Χρέος μας να δημιουργήσουμε κοινωνία γνώσης

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Στη συνεδρίαση της Βουλής στις 18 Δεκεμβρίου του 2010 οι βουλευτές στην αίθουσα της Ολομέλειας κοιτιόντουσαν με απορία μεταξύ τους, όταν ο Προκόπης Παυλόπουλος ζήτησε τον λόγο εκτός διαδικασίας για να αναγγείλει τον θάνατο της Ζακλίν Ντε Ρομιγί, αυτής της εξέχουσας Γαλλίδας Ελληνίστριας που έγραφε ότι «ο Θουκυδίδης είναι ένας από τους άνδρες της ζωής μου», καλώντας το Σώμα εις ένδειξη σεβασμού να τηρήσει ενός λεπτού σιγή. Δεν εισακούστηκε. Κι, άλλωστε, πώς να τιμήσεις κάποιον που αγνοείς;

Πέρασε ύστερα για μια καθιερωμένη καλημέρα από την αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών. Και με το θάρρος που μου είχε ο ίδιος παραχωρήσει να μιλάμε στον ενικό, εξαιτίας της αυστηρά επαγγελματικής μας σχέσης, του είπα «τι ψάχνεις κι εσύ, βρε Προκόπη, πρωινιάτικα; Αυτοί και μόνο το όνομά της Ρομιγί να προφέρουν θα στραμπουλήξουν τη γλώσσα τους».

Κουνήσαμε κι οι δυο μελαγχολικά το κεφάλι και γυρίσαμε στις δουλειές μας. Γιατί στη Βουλή δεν στέλνουμε τους καλύτερους. Συνήθως στέλνουμε τους πιο αγράμματους, αλλά επιτήδειους, που είναι σαν και τα μούτρα μας. Προφανώς δεν εξαιρώ την αφεντιά μου. Δική μας εικόνα είναι αυτό που ισοπεδωτικά και μάλλον με φασίζουσα υποδορίως χροιά συνήθισαν κάποιοι να λένε «οι τρακόσιοι». Στους «τρακόσιους» υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά το θέμα μας είναι άλλο…

Αφορά τη βαθιά αγραμματοσύνη και την έλλειψη παιδείας που βασανίζει τη χώρα. Αυτά τα σύγχρονα «ξύλινα τείχη» που γεννούν την αγάπη για τη γνώση και καλλιεργούν στέρεες ηθικές αξίες, όπως η φιλία (ποιος από όσους το διδάχθηκαν έχει ξεχάσει το παράδειγμα του Δάμωνος και του Φειδία;), η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στους μεγαλύτερους και στους αδύναμους (την ώρα που η Τροία καιγόταν, ο σεβαστικός Αινείας διάλεξε να κουβαλήσει στην πλάτη τον γέρο πατέρα του) και κυρίως η φιλοπατρία, όταν με το μυαλό τους οι μικροί μαθητές έπλαθαν την εικόνα του Μαραθωνομάχου ήρωα Κυναίγειρου, αδελφού του τραγικού μας ποιητή Αισχύλου, να κρατά ακόμα και με τα δόντια τα εχθρικά καράβια μέχρι να συντρέξουν οι σύντροφοί του στη μάχη…

Θα ήταν, λέω, διαφορετικά τα πράγματα, αν στα σχολεία τα παιδιά μας, αντί για την εκδικητική και άνοστη ιστορία των Εβραίων στο μάθημα των Θρησκευτικών, διδάσκονταν την Ιστορία των Ελλήνων. Με τις κορυφές της και τα σκοτεινά βάθη της. Δεν πορευόμασταν πάντοτε μονάχα στο φως… Έχουμε χρέος να δημιουργήσουμε μια κοινωνία της γνώσης, ανθρώπων ταγμένων που να αγαπούν αυτόν τον τόπο που βρίσκεται μέσα σε απειλητικές καταιγίδες και η πολιτική τάξη μεριμνά μονάχα για το πώς θα σώσει το ανάξιο τομάρι της.

Δεν είμαι ειδικός για να αναλύσω το φαινόμενο της εφηβικής βίας. Διαπιστώνω ότι τα σχολεία έχουν εκφυλιστεί σε χώρους όπου δίνονται ραντεβού θανάτου. Πολλοί γονείς που έχουν μεταδώσει στα βλαστάρια τους το δόγμα «κοίτα την πάρτη σου» δεν έχουν καν ιδέα τι πραγματικά κάνουν τα παιδιά τους έξω από το σπίτι, πολλοί δάσκαλοι κινούνται με τη λογική «δεν θα βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα, αφού οι γονείς τους αυνανίζονται» και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών στα κόμματα εξουσίας δεν έχει ιδέα για ό,τι συμβαίνει «εκεί έξω». Επειδή είναι ιδρυματικοί και αγράμματοι. Κι επειδή τους εκλέγουν αγράμματοι σαν κι εμάς.