Του Απόστολου Αποστόλου*
Αρχικά ο Πάολο Σορεντίνο με τη σειρά «The Young Pope» είχε αναφερθεί σε έναν Νεοϋορκέζο Πάπα που προέβαλλε την αγιότητά του εκφράζοντας παράλληλα την υποτίμησή του προς το χριστεπώνυμο πλήθος και μαζί την ανεξέλεγκτη εξουσιαφρένειά του. Η συγκεκριμένη σειρά αναφερόταν και στις μυστικές διαδρομές μεταξύ εκκλησιαστικής και πολιτικής εξουσίας.
Ωστόσο εκείνος που προέβλεψε με ακρίβεια την εκλογή του νέου Πάπα ήταν ο Στηβ Μπάνον. Και μάλιστα υποστήριξε ότι εκείνος που θα εκλεγεί θα είναι ο Καρδινάλιος Πρέβοστ. Σε μια συνέντευξή του με τον Βρετανό παρουσιαστή Πιρς Μόργκαν, είχε χαρακτηρίσει τον Καρδινάλιο Πρέβοστ ως «σκοτεινό άλογο», ένα αουτσάιντερ που ωθείται από εκείνες τις ισχυρές δυνάμεις που το κίνημα της Μάγκα τις αποκαλεί «Βαθύ Κράτος» και το οποίο απλώνεται παντού και φυσικά και στην Καθολική Εκκλησία και με βεβαιότητα προέβλεψε ότι ο νέος Πάπας θα είναι ο Καρδινάλιος Πρέβοστ.
Τι ακριβώς όμως έχει συμβεί στο Βατικανό εδώ και κάποια χρόνια;
Ο αγιοποιημένος Πάπας Παύλος ο Β’ κατά κόσμον Κάρολος Ιωσήφ Βοϋτίλας με την έντονη δημόσια δράση του σε όλο τον πλανήτη (ταξίδια, δράσεις για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην πατρίδα του Πολωνία, συναντήσεις με πολιτικά πρόσωπα όπως τον Φιντέλ Κάστρο το 1998) αρχίζει να εφαρμόζει τον πολιτιστικό Χριστιανισμό και να τον προσαρμόζει στη θεωρητική κληρονομιά του αριστοτελικού θωμισμού.
Ο πολιτιστικός Χριστιανισμός εξελίσσεται στα χνάρια του πολιτισμικού μαρξισμού. Κάθε τι ριζοσπαστικό και ενοχλητικό για το παγκόσμιο σύστημα θα έπρεπε να απαλειφθεί. Η πάλη των τάξεων ξεριζώθηκε από τον μαρξισμό, η κοινωνία προσώπου θα πρέπει να εξαλειφθεί από τον Χριστιανισμό.
Ο δεύτερος κατά σειρά Πάπας που συνέβαλε στον πολιτισμικό Χριστιανισμό ήταν ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο (Πάπας Φραγκίσκος). Μια μικρή παρένθεση στο διάστημα μεταξύ Βοϋτίλα και Μπεργκόλιο ήταν ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ που αναγκάστηκε να παραιτηθεί γιατί υπήρξε απροσάρμοστος με τον πολιτιστικό Χριστιανισμό και πλέον ο νέος Πάπας Ρόμπερτ Πρέβοστ (Πάπας Λέων XIV) άξιος συνεχιστής των παπών του πολιτιστικού Χριστιανισμού θα προχωρήσει στις πορείες των Μπεργκόλια και Βοϋτίλα.
Σήμερα η αναφορά μεταξύ θρησκευτικού και πολιτιστικού Χριστιανισμού υπάρχει ως σχήμα μεταξύ θεϊστή και άθεου. Στον Χριστιανισμό συντελείται εκείνο που εξελίχθηκε και στον Βουδισμό. Για παράδειγμα οι περισσότεροι Βουδιστές στις μέρες μας είναι άθεοι αλλά από όσο γνωρίζουμε ο Βούδας δεν ήταν. Η διδασκαλία του σαφώς προϋποθέτει μια παγκόσμια άποψη για τον κόσμο και τη «μέση οδό» μεταξύ υπερβολής και έλλειψης. Στον Χριστιανισμό αυτή η προσέγγιση δεν υπήρχε, αλλά τονιζόταν η αγαπητική σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου.
Σήμερα πληθαίνουν όλο και περισσότερο απόψεις μιας μεταμοντέρνας θεολογίας η οποία υποστηρίζει ότι ο Θεός, ή η ιδέα του Θεού, υπόκειται σε ανθρώπινη ερμηνεία. Όλη αυτή η ερμηνευτική απορρέει από αποδομιστές όπως του Ζακ Ντεριντά, του Γερμανού ιδεαλιστή Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ, των Χριστιανών υπαρξιστών Σόρεν Κίρκεγκωρ, του Πάουλ Τίλλιχ, αλλά και του υπαρξιστή φιλοσόφου Μάρτιν Χάιντεγκερ.
Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο το 1930 με το έργο του «San Manuel Bueno Martir» περιέγραψε τον αναδυόμενο άθεο Χριστιανικό Καθολικισμό και τη διαδρομή του, υποψιασμένος εκείνο που θα ζήσουμε σήμερα. Δηλαδή ότι ο Χριστιανισμός θα καλυφθεί από μια κουλτούρα ναρκισσιστική, νεφελώδη και ελλιπούς ανθρωπολογίας.
Ο θεολόγος Peter Rollins λέει ότι η διάκριση μεταξύ θεολογίας και αθεϊσμού είναι «τεχνητή» και εξυμνεί τις «βαθιά θεολογικές διαστάσεις του αθεϊσμού και τις βαθιά αθεϊστικές διαστάσεις της θεολογίας». Και συνεχίζοντας θα μας πει ότι «όταν βιώνεις τον Χριστιανισμό, τότε η πίστη σε έναν μεταφυσικό Θεό «εξ ορισμού εξαφανίζεται».
Εξάλλου ο δυτικός Χριστιανισμός εδώ και πολύ καιρό έχει στραφεί σε μια κουλτούρα που δημιουργεί κατασκευασμένα δικαιώματα χωρίς να διαθέτει και κάποια μελετημένη θέση από την οποία θα μπορούσαν να αξιολογηθούν τα δικαιώματα. Μια κουλτούρα που βάζει σε εισαγωγικά την έννοια της αξίας, την έννοια της αλήθειας, τον λόγο και υπερτονίζει τις περιστάσεις απομειώνοντας όλα τα παραπάνω.
Έτσι ο δυτικός Χριστιανισμός γίνεται μια μετα-θρησκεία μια μετα-αφήγηση. Και ο Καισαροπαπισμός εκφράζεται σήμερα με τη συναλληλία της νέας πολιτιστικής ατζέντας.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
