Ο ορισμός του λαϊκισμού και του καιροσκοπισμού!

Του Μανώλη Κοττάκη

Ο πρωθυπουργός υποστήριξε χθες στο υπουργικό συμβούλιο ότι επιδιώκεται μέσω του δυστυχήματος των Τεμπών η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησής του. Τίποτε πιο ανακριβές από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση των Τεμπών προσφέρεται για εσωκομματικές χρήσεις.

Αξιοποιείται για την καλλιέργεια των προσωπικών φιλοδοξιών παραγόντων της κυβερνητικής παράταξης, οι οποίοι ονειρεύονται να διαδεχθούν τον κύριο Μητσοτάκη, αλλά και για την καλλιέργεια προσωπικών φιλοδοξιών παραγόντων της αντιπολιτεύσεως, που φιλοδοξούν να ηγηθούν μετώπου κατά του κυρίου Μητσοτάκη.

Το να ισχυρίζεται κανείς ότι το σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ από τις διαφοροποιήσεις της Άννας Διαμαντοπούλου, του Χάρη Δούκα και του Παύλου Γερουλάνου μπορεί να αποσταθεροποιήσει τον κύριο Μητσοτάκη εμπίπτει στη σφαίρα της γελοιότητας. Το να ισχυρίζεται κανείς ότι ο -έκτος στις δημοσκοπήσεις και αποδυναμωμένος- ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποσταθεροποιήσει τον κύριο Μητσοτάκη -και να επιδιώκεται η επαναφορά των φοβικών συνδρόμων κατά της Αριστεράς- εμπίπτει και αυτό στη σφαίρα της γελοιότητας. Όλοι ασχολούνται με την εξουσία – τη διατήρησή της, την απόκτησή της ή την ανάκτησή της. Κανείς ειλικρινώς με τη Δικαιοσύνη. 

Όσοι παρατηρούμε τι ακριβώς συμβαίνει στον δημόσιο βίο γνωρίζουμε ότι η κατακόρυφη αύξηση των τόνων κατά των ενοχλητικών συγγενών θυμάτων και κατά των συγκεντρώσεων από υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας έχει ως αιτία τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Να γίνουν αρεστοί στον σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, αδιαφορώντας για τη μεγάλη κοινωνία.

Γνωρίζουμε ότι η πρόταση δυσπιστίας που προτίθεται να καταθέσει ο κύριος Ανδρουλάκης, εξυπηρετώντας και σταθεροποιώντας ουσιαστικά την κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη (της δίνει εξάμηνη ανάσα), οφείλεται στην εσωτερική αμφισβήτηση ότι δεν μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά.

Και βεβαίως γνωρίζουμε ότι η χθεσινή παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είναι ουσιαστικά απών τα δύο τελευταία χρόνια από τον δημόσιο σχολιασμό της υπόθεσης των Τεμπών (στα καίρια σημεία της), οφείλεται επίσης στον προσωπικό του σχεδιασμό: να ηγηθεί κόμματος της Κεντροαριστεράς από το φθινόπωρο, αξιοποιώντας την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να κεφαλαιοποιήσει τη φθορά της κυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστηρίζει ο πρωθυπουργός – το ένα χέρι νίβει το άλλο. Το πολιτικό σύστημα, παριστάνοντας ότι συγκρούεται, αλληλοστηρίζεται και σταθεροποιείται. Γιατί, αν αποσταθεροποιηθεί ο πρώτος, θα αποσταθεροποιηθούν και οι επόμενοι. Θα φύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. 

Η περίπτωση του κυρίου Τσίπρα αξίζει λίγο περισσότερο σχολιασμό. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έθεσε ποτέ τον δάκτυλο εις τον τύπον των ήλων για τα Τέμπη την προηγούμενη διετία, ούτε βεβαίως οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί. Δεν είπε τίποτε για τις εταιρίες της διαπλοκής, ελληνικές, γαλλικές και ιταλικές, που είχαν αναλάβει τις εργολαβίες για την εκτέλεση του σιδηροδρομικού έργου, αλλά και για την κατασκευή της τηλεδιοίκησης. Ενώ η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία είπε! Δεν πήρε θέση ποτέ για την υπόθεση του παράνομου φορτίου – περιέργως. Δεν έθεσε καν ερώτημα.

Αίφνης, χθες, εμφανίστηκε, παραμονή των διαδηλώσεων των Τεμπών, με άρθρο, προκειμένου να μιλήσει για το «ισχυρό λαϊκό κίνημα» που γεννήθηκε μέσω των διαδηλώσεων. Με τη διαφορά ότι αυτό το λαϊκό κίνημα γεννήθηκε ερήμην του, όπως και ερήμην όλων των υπόλοιπων κομμάτων. Το μεγάλο κύμα πολιτών που ξεχύθηκε στους δρόμους είναι ακομμάτιστο και επιχειρεί τη μεγάλη υπέρβαση. Προσπερνά τα τρέχοντα κόμματα.

Η δε υπόθεση των Τεμπών έφτασε μέχρι αυτό το δυσμενές σημείο για την κυβέρνηση με πρωτοβουλία ιδιωτών, όχι των πολιτικών κομμάτων ως θεσμικών φορέων. Με πρωτοβουλία των συγγενών των θυμάτων. Αυτοί στρίμωξαν την κυβέρνηση, αυτοί τη Δικαιοσύνη, αυτοί το Κοινοβούλιο, αυτοί τα κόμματα. Μόνοι τους. Ο πολιτικός κόσμος απεδείχθη άχρηστος στο να βοηθήσει να αποδοθεί δικαιοσύνη για την απώλεια 57 ψυχών.

Το να εμφανίζεται τώρα ο πρώην πρωθυπουργός (ο οποίος πέρασε τα δύο τελευταία χρόνια ζητώντας συγγνώμη από το κατεστημένο και ετοιμάζοντας τη μετάβασή του στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ) και να προσπαθεί να ηγηθεί και να καπελώσει αυτό το κίνημα είναι τουλάχιστον άστοχο.

Ηγεσία σημαίνει να δρας πρώτος. Και ο κύριος Τσίπρας έρχεται τελευταίος. Οι προσωπικές φιλοδοξίες του, όσο και του κυρίου Ανδρουλάκη αλλά και των αρχηγίσκων υπουργών της Νέας Δημοκρατίας (που θέλουν να «πνίξουν» τον πρωθυπουργό από την πολλή αγάπη – αυτοί είναι η πραγματική αποσταθεροποίηση) δεν αφορούν το κοινό.

Οι Έλληνες ετοιμάζονται το 2025 για τη μεγάλη υπέρβαση. Αλλά το πολιτικό μας σύστημα συμπεριφέρεται προσφεύγοντας (για να χρησιμοποιήσουμε μια αγαπημένη του λέξη) σε παλαιά εργαλεία. Εργαλειοποιεί την υπόθεση για εσωτερικές του τακτοποιήσεις. Δεν αφορά τον λαό αυτό. Γιατί είναι ο ορισμός του λαϊκισμού και του καιροσκοπισμού! Και γίνεται αντιληπτό.