Έξαρση της εγκληματικότητας, πρωτοφανής ακρίβεια, ειδικά στα τιμολόγια του ρεύματος, χορήγηση των ευρωπαϊκών πόρων αποκλειστικά στους ολιγάρχες-υποστηρικτές του καθεστώτος και σκάνδαλα! Σωρεία σκανδάλων, εδώ και έξι χρόνια τα οποία συνήθως περνάνε στα «ψιλά» ή στα αζήτητα της ειδησεογραφίας. Μια εξόφθαλμη και πρωτοφανής χειραγώγησης των πολιτειακών θεσμών και δη της Δικαιοσύνης σε βαθμό που το έχουν εμπεδώσει ακόμη και οι κάτοικοι του πιο απομακρυσμένου οικισμού, χωρίς να είναι γνώστες του αντικειμένου.

Δεδομένου ότι η πρωτόγνωρη λαϊκή κινητοποίηση με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών δεν έφερε τα αναμενόμενα πολιτικά αποτελέσματα, ούτε τις φυσιολογικές για μια σοβαρή Δημοκρατία εξελίξεις και διεργασίες, βγήκε ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός να ερμηνεύσει κατά το δοκούν τα εκατομμύρια κόσμου που του ζητούσαν κραυγάζοντας να παραιτηθεί, ισχυριζόμενος με απύθμενο θράσος ότι του ζητούσαν να πάει την Ελλάδα ακόμη πιο ψηλά.

Κακά τα ψέματα, η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή με τους κινδύνους εσωτερικούς και εξωτερικούς να διογκώνονται  κάθε ώρα που περνάει. Η αντιπολίτευση πάσχει σε φοβερό βαθμό από έλλειμμα προγραμματικών θέσεων και ηγεσίας. Το ψευτοδίλημμα το οποίο λαμβάνει μορφή χιονοστιβάδας του τύπου και ποιον να ψηφίσουμε μας καταδυναστεύει. Αφού δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος, υποθάλπει επί της ουσίας μια νέα οδυνηρότερη ήττα για τη συντριπτική πλειοψηφία της νεοελληνικής κοινωνίας και ίσως ακόμη χειρότερα την οριστική παράδοσή της άνευ όρων στις ακόρεστες ορέξεις του νεομητσοτακισμού, ο οποίος έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως ότι δεν «χαρίζει κάστανα».

Ποιος να αντιπαρατεθεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Ο Ανδρουλάκης ως παρακολουθούμενος του predator, ο οποίος συν τοις άλλοις ανοίγει το στόμα του και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι λέει;

Η κυρία Κωνσταντοπούλου η οποία ήδη ράβει κατά την εκτίμησή της πρωθυπουργικά ταγιέρ ασπαζόμενη τις δημοσκοπικές-ιδιοτελείς προφητείες; Ο Βελόπουλος; Η Λατινοπούλου; Ο Κασσελάκης; Ας σοβαρευτούμε, προτού να είναι πολύ αργά.

Η μόνη ελπίδα  ώστε να εξαλειφθεί εγκαίρως ο καλπάζων καρκίνος του νεομητσοτακισμού από το κορμί και την ψυχή της δύστυχης Ελλάδας εναπόκειται στην επαναφορά δύο άσπονδων εχθρών. Ναι, καλά διαβάσατε και προφανώς αναφερόμαστε σε δύο πρώην πρωθυπουργούς, στους Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα.

Όμως από  πού να το πιάσουμε, για τον καθένα τους ξεχωριστά; Από το γεγονός ότι αμφότεροι «έβαλαν» με τον τρόπο τους είτε ακούσια είτε εκούσια το χεράκι τους ώστε ένα αουτσάιντερ που μέχρι το ’15 υπήρχε κάπου, κάπως, στην πολιτική σκηνή ελέω βαρέος επωνύμου, τελικά να αναγορευτεί σταδιακά σε στιβαρό ηγέτη; Να γράψουμε για τις συμφωνίες Σαμαρά και Μητσοτάκη προφανώς με ανταλλάγματα; Μα, δεν ήξερε ότι πίσω από τον Κυριάκο κρύβεται ένας συγγενικός σύνδεσμος, εξαρτώμενος και απόλυτα καθοδηγούμενος από διεθνή και πανίσχυρα συμφέροντα; Ότι ήταν θέμα χρόνου να αθετηθούν από την πλευρά της  Οικογενείας τα συμφωνηθέντα;

Σημαντικό μερίδιο ευθύνης όμως, για την τραγελαφική και άδικη επικράτηση Μητσοτάκη εδώ και έξι χρόνια φέρει και ο κύριος Τσίπρας μετά των συνεργατών του. Το «περίφημο» ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς (εδώ γελάμε) που διατυμπάνιζαν  απλώς τους απομόνωνε από τα παράκεντρα εξουσίας, και τους στοχοποιούσε από μια μεγάλη μερίδα ολιγαρχών. Έκαναν ακριβώς τα αντίθετα από όσα διαπράττει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και φυσικά τα βρήκαν μπροστά τους. Σε μια μη φυσιολογική χώρα όπως η Ελλάδα, κανένα κυβερνητικό σχήμα δεν δύναται να μακροημερεύσει αν δεν επιδείξει μια διπλωματία αν μη τι άλλο ισορροπίας με το κατεστημένο. Αν δεν εξαγοράσει, όπως κάνει κατά κόρον το σύστημα του Κυριάκου, αν δεν τάξει και αν δεν χειραγωγήσει την αυταπόδεικτα εύπλαστη κοινή γνώμη. Αν δεν έχει φτιάξει τους δικούς του Πορτοσάλτηδες, Λιάγκες και Μουμτζήδες και Πρετεντέρηδες.

Ο κύριος Σαμαράς, με μια μακρά πολιτική εμπειρία και σταθερές πατριωτικές απόψεις στην εξωτερική πολιτική της χώρας θα μπορούσε μέσα από μια σοβαρή προσπάθεια να ανακόψει την επέλαση του νεομητσοτακισμού σε μια συγκυριακή και άτυπη συνεργασία με τον έτερο πόλο, τον οποίο δύναται να σχηματίσει και να συσπειρώσει μόνο ο Αλέξης Τσίπρας σε τούτη την αρνητική συγκυρία, προφανώς ελλείψει νέου και άφθαρτου σωτήρα στον «σκοτεινό» πολιτικό ορίζοντα…