Η δημογραφική μας αυτοχειρία (Μέρος Α’: Tι Βορίδης, τι… Καιρίδης)

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι με τον Βορίδη στο τιμόνι του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής το πρόβλημα των παράνομων αφίξεων θα ελεγχθεί μάλλον καλά θα κάνουν να γυρίσουν πλευρό και να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Το πρόβλημα όχι μόνο δεν ελέγχεται, αλλά επιτείνεται σε σημείο που σύντομα θα λέμε τι Βορίδης, τι… Καιρίδης.

Και πράγματι, η πολιτική των δύο δεν έχει καμία διαφορά, αλλά επί της ουσίας δεν θα μπορούσε να έχει, ακόμα και αν ο Βορίδης είχε πράγματι συντηρητικές αντιλήψεις και την αποφασιστικότητα να επιβάλει μια πιο αυστηρή πολιτική στις λαθραίες εισόδους.

Ο Βορίδης, βεβαίως, δεν ανήκει σε αυτή τη κατηγορία. Υποδύεται τον συντηρητικό, ενώ η πραγματική του ιδεολογική ταυτότητα γράφει με κεφαλαία γράμματα «Υπάλληλος του μητσοτακισμού». Οπότε κάνει ό,τι του λέει το αφεντικό του. Όμως και άλλος να ήταν, με αγνότερες προθέσεις και πατριωτική συνείδηση, δεν θα μπορούσε να πετύχει πολλά πράγματα. Ακριβώς επειδή η μεταναστευτική πολιτική στην Ελλάδα δεν αποφασίζεται από επιμέρους πρόσωπα (υπουργούς), ούτε μπορεί να λάβει εθνικά χαρακτηριστικά έξω από τις προαποφασισμένες ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Τα περιθώρια ευελιξίας είναι ελάχιστα, ειδικά με έναν πρωθυπουργό όπως ο Μητσοτάκης.

Η μεταναστευτική πολιτική, δηλαδή, υπαγορεύεται στη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς και εφαρμόζεται χωρίς παρεκκλίσεις, αφού δεν αμφισβητείται από ελληνικής πλευράς η κεντρική φιλοσοφία του αφηγήματος: Η ευεργετική επίδραση ενός «μπολιάσματος» του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού με αλλογενείς και αλλόθρησκους εποίκους, όπως ακριβώς την ανέπτυξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην ελληνική Βουλή την εποχή που διαφήμιζε τη woke ατζέντα: Να φέρουμε τους «πρόσφυγες» για να αναταχθούμε δημογραφικά και να λύσουμε το Ασφαλιστικό…

Σήμερα οι αναφορές στον «δικαιωματισμό» και στη συμπεριληπτικότητα μπορεί να έχουν μειωθεί ως αποτέλεσμα της έλευσης Τραμπ, αλλά η πολιτική στο Μεταναστευτικό παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει περιέλθει σε μακράν χειρότερη θέση σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες στους δείκτες της μεταναστευτικής πίεσης, όπως φανερώνει και ο επίσημος χάρτης της Eurostat, που βλέπετε στο πάνω μέρος της σελίδας. Γιατί η πίεση του εποικισμού δεν μετριέται βεβαίως με τον απόλυτο αριθμό των αφίξεων, όπως θέλουν να λένε οι Γερμανοί, που εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως αναξιοπαθούντες και ετοιμάζονται να μας φορτώσουν το δικό τους…περίσσευμα, αλλά με το κλάσμα που δημιουργεί αυτός ο αριθμός σε σχέση με τον υπάρχοντα πληθυσμό μιας χώρας. Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα οι 100.000 μετανάστες ετησίως στη Γερμανία των 80 εκατομμυρίων κατοίκων και εντελώς άλλο στην Ελλάδα, όπου ο πληθυσμός με το ζόρι ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια.

Η Ελλάδα, λοιπόν, στις μέρες μας (τα στοιχεία του χάρτη της Eurostat είναι μόλις του περασμένου Μαρτίου και αφορούν το 2024) αναγορεύτηκε σε θλιβερή πρωταθλήτρια «καταγεγραμμένων εισόδων» παράτυπων μεταναστών, καθώς αναλογούν 6,6 αιτούντες άσυλο σε 1.000 μόνιμους κατοίκους, όταν στη γειτονική Ιταλία το ανάλογο νούμερο είναι μόλις 2,6/1.000.

Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε ότι αυτή ακριβώς η πίεση, όταν συνδυάζεται με κάποια αρνητικά δημογραφικά δεδομένα, όπως η ακραία υπογεννητικότητα (κάτω από 1,5 γεννήσεις ανά γυναίκα), ισχυρό ρεύμα αποδημίας (brain drain) και παράλληλη αύξηση του προσδόκιμου ζωής, δημιουργεί ένα εκρηκτικό δημογραφικό κοκτέιλ, που παραπέμπει σε «εξαφανίσεις» λαών, όπως τις έχουμε διαπιστώσει σε αρκετά ιστορικά παραδείγματα. Πρακτικά, δηλαδή, η Ελλάδα θα μείνει πιθανότατα ως γεωγραφικός χώρος, αλλά θα κατοικείται από κάποιους άλλους, όχι από Έλληνες.

Ακριβώς πριν από δύο εβδομάδες είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε ένα συνέδριο που έγινε στην Αθήνα με θέμα το «δίδυμο» πρόβλημα του Δημογραφικού και της λαθρομετανάστευσης. Οργανωτικοί φορείς ήταν το ελληνικό παράρτημα του Αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και το πάντα δραστήριο EΛΙΣΜΕ, που μου έκαναν την τιμή να με προσκαλέσουν για να μιλήσω από κοινού με ειδικούς για το ζήτημα όπως ο Αναστάσιος Λαυρέντζος, η επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Η Αθήνα μας» Ελένη Παπαδοπούλου, η πρώην πρύτανης Μαρία Δελιβάνη και άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες.

Εκπρόσωπος του ελληνικού υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν καταδέχτηκε να παρευρεθεί, αν και είχε διαβιβαστεί επίσημη πρόσκληση. Αντιθέτως, στην πρόσκληση ανταποκρίθηκε ο πρέσβης της Ουγγαρίας στην Αθήνα Sandor Zsolt, ο οποίος ανέλυσε τα κίνητρα προς τεκνοποίηση που παρέχει η κυβέρνηση Όρμπαν στην προσπάθεια να τονώσει τους δείκτες γεννητικότητας, και χωρίς να αντιμετωπίζει πρόβλημα λαθρομετανάστευσης, χάρις στη δρακόντεια φύλαξη των συνόρων, η οποία προκαλεί… εκνευρισμό στις Βρυξέλλες.

Ο Ούγγρος διπλωμάτης, πρώην ανώτατο στέλεχος του γενικού επιτελείου της χώρας του, ανέλυσε με σχολαστική ακρίβεια την πλατφόρμα επιδομάτων, άτοκων δανείων, φοροαπαλλαγών και πάσης φύσεως κινήτρων που προσφέρει η κυβέρνηση Όρμπαν στους νέους προκειμένου να δημιουργήσουν οικογένεια. Δεν σκοπεύω εδώ να τα απαριθμήσω, γιατί είμαι βέβαιος ότι θα σας προκαλέσω μελαγχολία. Σας διαβεβαιώνω, όμως, ότι πρόκειται για πολύ σοβαρές οικονομικές ενισχύσεις, που δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικής εμπνεύσεως επιδοματικά «pass», αφού στην περίπτωση της Ουγγαρίας μιλάμε για μηνιαία βοηθήματα, που συναγωνίζονται τους μισθούς!

Η Ελλάδα, αντιθέτως, δεν κάνει τίποτα για να τονώσει τις γεννήσεις του αυτόχθονος πληθυσμού. Τα κίνητρα για τους πολυτέκνους ισοδυναμούν με ανέκδοτο και η δημιουργία οικογένειας για μια χώρα με το δεύτερο μικρότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη των 27 μοιάζει άπιαστο όνειρο.

Έτσι η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαφίεται στις γεννήσεις των «προσφύγων» που πέρασαν πρόσφατα τη χώρα, ίσως και κάποιων άλλων «ευπαθών» ομάδων, που έχουν το συνήθειο να παντρεύουν τα παιδιά τους σε προεφηβική ηλικία…

Αυτοί, λοιπόν, οι απρόσκλητοι μουσαφιραίοι, αλλόθρησκοι και αλλογενείς, χωρίς καμία ιστορική, πολιτισμική ή γλωσσική διασύνδεση με την πατρίδα μας, αφού η Ελλάδα στη νεότερη Ιστορία της δεν υπήρξε ποτέ αποικιακή δύναμη, κατακλύζουν το ελληνικό έδαφος. Γιατί άραγε; Πρόκειται πράγματι για μια φυσιολογική μεταναστευτική ροή φτωχών και κατατρεγμένων του Τρίτου Κόσμου που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην ευρωπαϊκή «Γη της Επαγγελίας»; Ή μήπως πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο ισλαμικού εποικισμού, με στόχο την πληθυσμιακή αλλοίωση της Ευρώπης και αδύναμο κρίκο την Ελλάδα ως πρώτη χώρα υποδοχής;

*Στο επόμενο Β’ Μέρος: Ποιοι επιδιώκουν την αντικατάσταση πληθυσμών στην Ευρώπη