Του Γιώργου Κ. Στράτου
Υπάρχουν τόποι στην πατρίδα μας που εκ της ιστορίας τους και των συνθηκών έχουν ιδιαίτερη σημασία για όλους τους Έλληνες. Τουλάχιστον θα έπρεπε να φροντίζουν όσοι κυβερνούν και ενδιαφέρονται να τους τη μάθουν. Διαφορετικά, θα πάμε χαμένοι όλοι μαζί. Ένας τέτοιος τόπος είναι η Θράκη μας. Όλοι οφείλουμε να την επισκεφθούμε έστω για μία φορά στη ζωή μας. Οι λόγοι είναι πολλοί και σημαντικοί. Προτάσσω δύο: την άπλα του τοπίου και τον χαρακτήρα των Θρακών. Σε κανένα άλλο μέρος της χώρας μας δεν σου δημιουργείται τόσο έντονα η αίσθηση ότι είναι μεγάλη. Χάνεται το μάτι σου σε πεδιάδες, βουνά, ποτάμια, ακρογιαλιές, τοπία με οργιώδη βλάστηση και παραδεισένια ομορφιά! Εύφορα και μπόλικα! Τέτοιος είναι και ο χαρακτήρας των ανθρώπων. Ξεχειλίζει από καλοσύνη, γενναιοδωρία και φιλόξενα αισθήματα. Όλα αυτά αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο σε μία γλεντζέδικη ατμόσφαιρα και μία ζωντανή συμπεριφορά. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς σε μία περιοχή που λάτρεψε τον Διόνυσο περισσότερο από όλους τους άλλους θεούς αλλά είναι και η πατρίδα του Ορφέα, του ανθρώπου που έβαλε τη μουσική, την ποίηση και το τραγούδι στην καθημερινότητά μας;
Έχει ξεχωριστή σημασία ότι αυτή η χαρά της ζωής άντεξε στη μακραίωνη διαδρομή της Θράκης, που δεν ήταν πάντα ένδοξη και ειρηνική. Από την ένταξη των θρακικών φυλών στον αρχαιοελληνικό κόσμο μέχρι τον Σπάρτακο, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τους σπουδαίους Βυζαντινούς αυτοκράτορες που γέννησε η περιοχή και από την κατάκτηση από τους Οθωμανούς Τούρκους, τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του ’21, τις σφαγές της βουλγαρικής κατοχής μέχρι την Απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης αλλά και την άδοξη απώλεια της Ανατολικής με τη Συνθήκη των Μουδανιών, ο Θρακικός Ελληνισμός πέρασε διά πυρός και σιδήρου για να σταθεί όρθιος όταν όλα γύρω του φαίνονταν χαμένα. Είναι αυτή η απαράγραπτη παρακαταθήκη που δίνει δύναμη στους Θρακιώτες να αντέχουν ως γνήσιοι απόγονοι ακριτών τις δεκαετίες εγκατάλειψης από το κράτος μας. Τις παχυλές άγνοιες, την αδιαφορία, τα επαναλαμβανόμενα αυτοκτονικά λάθη, την έλλειψη σχεδιασμού, «έργα» των απόντων υπευθύνων, την απουσία ουσιαστικών κινήτρων για να ζήσει κάποιος στα χώματά της, την ανοχή σε «διπλωματικά» παιχνίδια που επιχειρούν να δημιουργήσουν ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν.
Για πολλούς, βλακωδώς και απερίσκεπτα, η Θράκη αναφέρεται ως «τόπος εξορίας» για κάθε ευσυνείδητο που τολμά να χαλάσει τη βολή τους! «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Θα σε στείλω στον Έβρο» (!) ξεστομίζουν ξεδιάντροπα! Η καρδιά των ανθρώπων εδώ όμως ξέρει να συγχωρεί. Είναι αποδεδειγμένα μεγάλη για ακόμη έναν σπουδαίο λόγο. Γιατί καταφέρνουν να συνυπάρχουν αρμονικά παρά τις διαφορές στο θρήσκευμα, στα ήθη και έθιμα, στις παραδόσεις και στην απώτερη καταγωγή τους. Αυτόν τον έμπρακτο σεβασμό προς τον συμπατριώτη, τον συμπολίτη, τον συγχωριανό θα πρέπει να τον γνωρίσουν όλοι οι Έλληνες, από κοντά, αρχής γενομένης από μία βόλτα στο Πομακοχώρι του Εχίνου! Μόνο αυτός, ως ακατάλυτη ανθρώπινη αξία, είναι που γεννά ειλικρινή συναισθήματα επιθυμίας να ανήκεις σε μία πατρίδα φορέα της αξιοπρέπειάς σου και τότε αναπτύσσεις και το φρόνημα ότι αξίζει να την υπερασπιστείς! Όλοι οι δρόμοι μάς οδηγούν στη Θράκη λοιπόν!
