Αγχόνη για τους καταχραστές του Δημοσίου

Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Λίγες μέρες μετά το Πάσχα φίλοι μου (και πάλι θερμές ευχές) δεν είναι και τόσο δόκιμο να μιλάμε για κρεμάλες. Όταν όμως αυτές οι κρεμάλες κατορθώσουν να συνετίσουν έστω και λίγο, τότε καλώς μιλάμε.

 Την αγχόνη λοιπόν, την επιφύλαξε ο ιδιόρρυθμος δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος σε δύο ανωτέρους αξιωματικούς (έναν του Στρατού κι έναν της Χωροφυλακής), επειδή ζημίωσαν το δημόσιο ταμείο. Ο αντισυνταγματάρχης του Στρατού Διονύσιος Δρακάτος και ο ομοιόβαθμός του της Χωροφυλακής Ιωάννης Ζαριφόπουλος καταδικάσθηκαν σε θάνατο από έκτακτο δικαστήριο στις 24 Νοεμβρίου 1925 και εκτελέστηκαν δύο ημέρες αργότερα στου Γουδή.

Στις 20 Ιουλίου 1925 ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που κυβερνούσε δικτατορικά από τις 25 Ιουνίου, εξέδωσε ένα νομοθετικό διάταγμα, με το οποίο ορισμένα σοβαρά αδικήματα υπάγονταν στην αρμοδιότητα των στρατοδικείων και στα οποία προβλεπόταν η ποινή του θανάτου δια απαγχονισμού. Ανάμεσά τους και οι υποθέσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος.

Η Δίκη

Η πιο πολύκροτη δίκη στον ένα χρόνο που ίσχυσε το νομοθέτημα αυτό (όσο και η δικτατορία του Πάγκαλου) ξεκίνησε στις 16 Οκτωβρίου 1925 στην αίθουσα του Α’ Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών με 21 κατηγορούμενους (3 στρατιωτικοί, ένας αστυνομικός, ένας πρώην στρατιωτικός και 16 πολίτες).    Κατηγορούνταν ότι «δια πλαστογραφιών και απατών και άλλων αθεμίτων μέσων αφήρεσαν κατά διαφόρους εποχάς χρήματα του δημοσίου». Το ποσό, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, ανερχόταν σε 25 εκατομμύρια δραχμές.

Η κομπίνα είχε στηθεί ως εξής: Μέλη της σπείρας παρουσιάζονταν στις αρμόδιες αρχές και διεκδικούσαν χρηματικά ποσά για δήθεν επιτάξεις περιουσιακών τους στοιχείων κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922). Με βάση τις δηλώσεις τους και με τη βοήθεια των αξιωματικών, που ήταν στο κόλπο, εκδίδονταν υπέρ τους εντάλματα πληρωμών, άλλοτε γνήσια και άλλοτε πλαστά.

Το δικαστήριο που δίκασε τους 21 ήταν έκτακτο και συγκροτήθηκε από πέντε στρατιωτικούς και δύο λαϊκούς δικαστές, με πρόεδρο τον στρατοδίκη Δάρα. Τους κατηγορουμένους υπερασπίστηκε η αφρόκρεμα των δικηγόρων της Αθήνας (Κωνσταντίνος Λυκουρέζος, Άγγελος Τσουκαλάς, Δημήτριος Μπαμπάκος και Χρήστος Σγουρίτσας, μεταξύ άλλων). Οι συνήγοροι υπεράσπισης υπέβαλαν ένσταση αναρμοδιότητας του δικαστηρίου, επειδή τα αδικήματα είχαν διαπραχθεί πριν από την έναρξη ισχύος του νομοθετήματος Πάγκαλου. Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση και με το επιχείρημα ότι «Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδος», κατά παράφραση της γνωστής ρήσης του Κικέρωνα («Salus populi suprema lex esto»).

Η πρακτική αυτή, δηλαδή της αναδρομικής ισχύος ενός νόμου, εφαρμόζεται συχνά από δικτατορικά καθεστώτα, ενίοτε δε και από δημοκρατικά τοιαύτα και ο νοών νοείτω…

Η ακροαματική διαδικασία λοιπόν, διάρκεσε μέχρι της 23 Νοεμβρίου και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, που παρακολουθούσε τη δίκη στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του στρατοδικείου, αλλά και μέσα από τα πολυσέλιδα αφιερώματα των εφημερίδων. Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 24ης Νοεμβρίου, ο στρατοδίκης Δάρας ανέγνωσε την ετυμηγορία του δικαστηρίου. Τρεις από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν στην εσχάτη των ποινών, ο αντισυνταγματάρχης του Στρατού Διονύσιος Δρακάτος, ο αντισυνταγματάρχης της Χωροφυλακής Ιωάννης Ζαριφόπουλος και ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, δύο σε ισόβια δεσμά, επτά σε διάφορες ποινές φυλάκισης, ενώ οι υπόλοιποι εννέα κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.

Αμέσως μετά, ο πρόεδρος του δικαστηρίου εξέφρασε την ευχή να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή, επειδή «εις άπαντα τα πεπολιτισμένα κράτη δεν εφαρμόζεται η εσχάτη των ποινών». Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, όμως, είχε διαφορετική γνώμη και διέταξε την εκτέλεση της θανατικής ποινής για παραδειγματισμό, παρά τις εκκλήσεις του προέδρου του δικαστηρίου, που τον επισκέφθηκε προσωπικά, αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας, Παύλου Κουντουριώτη.

Να τονίσουμε ότι η όλη διαδικασία, διήρκεσε μόλις ενάμιση μήνα, ενώ σήμερα ανάλογες υποθέσεις,  διαρκούν μέχρι να… παραγραφούν.

Η Εκτέλεση

Την όλη διαδικασία της εκτέλεσης της εσχάτης των ποινών ανέλαβε το Α’ Σώμα Στρατού, που τότε έδρευε στην Αθήνα. Τόπος, ο συνήθης για τέτοιες περιστάσεις, στου Γουδή, δίπλα στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Χρόνος, η 9η πρωινή της 26ης Νοεμβρίου.

Την ημέρα της εκτέλεσης, οι φύλακες ξύπνησαν τους τρεις μελλοθανάτους στις 5 το πρωί. Δύο ώρες αργότερα έλαβαν το τελευταίο τους γεύμα, το οποίο, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, περιλάμβανε κοκορέτσι, μαρίδες, σταφύλια και ρετσίνα. Λίγο αργότερα, ο τρίτος της παρέας των μελλοθανάτων, ο έμπορος Αριστείδης Αϊδινλής, πληροφορήθηκε το ευχάριστο γεγονός ότι δεν θα εκτελεστεί, καθώς έλαβε αναστολή.

Η πομπή με τους δύο, τελικά, μελλοθανάτους έφθασε στον προγραμματισμένο χώρο της εκτέλεσης λίγο πριν από τις 9 το πρωί, ενώ πλήθος κόσμου είχε λάβει θέσεις για να παρακολουθήσει το μοναδικό θέαμα, καθώς πρώτη φορά γινόταν εκτέλεση δια απαγχονισμού στην Ελλάδα. Ο Τύπος υπολόγισε το συγκεντρωμένο πλήθος σε 20.000, πολλοί από τους οποίους βρίσκονταν εκεί από το βράδυ για να εξασφαλίσουν μία καλή θέση με θέα το ικρίωμα. Ανάμεσα στο πλήθος βρισκόταν και ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, που αργότερα θα γράψει το ποίημα «Η πεδιάς και νεκροταφείον».

Στο μέσο ενός γυμνού χώρου περικυκλωμένου από δένδρα είχε στηθεί το ικρίωμα σε σχήμα Π. Από τον οριζόντιο στύλο κρέμονταν τρία σχοινιά που κατέληγαν σε βρόχο. Γύρω από το ικρίωμα ήταν παρατεταγμένα στρατιωτικά τμήματα (τάγματα πεζικού και μία ίλη ιππικού) και το γενικό πρόσταγμα είχε ο αντισυνταγματάρχης Βασίλειος Ντερτιλής. Στις 9:15 π.μ. οι δύο μελλοθάνατοι παραδίδονται στον εθελοντή δήμιο Κοτρωνάρο, ο οποίος αφού πρώτα τους δένει τα χέρια, στη συνέχεια τους καλύπτει το πρόσωπο με λευκές κουκούλες και τους σφίγγει τον βρόχο στον λαιμό.

Η μεγάλη στιγμή έχει φθάσει. Στις 9:21 π.μ, ο επικεφαλής αξιωματικός του εκτελεστικού αποσπάσματος ανθυπασπιστής Κυριακού δίνει το πρόσταγμα «Σύρατε!». Τα ανάβαθρα σύρονται απότομα και τα δύο σώματα αιωρούνται άψυχα στο κενό. Στη συνέχεια, τα στρατιωτικά τμήματα παρελαύνουν μπροστά από το ικρίωμα και η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος.

Για την ιστορία σημειώνουμε ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που εμφανιζόταν ως αμείλικτος τιμωρός των καταχραστών του δημόσιου χρήματος, θα κατηγορηθεί, μετά την πτώση του, για πλήθος οικονομικών σκανδάλων.

Φαντάζεσθε αν σήμερα κάποιος επανέφερε το Νομοθετικό Διάταγμα του Πάγκαλου τι θα γινόταν;

Να σας πω εγώ:

α. Θα ανέβαιναν κατακόρυφα οι τιμές του σχοινιού για κρέμασμα. Μπορεί να  εμφανιστούν και περιπτώσεις αισχροκέρδειας.

β. Το Predator, ξέρετε αυτό που μας παρακολουθεί για το καλό μας, θα αρχίσει τις υπερωρίες.

γ. Θα διορισθεί ειδικός υπουργός καθώς και Γραμματεία επί των κρεμάλων, αφού θα πλακώσει φουλ δουλειά.

δ. Η πρώτη εκτέλεση, θα γίνει σε απ’ ευθείας τηλεοπτική μετάδοση με τον κ. πρωθυπουργό, τιμής ένεκεν, να τραβάει πρώτος τον μοχλό, σε μια κίνηση υψίστου συμβολισμού και όποιος κατάλαβε κατάλαβε…

ε. Οι εφημερίδες, θα αναγγέλλουν ως εξής το γεγονός: Ελεύθερος Τύπος: «Προσλήψεις 2.342 δημίων». Ο Ριζοσπάστης: «Κρεμάνε τα παιδιά του λαού». Η Καθημερινή:  «Ήτανε δίκαιο έγινε πράξη». Τα Νέα: «Ο Ολυμπιακός και τα νέα μέτρα».  Μακελειό: «Η μαφία της κρεμάλας». κ.λπ.

στ. Αρχίζουν οι πρώτες καταγγελίες ότι οι Δήμιοι είναι κολλητοί του κ. Μητσοτάκη.

ζ. Από κοντά και οι καταγγελίες για προσλήψεις εκτάκτων δήμιων εκτός ΑΣΕΠ με προοπτική να μονιμοποιηθούν αργότερα.

η. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο διαγωνισμός για την κατασκευή των ικριωμάτων θα γίνει με τη διαδικασία του επείγοντος. Πληθύνανε βλέπετε οι καταχρήσεις, ώστε να δοθεί σε μαραγκό υψηλά ισταμένου.

(Πληροφορίες αντλήθηκαν και από τις ιστοσελίδες: http://roykoymoykoy.blogspot.gr/ και http://www.sansimera.gr)

Αχ βρε ΚΥΡ….

Ας πρόσεχε. Τώρα δεν θα είχε εκτεθεί

Ρε σαν νάχει δίκιο

Ε όσο νάναι. Φανερή διαφορά

Πφφφ. Λόγια της ταβέρνας

Προγραμματισμός της… αρπαχτής

Βουνό το δίκιο του

Κουίζ για… αδύνατους λύτες…

Κλείσε τα μάτια να δεις την Αλήθεια…

Προ ημερών ήταν η επέτειος της 21^ης Απριλίου. Πολλά ακούστηκαν και ο ηρωισμοί περίσσεψαν. Σας προσφέρω μια διαχρονική γελοιογραφία του κ. Ανδρέα  Πετρουλάκη από την «ΑΥΓΗ» της 28 Δεκεμβρίου 1989. Να θυμίσουμε ότι ο Τσαουσέσκου, εκτελέστηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 1989. Δύο μέρες μετά  λοιπόν, ο κουλτουρέ αντιστασιακός, μας ομολογεί ότι πριν ένα χρόνο, το 1987,  είχε… σκεφτεί ένα σκίτσο κατά του Τσαουσέσκου. Απλώς όμως σκεφτεί…

Ο φίλος κ. Ηλίας Σταμπολιάδης, Μηχανικός Μεταλλείων, Μεταλλουργός, πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης, μου έστειλε μερικές σκέψεις του, γύρω από την τραγωδία των Τεμπών. Το νηφάλιο ύφος του και η ψύχραιμη και εντελώς αποκομματικοποιημένη άποψή του, σχεδόν υποχρεώνουν για την κοινοποίηση του άρθρου του, την οποία ευχαρίστως, μαζί με τις ευχαριστίες μου, κάνω.

Στον απόηχο των Τεμπών

Η εμπορική  αμαξοστοιχία  κατέβαινε από Θεσσαλονίκη για Αθήνα  και όπως λένε μετέφερε λαθραία  εύφλεκτο φορτίο και μάλιστα σε βαγόνι αμέσως μετά την μηχανή. Σε κάποιο σημείο της  διαδρομής η γραμμή καθόδου προς την Λάρισα ήταν εκτός λειτουργίας  και ο συρμός  μπήκε στην γραμμή  ανόδου προς Θεσσαλονίκη αλλά με αντίθετη κατεύθυνση χωρίς ο μηχανοδηγός να τον σταματήσει πριν αλλάξει γραμμή και  επικοινωνήσει με τον σταθμάρχη για την αλλαγή.

Την ίδια ώρα μία άλλη  επιβατική αμαξοστοιχία, φορτωμένη κατά το πλείστον  με φοιτητές που επέστρεφαν στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μετά τις εορτές, πήρε άδεια αναχώρησης  από την Λάρισα ακολουθώντας την γραμμή ανόδου προς Θεσσαλονίκη χωρίς ο σταθμάρχης να αντιληφθεί ότι στην ίδια γραμμή κατέβαινε και η εμπορική αμαξοστοιχία.

Η σύγκρουση των δύο τραίνων ήταν προδιαγεγραμμένη και συνέβη στα Τέμπη μόλις η επιβατική αμαξοστοιχία είχε σχεδόν  εξέλθει από την σήραγγα με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 57 άνθρωποι, άλλοι αμέσως με την σύγκρουση και άλλοι από την αυτανάφλεξη του εύφλεκτου φορτίου της εμπορικής αμαξοστοιχίας που μάλιστα δημιούργησε μία πυρόσφαιρα που έλαμψε μέσα στην νύκτα και αποτυπώθηκε  σε φωτογραφίες και βίντεο.

Όλοι προσευχηθήκαμε για την σωτηρία των ψυχών των θυμάτων και ο καθένας με τον τρόπο του εκφράσαμε την συμπαράσταση μας  στην οδύνη των συγγενών των θυμάτων, οι περισσότεροι των οποίων είναι  γονείς νέων παιδιών. Όλοι οι συγγενείς και πολλοί από εμάς ζητάμε να απαλύνουμε τον πόνο μέσω της δικαίωσης που θα επιφέρει η τιμωρία των ενόχων χωρίς να παραμελούμε και την ανάγκη απάλειψης των αιτίων που προκάλεσαν το δυστύχημα, το τραγικό αποτέλεσμα του οποίου  και ο χαρακτήρας των παραλείψεων στην λειτουργία των τραίνων  το κάνουν να θεωρείται σαν έγκλημα, αν και παρόλα αυτά είναι  δύσκολο να καταλογίσει κανείς πρόθεση.

Βασική αιτία του δυστυχήματος είναι προφανώς η έλλειψη ασφαλιστικών μέσων ελέγχου της κυκλοφορίας που αποτρέπουν την ταυτόχρονη  κίνηση αντιθέτων συρμών στο ίδιο τμήμα της γραμμής. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν πουλήσει  ένα κομμάτι του ΟΣΕ αντί πινακίου φακής σε ξένη εταιρεία με την προϋπόθεση σε ορισμένο χρόνο να γίνουν επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων για την αναβάθμιση του συστήματος  που δεν έγιναν ούτε από την προηγούμενη αλλά ούτε από την παρούσα κυβέρνηση που ατύχησε το δυστύχημα να γίνει επί των ημερών της, παρά τις προειδοποιήσεις των εργαζομένων. Βεβαίως τέτοια ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας είναι πλέον τρόπος διαχείρισης  της χώρας από τις κυβερνήσεις  της μεταπολίτευσης,  Δεξιές, ΣοσιαλΗστικές και γιαλαντζί Αριστερές, με αποτέλεσμα τα μνημόνια που όλες υπέγραψαν και κατακλέβουν τον Ελληνικό λαό.

Η ασφάλεια των τραίνων βρέθηκε να εξαρτάται από την εμπειρία και το φιλότιμο των εργαζομένων αλλά, όπως είναι γνωστό, στον ΟΣΕ όπως και σε όλον τον Δημόσιο Τομέα οι επιλογές κατά τις προσλήψεις  και τις προαγωγές γίνονται με πελατειακά, κομματικά κριτήρια.  Δυστυχώς  για τους ταξειδιώτες την κρίσιμη στιγμή την θέση του σταθμάρχη Λάρισας κατείχε ένας πρώην αχθοφόρος, με ελάχιστη εκπαίδευση και εμπειρία  για τη θέση που κατείχε και αυτό με την βοήθεια επιφανούς κυρίας του κυβερνώντος κόμματος με θεσμική θέση,  γραμματέας  της οποίας ήταν η σύζυγος  του. Δυστυχώς για τον ίδιο, αυτή  η “εξυπηρέτηση” πέραν των οιωνδήποτε ποινικών επιπτώσεων για την κατηγορία του εγκλήματος που τον βαρύνει, όπως χαρακτηρίζουν το δυστύχημα οι δικηγόροι και οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, του στοίχισε τις τύψεις μιάς ζωής για τον θάνατο 57 ανθρώπων.

Όσον αφορά τις ευθύνες των αρμοδίων Υπουργών Μεταφορών και των Κυβερνήσεων, που έκαναν τις αγοροπωλησίες και είχαν τον έλεγχο των χρημάτων αλλά και της επιλογής του προσωπικού , αυτούς τους έκρινε ο “Κυρίαρχος Λαός” με την επανεκλογή τους κατά τις εκλογές μετά το δυστύχημα. Η επανεκλογή αυτή δεν είναι άσχετη με την κομματική εξάρτιση των ψηφοφόρων και την πλύση εγκεφάλου που το σύστημα ασκεί στον λαό με τα ΜΜΕ και είναι δείγμα της υπάρχουσας παρακμής. Η παρακμή αυτή εντείνεται όσο οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται όλο και πιο αδύναμοι να αντιδράσουν στο κακό και την αδικία  που προκαλούν οι εκάστοτε κυβερνώντες, ληστρικές ομάδες της Greek Mafia όπως θα έπρεπε να ονομάζονται τα πολιτικά κόμματα, ασχέτως ιδεολογικής τοποθέτησης . Αυτήν τους την ασυδοσία την έχουν κατοχυρώσει και με νόμο περί Ανευθυνότητας των Υπουργών που η διαστροφική  τους διάνοια τολμά να αλλοιώνει ακόμη και τις έννοιες των λέξεων και τον έχουν ονομάσει νόμο περί “Ευθύνης” Υπουργών παραβιάζοντας ακόμη και το υπάρχον Σύνταγμα που απαιτεί όλοι οι πολίτες να είναι ισότιμοι έναντι του νόμου.

Το κατηγορητήριο αυτών που αναζητούν την κομματική δικαίωση έχει επικεντρωθεί στο λαθραίο φορτίο εύφλεκτης ύλης που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία καθόσον η ανάφλεξη του προκάλεσε τον φρικτό θάνατο ανθρώπων που κατά τα άλλα θα είχαν επιζήσει από την μοιραία σύγκρουση.  Εδώ το λαθρεμπόριο έχει περιοριστεί και  αναχθεί σε έγκλημα κατά της ζωής μερικών ανθρώπων και αποδίδονται ευθύνες κατά της κυβέρνησης για την συγκάλυψη των στοιχείων που θα αποδείκνυαν  την ύπαρξη της εύφλεκτης ύλης όπως, η άμεση απομάκρυνση του εδάφους και η με καθυστέρηση δύο ετών παρουσίαση βίντεο με την δήθεν διέλευση της εμπορικής αμαξοστοιχίας από σημείο λίγο πριν το δυστύχημα που δείχνει ότι δεν υπήρχε παράνομο φορτίο . Όμως το λαθρεμπόριο δεν έχει στόχο την ζωή των ανθρώπων, αν και είναι δεδομένο ότι δεν ενδιαφέρεται για αυτή, αλλά  για τον πλουτισμό των εμπόρων των εθνών. Η εξιχνίαση  της προέλευσης, του προορισμού και του ιδιοκτήτη της εύφλεκτης ύλης είναι ίσως πιο σημαντική ως διαχρονικό γεγονός παρά το μεμονωμένο  δυστύχημα  που είχε σαν αποτέλεσμα  την άδικη απώλεια των συγκεκριμένων ανθρώπων. Καθηγητής  ειδικευμένος στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά θέματα έχει αναφέρει σε κλειστό κύκλο μαθητών του ότι ακόμη και η άρνηση επέκτασης των χωρικών υδάτων της χώρας στα 12 νμ δεν οφείλεται στις απειλές της Τουρκίας αλλά στις απαιτήσεις των διακινητών υγρών καυσίμων που ελέγχουν και το πολιτικό σύστημα.

Εξ όλων των ανωτέρω συνάγεται το συμπέρασμα ότι η δικαίωση για την άδικη απώλεια των 57 ανθρώπων με τον χαρακτηρισμό του δυστυχήματος  των Τεμπών ως έγκλημα και την τιμωρία αυτών που εκτέλεσαν πλημμελώς τα καθήκοντα τους δεν θα αποτρέψει μία μελλοντική επανάληψη  δυστυχήματος άλλης ίσως μορφής όπως, η πυρκαγιά στο Μάτι, η πλημύρα στην Μάνδρα ή  η κατάρρευση του χρηματιστηρίου και η εισβολή του ΔΝΤ.  Η δικαίωση θα επέλθει μόνο με  την ανατροπή  αυτών που ενσυνείδητα  λειτουργούν υπέρ ενός συστήματος διαφθοράς και εκμετάλλευσης  είτε αυτό γίνεται από μικροψυχία  για την καθημερινή επιβίωση είτε είναι μέρος ενός σατανικού σχεδίου επικυριαρχίας.

Όλοι εμείς που κατεβήκαμε στον δρόμο για συμπαράσταση στους συγγενείς των 57 νεκρών του δυστυχήματος των Τεμπών δεν είμαστε υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος στην Κυβέρνηση ή στην Αντιπολίτευση αλλά, υπέρ ενός πολιτικού συστήματος που να εξασφαλίζει Δικαιοσύνη και όχι ασυδοσία κατοχυρωμένη με νόμο, Ελεύθερους Δικαστές και όχι διορισμένους από την εκτελεστική εξουσία, Αξιοκρατία και όχι κομματική ρουσφετολογία,  Ελευθερία που να μην υπερβαίνει την ελευθερία του άλλου, Δημοκρατία και όχι εκλόγιμη μοναρχία, ή τουλάχιστον μία Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία που οι αντιπρόσωποι να είναι ανακλητοί και να μην λογοδοτούν στο κόμμα, αλλά στον λαό που τους εκλέγει. Χρειαζόμαστε άμεσα αλλαγή του Συντάγματος. Οι σημερινοί  πολιτικοί το έχουν φτιάξει στα μέτρα τους και κανένας δεν ενδιαφέρεται για την τήρηση του αλλά για την εκμετάλλευση του, όλοι συμφωνούν σε  αυτό και αντιδικούν σε δευτερεύοντα θέματα.

 Ο θάνατος είναι μέρος της ανθρώπινης μοίρας και για εμάς τους Χριστιανούς η δικαίωση δόθηκε με την Σταυρική Θυσία και την  Ανάσταση του Χριστού, όμως η επικράτηση της Δικαιοσύνης επί της γης είναι μέρος του δικού μας αγώνα, που αυτός απαιτεί θυσίες  και ευθυκρισία και δεν κερδίζεται με τον δικαιωματισμό όπως προτείνουν τα κόμματα.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός, πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Φυσικά και προσυπογράφω!