Λευτεριά να ’χει όλος ο κόσμος, το δικαιούται. Αλλά, ως Έλληνες, οφείλουμε να μη λησμονούμε τα του οίκου μας
Του Παναγιώτη Λιάκου
Σε παράσταση στην πολύπαθη, από τους μοντερνισμούς ανέμπνευστων σκηνοθετών και ατάλαντων ηθοποιών, Επίδαυρο μεγάλο μέρος του κοινού καθώς και συντελεστές του έργου φώναξαν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Κάποια στιγμή υψώθηκε και μια παλαιστινιακή σημαία. Οι θεατές, οι ηθοποιοί, οι ταξιθέτες και οι φύλακες του χώρου έχουν δικαίωμα να φωνάξουν ό,τι επιθυμούν – πάντα στο πλαίσιο της κείμενης νομοθεσίας. Δικαίωμα έχουν, ωστόσο, και οι τρίτοι να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην κριτική για τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις που εκφράζονται δημόσια.
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, τη διάπραξη θηριωδιών (φόνοι, βιασμοί, λεηλασίες, βεβηλώσεις προσκυνημάτων, τάφων και εκκλησιών) και την έναρξη της κατοχής μεγάλου τμήματος της Μεγαλονήσου. Από το 1974 φτάσαμε στο 2024 και οι Τούρκοι είναι πλέον πεπεισμένοι ότι η διεθνής νομιμότητα είναι ένα χάρτινο κοκοράκι, που διαλύεται μόλις μουσκέψει από τον ιδρώτα των ηγετών του κόσμου τούτου, που τα κάνουν πάνω τους μόλις σκεφτούν την ισχύ της Τουρκίας ή τρίβουν τα χέρια τους μόλις πάρουν μυρωδιά τα γρόσια που θα λάβουν από τον εκάστοτε «σουλτάνο» για τις υπηρεσίες τους.
Και οι Τούρκοι κοιμούνται ήσυχοι τα τελευταία 50 χρόνια επειδή βλέπουν τους επικεφαλής της ελληνικής πολιτικής σκηνής να κάνουν συνομιλίες μαζί τους, αναγνωρίζοντας έτσι, με έμμεσο τρόπο, τη νομιμότητα της συμπεριφοράς κράτους που συμπεριφέρεται σαν τον μαφιόζο της γειτονιάς.
Κι οι ελληνόφωνοι πολιτικοί κοιμούνται ήσυχοι διότι οι Έλληνες εκλογείς και τους ψηφίζουν και λησμονούν το κυπριακό δράμα. Άνθρωποι, όπως οι συμπολίτες μας που φώναζαν υπέρ της Παλαιστίνης στην Επίδαυρο, είναι η χαρά κάθε εξουσίας. Άλλωστε, η πολιτική ορθότητα είναι ο χρυσός μόσχος της εποχής και είναι πιο «ορθοπολιτικό» να παθιάζεσαι με τη σύγκρουση Αράβων και Ισραηλινών παρά να ζητάς δικαιοσύνη για τον Ελληνισμό και προσαγωγή σε δίκη όσων κτηνών διέπραξαν στην Κύπρο εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και βρίσκονται ακόμα εν ζωή.
Λευτεριά, λοιπόν, και στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ και στους Εβραίους ομήρους της Χαμάς και σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά ας κοιτάξουμε πρώτα τα του οίκου μας.
