Tου Γιώργου Χατζηδημητρίου
Έβλεπα κλεφτά την ώρα της δουλειάς την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων και μετά πετάχτηκα μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα και διαφορά δεν κατάλαβα.
Σαν να τους είχα αφήσει εκεί όπου τους βρήκα. Με συγκλόνισε, όμως, η Σελίν Ντιόν. Ήταν, νομίζω, όλα τα λεφτά. Δηλαδή, σκεφτόμουν, αν αυτή η γυναίκα δεν περνούσε απανωτές περιπέτειες υγείας, πόσο καλύτερα θα ερμήνευε αυτό το μαγικό τραγούδι; Δέος… Διέσωσε ένα αλλοπρόσαλλο συμβάν.
Στα μαγαζιά της εθνικής οδού, στις αλητείες μου, έχω δει καλύτερα θεάματα. Το λέω καθ’ υπερβολήν βέβαια, αλλά τόση απουσία έμπνευσης χρόνια είχαμε να δούμε. Στο διαδίκτυο ξέσπασε ο συνήθης πόλεμος, που δείχνει πόσο βαθιά υποφέρουμε από πνευματικό σουσουδισμό.
Τα ‘χει γράψει ο αθάνατος Τσιφόρος. Επειδή, λέει, την τελετή οργάνωσαν οι Γάλλοι, που κατά τεκμήριο έχουν υψηλό γούστο, το θέαμα ήταν εξαιρετικό. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει… Θα έπρεπε να είμαστε λιγότερο συμπλεγματικοί. Και να αναγνωρίζουμε τη μαγκιά μας, όπου είναι ασυναγώνιστη. Ο Έλληνας -και δεν πά’ να λένε ό,τι θέλουνε-, όσες φορές έχει αναλάβει διεθνούς επιπέδου διοργανώσεις, τα έχει καταφέρει άψογα! Όλοι έχουν να λένε! Παρά όσα πιστεύονται, όταν παίρνουμε σοβαρά τον εαυτό μας, κάνουμε θαύματα. Κι επιπλέον διαθέτουμε κι ένα κρυφό όπλο που λέγεται φιλότιμο, μπροστά στο οποίο δεν υπάρχει δυσκολία που να μην μπορεί να νικηθεί.
Τα ενοχοποιούν όλα οι κήρυκες του άνοστου κοσμοπολιτισμού. Αυτοί που δήθεν ομνύουν στον δυτικό πολιτισμό, τον οποίο ουσιαστικά αγνοούν, βρίσκονται στην ίδια συμμετρική αφασία με όσους λένε με καμάρι πως είμαστε απόγονοι των αρχαίων και αγνοούν… σε βάθος την αρχαία ελληνική γραμματεία.
Ο δικός μας εμπνευσμένος Δημήτρης Παπαϊωάννου έβαλε έναν αισθητικό πήχη που δύσκολα θα υπερβεί κανείς. Χάρη στον οίστρο αυτού του ανθρώπου και των συνεργατών του, η τελετή της Αθήνας το 2004 κατέστη πλέον παγκόσμιο σημείο αναφοράς.
Οι Αγώνες του Παρισιού έχουν ήδη αποτύχει στο ζήτημα της ασφάλειας και της οργάνωσης. Θυμίζω τι τραβήξαμε εμείς το 2004 από ΗΠΑ και Ισραήλ για να αγοράσουμε πανάκριβα, περιττά συστήματα, όπως το C-4 I, η τύχη του οποίου έκτοτε αγνοείται. Θυμίζω επίσης πόσο πειθαρχημένα κι ενθουσιωδώς, πέρα από τους χιλιάδες εθελοντές, υποστηρίξαμε όλοι μας τη διοργάνωση. Ήταν μια φωτεινή στιγμή αιθρίας, που δυστυχώς δεν είχε συνέχεια και ο τελικός λογαριασμός άφησε βαριά πίκρα…
Εκ των υστέρων μάθαμε ότι την ώρα που εμείς φουσκώναμε τα πλεμόνια μας με καμάρι, μεθυσμένοι από εθνική περηφάνια, κάποιοι άλλοι είχαν στήσει κυνικά ένα ατελείωτο πάρτι, που μας οδήγησε στον προθάλαμο της χρεοκοπίας.