Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε ένα πανηγύρι αφιερωμένο στον χαλβά Φαρσάλων και στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, θα διάλεγα χωρίς δεύτερη κουβέντα τη Γιορτή του Χαλβά Φαρσάλων.
Εκεί τουλάχιστον συναντάς ανθρώπους αυθεντικούς, χαζεύεις στους υπαίθριους πάγκους που είναι επιμελώς φορτωμένοι με κάθε λογής επιτηδευμένα φθηνά, από αυτά που λέμε «χρηστικά και αχρείαστα» μπιχλιμπίδια (αν μιλάμε για την «Οικονομία της επιθυμίας», που λένε κι οι έρμοι σπουδαγμένοι του Χάρβαρντ) για να αιχμαλωτίζουν το μάτι, εκεί όπου παρ’ όλα αυτά μπορείς να προμηθευτείς εργαλεία χρήσιμα για το σπίτι, αξίνες, κασμάδες και τσάπες, φθηνές γαλότσες και αντιανεμικά, ένα σετ τρυπάνια αδιευκρίνιστης αντοχής για το μπλακεντέκερ, σταυροκατσάβιδα και δε συμμαζεύεται, και να βρεις μισοτιμής για τον επερχόμενο χειμώνα από παπούτσια μέχρι σώβρακα -άλλο πόσο θα αντέξουν-, εν γνώσει σου γίνονται όλες οι συναλλαγές και η φτήνεια εξάλλου τρώει τον παρά, όπως ξέρουν τα κορίτσια που αγοράζουνε φτηνά βαφτικά, και να χαιρετηθείς καλοπροαίρετα με συνένοχη επιτήδευση -«κι εσείς εδώ;»- με κανονικούς ανθρώπους στην αέναη περαντζάδα, με τα ζευγάρια αγκαζέ και με μια επισημότητα όπως γίνονταν τα πράγματα παλαιότερα, να πάρουν τα παιδιά και να χαίρονται -σαν και πώς σάμαλι και «μαλλί της γριάς» κι ύστερα να καθίσουν σεμνά και όπως πρέπει οι μεγάλοι για ένα σουβλάκι με βαρελίσια μπίρα σε ένα μαγαζί υπαίθριο, με νάιλον κλεισμένο και πλαστικές καρέκλες -μεγάλη ευκολία!-, όπου μπορείς να ακούσεις, λόγου χάρη, μέχρι και τον άρχοντα Βασίλη Τρομάρα στο κλαρίνο που ήταν στον γάμο του πατέρα!
Εχω καταλήξει ότι το μόνο πράγμα που κάνει αυτά τα δύο σημαντικά γεγονότα της αθάνατης ελληνικής υπαίθρου να ξεχωρίζουν είναι η μυρωδιά της τσίκνας. Στη ΔΕΘ, όσο να πεις, υπάρχει πολιτισμός. Δεν ψήνουν σουβλάκια…
Περίπτερα κρατικά και κρατικοδίαιτα δικά μας που πουλάνε αέρα στη διπλή κι απέναντι, περίπτερα ξένων δυνάμεων που πουλάνε αυτά που αγοράζουμε διότι η πολιτική «ελίτ» χρόνια τώρα, έχοντας συνθηκολογήσει ξεπουλώντας φτηνά τη χώρα, μας λέει ότι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός…
Οχι οι ροδακινιές της Βέροιας που τώρα ξεπατώνονται, οι γούνες Καστοριάς που ο Βενιζέλος τις έβαλε στο μποϊκοτάζ της Ρωσίας, ενώ οι Γερμανοί άφησαν τις μερσεντές απέξω, ούτε η ΛΑΡΚΟ που είχε μεταλλεία από την Εύβοια μέχρι τα Σέρβια, ούτε και ούτε…
Ανηφορίζουν χρόνια τώρα στον Βορρά κουστωδίες αργόμισθων για τη ΔΕΘ και μας παραμυθιάζουν κατάστηθα εμάς τους ντόμπρους Μακεδόνες που δεν ξέρουμε από αθηναίικα τερτίπια, ότι η Σαλονίκη «θα γίνει το κέντρο της Βαλκανικής ενδοχώρας», κι ότι σαν εμάς δεν έχει. Στο μεταξύ οι Σαλονικιοί δεν έχουν συγκοινωνίες και Λιμάνι.
Τρώνε και πίνουν με λεφτά του λαού, συγχρωτίζονται για λίγο μαζί μας, μπας και πάρουνε χαμπάρι το κιμπαριλίκι του Βορρά, και μετά αποχωρούν με φτιαγμένα χαμόγελα, αφήνοντας στον αέρα ψεύτικες υποσχέσεις και την άθλια διαπίστωση από τις βίζιτες ότι «η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική πόλη».
Μια βόλτα στη φίλεργη και προσφυγομάνα Τούμπα ίσως τους υποχρέωνε σε ανασκευές…
