«Μαύρη» τρύπα στις συμμαχίες της Ελλάδας!

Με ευθύνη Μητσοτάκη οδηγούνται σε τροχιά ρήξης οι σχέσεις με το Ισραήλ. Ταυτόχρονα παραμένει κλειστή η πόρτα του Λευκού Οίκου

Από τον Ανδρέα Καψαμπέλη

Σε τροχιά ρήξης έχουν οδηγηθεί εξαιτίας του Κ. Μητσοτάκη οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία γεωπολιτικών ανακατατάξεων, κατά την οποία η Τουρκία του Ερντογάν καταφέρνει να αναβαθμίζει συνεχώς τον ρόλο της και να στριμώχνει περισσότερο τη δική μας χώρα. Την ίδια ώρα, σοβαρή ήττα έχει υποστεί η ελληνική πλευρά και μέσω Ιταλίας, ενώ ειδικό κεφάλαιο αποτελούν οι σχέσεις με τη Γαλλία και οι διακυμάνσεις τους.

Μάλιστα στο κεφάλαιο αυτό ήρθε να προστεθεί και η κατάρριψη ινδικών Rafale από πακιστανικά μαχητικά, σκορπώντας ανησυχία, δεδομένης της εικόνας που έχει καλλιεργηθεί περί «ανίκητων αεροσκαφών» έναντι της τουρκικής απειλής στο Αιγαίο. Η αποδυνάμωση της διεθνούς εικόνας και θέσης της χώρας εντείνεται και από την απομόνωση στην οποία έχει μπει μετά την εκλογή Τραμπ η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος εξακολουθεί να βλέπει κλειστή την πόρτα του Λευκού Οίκου και όχι μόνο, εν μέσω μιας ευρύτερης κινητικότητας αναφορικά και με τη δική μας περιοχή.

Η προ ημερών συνάντηση και συμφωνία του Μπ. Νετανιάχου με τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη για το καλώδιο ηλεκτρικής σύνδεσης ήρθε να επιβεβαιώσει καταρχάς τις πληροφορίες που είχε ήδη δημοσιεύσει η «κυριακάτικη δημοκρατία» για την έντονη ενόχληση του Τελ Αβίβ από τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο όλο θέμα. Αν και στη δική τους τηλεφωνική συνομιλία ο κ. Μητσοτάκης φέρεται ότι είχε ζητήσει τη «μεσολάβηση» του Ισραηλινού πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, στο κρίσιμο ζήτημα του καλωδίου είχε αγνοήσει την πρόσκληση του κ. Νετανιάχου να συνεργαστούν και να προχωρήσουν, παρά τις τουρκικές προκλήσεις.

Η δημόσια πρόταση της ισραηλινής κυβέρνησης για «κοινό μέτωπο Ισραήλ και Ελλάδας κατά της Τουρκίας, που είναι πλέον κοινή απειλή για τις δύο χώρες» ύστερα από τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα στη Συρία, όπως αναφερόταν χαρακτηριστικά, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων από την Αθήνα, η οποία δεσμεύτηκε προς την Άγκυρα ότι «παγώνει» την πόντιση του καλωδίου. Όπως μάλιστα σημείωνε χαρακτηριστικά διπλωματικός παράγων, η Τουρκία έχει θέσει με αφορμή το θέμα αυτό ένα νέο casus belli, στο οποίο ο κ. Μητσοτάκης έχει υποκύψει αδιαμαρτύρητα.

Επαφές

Δεν θεωρείται καθόλου τυχαίο ότι οι Νετανιάχου και Χριστοδουλίδης συναντήθηκαν λίγες ώρες μετά την επίσκεψη του Ερντογάν στα Κατεχόμενα της Κύπρου και τις προκλητικές δηλώσεις του περί «ιδιοκτησίας» των εδαφών αυτών, κλιμακώνοντας τη στρατηγική της προσάρτησης και της παραβίασης κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου στο πλαίσιο της «Γαλάζιας Πατρίδας». Κι ενώ το έργο του καλωδίου, μολονότι διευρωπαϊκό, είναι -μέχρι την Κύπρο- στον αέρα, ο Νετανιάχου ανακοίνωσε ότι μέσα στο 2025 θα υπογραφεί η συμφωνία για το σκέλος που συνδέει τις χώρες τους. Παράλληλα, δείχνοντας την ενόχλησή του για τη στάση του Έλληνα πρωθυπουργού, τον προ(σ)κάλεσε σε τριμερή Σύνοδο Κορυφής Κύπρου – Ελλάδας – Ισραήλ, χωρίς ωστόσο να υπάρχει μέχρι στιγμής απάντηση από την Αθήνα…

Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται ότι για λόγους που επιδέχονται πολλών ερμηνειών θυσιάζει τη συμμαχία με το Ισραήλ -που υπό τις νέες διεθνείς συνθήκες θα μπορούσε να είναι και στρατηγική- για να ικανοποιήσει τις ορέξεις και τις απειλές του «σουλτάνου» σε βάρος των εθνικών συμφερόντων της χώρας μας. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι πίσω από αυτές τις υποκύψεις βρίσκεται και ο γερμανικός παράγοντας, που δεν κρύβει τον φιλοτουρκισμό του και στο πρόσωπο του νέου καγκελαρίου Φρ. Μερτς. Ο κ. Μητσοτάκης θα έχει και συνάντηση μαζί του την Τρίτη, μεταβαίνοντας στο Βερολίνο για να βραβευτεί (κατά τρόπο ανάλογο με τον Γ. Παπανδρέου μετά την είσοδο στα Μνημόνια το 2010!) από το Economic Council των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών…

Άλλωστε, αποτελεί πλέον κοινό διπλωματικό μυστικό ότι η κυβέρνηση της Αθήνας μαζί με τα άλλα «πρόσφερε» την ουσιαστική ματαίωση της πόντισης του καλωδίου προκειμένου να μην κάνει η Άγκυρα μεγάλη φασαρία για τον χάρτη του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού. Αλλά κι αυτό αποδεικνύεται διπλά βλαπτικό ως υποχώρηση για τα εθνικά μας συμφέροντα, καθώς ο εν λόγω χάρτης είναι άνευ ιδιαίτερου πρακτικού αντικρίσματος.

Νέα ερωτήματα

Όπως αποκάλυψε δε τη Δευτέρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος (κατά την παρουσίαση του νέου βιβλίου του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Καραμανλή Γιάννη Βαληνάκη για την ανάγκη μιας νέας στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία), στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύτηκε το κείμενο του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού αλλά όχι ο χάρτης. Κι αυτό είναι μια «παράδοξη διαπίστωση», όπως επισήμανε, προσθέτοντας νέα ερωτήματα για τις πραγματικές σκοπιμότητες και προθέσεις της κυβέρνησης.

Την ίδια ώρα η Αθήνα υπέστη άλλο ένα βατερλό με την επισημοποίηση από τους Ερντογάν και Μελόνι της συμφωνίας για την αγορά της ιστορικής Piaggio Aerospace από την τουρκική εταιρία Bayka, που διοικείται από μέλη της οικογένειας του Τούρκου προέδρου. Το εξωφρενικό είναι ότι έτσι η Τουρκία μπαίνει στην αμυντική ευρωπαϊκή βιομηχανία, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Κι ενώ αυτό αυτομάτως θεμελιώνει το δικαίωμα -αν όχι την υποχρέωση- προσφυγής στα αρμόδια όργανα, αφού η Άγκυρα δεν πληρεί ούτε τη στοιχειώδη υποχρέωση αποδοχής του Δικαίου της Θαλάσσης, η ελληνική κυβέρνηση έχει καταληφθεί από ύποπτη και επικίνδυνη αφωνία. Και κατόπιν εορτής ο κ. Μητσοτάκης σπεύδει αύριο στην ιταλική πρωτεύουσα, έχοντας αφήσει πολύτιμο χρόνο να πάει χαμένος.

Το βρόμικο «παιχνίδι» του ΕΛΙΑΜΕΠ με επίκληση στο μακρινό 1825 και τον… Μαυροκορδάτο

Αντιθέτως, δεν θεωρείται καθόλου τυχαίο ότι εν μέσω όλων αυτών ο εκ των κορυφαίων στελεχών του ΕΛΙΑΜΕΠ και σύμβουλος του υπουργού Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη, όπως υπογράφει, Π. Ιωακειμίδης υποστηρίζει σε άρθρο του ότι «η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε πολιτική αναπροσαρμογή της μακροστρατηγικής της (αναλογιζόμενη τα πολλαπλά λάθη της). Η νέα μακροστρατηγική θα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από εξωπραγματικές επιδιώξεις, υποθέσεις (“ένα θέμα μόνο για επίλυση”) ή φαντασιώσεις». Χαρακτηρίζει προκλητικά μάλιστα «καταληκτικό στόχο» την «επίλυση όλων των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών» και την «αποδοχή της πολιτικής πραγματικότητας που είχε διαβλέψει ο (σ.σ.: ο αμφιλεγόμενος για τον ρόλο του ακόμα και στην Επανάσταση) Αλ. Μαυροκορδάτος από το 1825»!

Στο μεταξύ, το βάθος της ρήξης στις σχέσεις με το Ισραήλ προκύπτει, όπως αναφέρουν πληροφορίες της «κυριακάτικης δημοκρατίας» και από άλλα δύο στοιχεία. Το ένα είναι το πάγωμα του έργου υλοποίησης του Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου Πτήσεων στην Καλαμάτα και το δεύτερο είναι ο μη προγραμματισμός, εδώ και καιρό, κοινών στρατιωτικών ασκήσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.

Σε κάθε περίπτωση, όπως επισημαίνουν γνώστες των παρασκηνίων, ο κ. Μητσοτάκης έχει καταφέρει αυτή τη στιγμή να έχει απέναντί του (με ανυπολόγιστους τους κινδύνους για τη θέση και τα συμφέροντα της χώρας) τον άξονα Αμερικής – Ισραήλ που, παρά τις όποιες συγκυριακές τριβές εμφανίζονται, είναι σταθερός και διαχρονικός. Μάλιστα στο πλαίσιο της νέας διεθνούς «Γιάλτας» που φαίνεται ότι διαμορφώνεται αποδίδεται τεράστια σημασία στην (περιορισμένη εάν όχι ανύπαρκτη έως τώρα) δυνατότητα της Ελλάδας να κινείται με αξιοπιστία και αυξημένη διπλωματική βαρύτητα. Ακόμη και η κίνηση την οποία έκανε, για να αντισταθμίσει τις εντυπώσεις, να συναντηθεί στην Αθήνα με τον Αλ Σίσι, θεωρείται ημιτελής, αφού μια συμμαχία με την Αίγυπτο χωρίς το Ισραήλ λογίζεται ως «κολοβή».

Δημοσιεύεται στην «κυριακάτικη δημοκρατία»