Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Το θερμό επεισόδιο μεταξύ Ραγκούση και Δουδωνή (με την απόρριψη της «συγγνώμης» του πρώτου από τον δεύτερο) δεν αποτελεί παρά την απαρχή μιας πολεμικής σύρραξης μακράς διαρκείας, που αποδεικνύει ότι τα σχέδια που καταστρώνονται ύστερα και από τις τελευταίες εξελίξεις για συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αποτελούν -αν και είμαστε ήδη στα μέσα Σεπτεμβρίου- όνειρα θερινής νυκτός…
Παρά τις όποιες κινήσεις κορυφής γίνονται (και οι οποίες έχουν πυκνώσει στο παρασκήνιο εδώ και μερικές εβδομάδες), για όσους γνωρίζουν καλά τη γεωγραφία των δύο χώρων είναι σαφές ότι το ψυχολογικό χάσμα σε επίπεδο βάσης παραμένει μεγάλο και αγεφύρωτο. Επομένως;
Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται από τα χρόνια του πρώτου κιόλας Μνημονίου. Ενώ συμπληρώνονται δηλαδή σε λίγο 15 ολόκληρα χρόνια, τα τραύματα αποδεικνύονται βαθιά και ανεπούλωτα ακόμη και στις ενδιάμεσες βαθμίδες στελεχών. Και οι «βεντέτες» από τότε καλά κρατούν…
Το σίριαλ αυτό, μάλιστα, πέρασε από διάφορες φάσεις. Όταν, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα πάνω του ως μεγάλο κυβερνητικό κόμμα, υπήρχε και στο εσωτερικό του ένας «ρατσισμός» για τους λεγόμενους πασοκογενείς, τους οποίους χαρακτήριζαν πολιτικούς αριβίστες, φοβούμενοι όμως κατά βάση ότι προϊόντος του χρόνου θα τους εκτόπιζαν. Όπως συνέβη, άλλωστε…
Αριβίστες και τυχοδιώκτες τούς θεωρούσαν και οι παλιοί τους σύντροφοι που έμειναν στο ΠΑΣΟΚ και τους έγραψαν στα μαύρα κατάστιχα αρχίζοντας τις «προγραφές». Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι γεγονός ότι χωρίς αυτούς και τη λεγόμενη διεύρυνση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να αλλάξει κατηγορία και από μικρό κόμμα να γίνει μεγαλύτερο. Το ότι ξαναγυρίζει τώρα στα… παλιά του κυβικά είναι κι αυτό, βέβαια, ένα θέμα.
Πολλοί θυμούνται ακόμη και τις σκληρές εκφράσεις που είχε χρησιμοποιήσει ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης όταν το καταρρέον τότε ΠΑΣΟΚ άδειαζε και ο ένας μετά τον άλλο μετακόμιζε στην Κουμουνδούρου. «Ό,τι άχρηστο είχαμε στο ΠΑΣΟΚ, ήρθε το βυτιοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και το μάζεψε» είχε πει μόλις πριν από δύο χρόνια, εκφράζοντας το (πραγματικό) κλίμα της εναπομείνασας «πράσινης» κομματικής βάσης.
Κι εκτός από την ψυχική απόσταση, το ζήτημα της πιθανής σύγκλισης ή και επανόδου πολλών ασώτων στο ΠΑΣΟΚ -τώρα που γύρισαν τούμπα τα πράγματα και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που καταρρέει- σκοντάφτει και στην επετηρίδα των στελεχών και των βουλευτών. Τη θέση των παλιών έχουν πάρει νέοι…
Γι’ αυτό και στον απόηχο της έντονης εσωτερικής πίεσης και αντίδρασης ο Ανδρουλάκης, που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στην παραδοσιακή βάση, εν όψει της 6ης Οκτωβρίου, απέκλεισε χθες τα «κοινά ψηφοδέλτια» ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ. Και στον αντίποδα, ο Δούκας -ελπίζοντας ότι θα πάνε να τον ψηφίσουν όλοι αυτοί- (αυτο)αποκαλείται «νέος Τσίπρας», υποστηρίζοντας ότι υπό τη δική του ομπρέλα θα είναι δυνατόν να ξεπεραστούν οι σκόπελοι…
Αντιπαθεστατος ο υποψήφιος για αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Σκοτεινά τα κίνητρα του να διεκδικήσει την αρχηγία και ακόμη πιο σκοτεινοι οι στο παρασκήνιο κρυπτομενοι υποστηρικτές του. Ποιοί να είναι άραγε;