Η φορολογία είναι κλοπή

Η κοινωνία είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε, παρά τα πλεονάσματα πόρων που διαρκώς παράγονται, εκείνοι που τα παράγουν να βιώνουν έντονα την έλλειψή τους

Του Παναγιώτη Λιάκου

Πλούσιοι ηγέτες χρεοκοπημένων κομμάτων μιλούν για ανάταξη της εθνικής οικονομίας. Διαταραγμένες προσωπικότητες βυθισμένες στην παρακμή, στην ηθική σήψη, στις ουσίες και την -παντί τρόπω- λατρεία της σαρκός υπόσχονται «εξυγίανση» του δημοσίου βίου. Ηθικολογούν. Κουνούν το δάχτυλο στα πλήθη. Εκφράζονται αφοριστικά. Δαχτυλοδείχνουν ως αποσυνάγωγους όσους τολμητίες εκφράζουν δική τους άποψη, δίχως πρώτα να την έχουν θέσει προς έγκριση από τα τηλεοπτικά ιεροδικεία της πολιτικής ορθότητας – μιας τυραννίας με… τρόπους, που ενδύεται την τήβεννο της νομιμότητας και αφαιρεί την ελευθερία της ευθείας διατύπωσης αυτονόητων αληθειών.

Για χάρη επινοημένων μειονοτήτων παραβιάζoνται θεμελιώδη δικαιώματα της πλειοψηφίας. Για να μην αδικηθεί, τάχα, ένας φυλακίζονται προληπτικά άπαντες πίσω από αόρατα κάγκελα – ενίοτε πίσω από πραγματικά.

Οι ηγέτες των εσχάτων ημερών μιλούν ως αυθεντίες δίχως να έχουν αποπειραθεί να κατανοήσουν οτιδήποτε άλλο πλην των κουτοπόνηρων παιχνιδιών της εξουσίας. Κι ενώ περιδινίζονται μέσα στον βούρκο που οι ίδιοι δημιούργησαν, συμπαρασύρουν στον θανάσιμο χορό τους και τις μάζες. Κατασκευάζουν ευρείες συναινέσεις για συλλογικές αυτοχειρίες σε αργή κίνηση. Μειώνουν τον πληθυσμό στη χώρα, που λειτουργεί σαν ξενιστής παρασιτικών ομάδων που ζουν με τους κόπους και το υστέρημα των άλλων. Μειώνουν τα εδάφη της, τη διεθνή επιρροή της, το αυτεξούσιό της, τα υλικά και πολιτισμικά αποθέματά της. Απεμπλουτίζουν και απομαγεύουν ακόμα και το χώμα πάνω στο οποίο βαδίζουν. Κινούμενες και ομιλούσες κατάρες, η απώλεια αυτοπροσώπως με σάρκα και οστά.

Αυτοί οι μειοψηφικά εκλεγμένοι τυραννίσκοι στηρίζουν την αρχή τους σε δύο πυλώνες: ο ένας είναι η προσοχή των άλλων και ο άλλος τα χρήματα. Την προσοχή των άλλων καταφέρνουν να την τραβήξουν με τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ τα εξαγοράζουν με χρήματα, με πλέγματα συνενοχής με τους μεγαλομετόχους τους αλλά και με την απειλή της χρήσης της νομοθεσίας, σαν ρόπαλο που θα σπάσει τα πλευρά όσων απόκοτων προσπαθήσουν να σταθούν όρθιοι στη θύελλα των άνομων συμφερόντων.

Η κοινωνία είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε, παρά τα πλεονάσματα πόρων που διαρκώς παράγονται, εκείνοι που τα παράγουν να βιώνουν έντονα την έλλειψή τους ή, όταν δεν υπάρχει η έλλειψη, να αισθάνονται ανασφάλεια, φόβο, αγωνία για τη συνέχεια. Η ένταση και η αποτελεσματικότητα της προσπάθειας εργαζομένων, επιστημόνων, δημιουργών, παραγωγών αγαθών δεν εγγυάται το ευ ζην τους. Ούτε καν την επιβίωσή τους. Το αν θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το δικαίωμα να παράγουν πλούτο για τους άλλους και επιβίωση για τους ιδίους αποτελεί αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής εξίσωσης, με άγνωστα δεδομένα και ποσότητες, και μυστικές, αδήλωτες σχέσεις της μιας ποσότητας με την άλλη.

Η Ιστορία έχει διδάξει, τουλάχιστον για την Ελλάδα, ότι ο ανθελληνικός Μολώχ, που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται «ελληνικό» κράτος, ανά δυο-τρεις δεκαετίες αφαιρεί το δικαίωμα παραγωγής πλούτου από μεγάλες ομάδες επιστημόνων, εργαζομένων, δημιουργών, και παραγωγών αγαθών. Το εξουσιαστικό σύστημα που εγκαθιστά η ξενοκρατία στα ανώτατα επίπεδα της οικονομικής, πολιτικής και «πνευματικής» ελίτ, αφού κατασπαταλά τους ημεδαπούς πόρους και δημιουργεί θηριώδη ελλείμματα, λαμβάνει για λογαριασμό (και με χρέωση) των επόμενων γενεών δάνεια, με ορίζοντα αποπληρωμής κάποιες δεκαετίες αργότερα. Ναρκοθετεί εκείνα τα χρονικά ορόσημα με σωρευμένη αδυναμία αποπληρωμής των δανείων και ανανέωση της υποταγής κράτους και λαού στους αδηφάγους πιστωτές. Κάθε φορά που επαναλαμβάνεται το σκηνικό το τοπίο γίνεται ολοένα και πιο αχνό. Οι γραμμές και οι σκιάσεις των ανθρώπων που υφίστανται το -καθ’ όλα… νόμιμο- βασανιστήριο χάνονται σταδιακά, όπως χάνονται και οι άνθρωποι. Ο πληθυσμός γερνά και φθίνει. Γεμίζουν τα πλουτώνια άντρα με νεκρούς και τα αεροδρόμια με νέους που αναχωρούν για κάποια ξένη χώρα που θα τους… χρησιμοποιήσει έναντι ευλόγου αμοιβής, μια και εδώ το εύλογο σπανίως είναι εφικτό.

Η πρώτη ύλη για το χτίσιμο του κελιού, από το οποίο ελάχιστοι κατορθώνουν να βγουν ζωντανοί, είναι τα χρήματα των φυλακισμένων. Χρηματοδοτούμε τον αφανισμό του ελληνικού έθνους με την υπερφορολόγησή μας. Κι αυτό φέρνει στον νου το απόφθεγμα «η φορολογία είναι κλοπή». Το ρητό θεωρείται αμερικανικό, αναρχοφιλελεύθερης κοπής. Ωστόσο, αν ανατρέξει κάποιος στις πηγές, θα το εντοπίσει σε διάφορους αιώνες και χώρες. Δεν έχει και τόση σημασία η πρώτη διατύπωσή του και η εθνικότητα εκείνου που συμπύκνωσε τις εμπειρίες δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε μια φράση. Σημαντική είναι η διαπίστωση της αλήθειας του.

  1. Η φορολογια -επι της Πραγματικης Οικονομιας- ειναι κλοπη, ΟΤΑΝ το εισπρακτικο προιον της “χαριζεται” σε τομεις υπηρεσιων που ελαχιστα συμμετεχουν σε Αυτην. Ετσι το μονο αντιχαρισμα που δυνανται αυτοι οι τομεις για να κανουν ειναι να λειτουργουν εστω ως εγχωριοι καταναλωτες… επιστρεφοντας τροπον τινα κατ’ ελαχιστον την ρευστοτητα που χρειαζεται για να κινειται η οικονομια Χωρις να δανειζεται εξωθεν.
    Οταν η εθνικη καταναλωση παραδιδεται, εκ συστημικης μαθηματικης αναγκης, σε ξενα προιοντα, και το εμπορικο ισοζυγιο με αυτο των τρεχουσων συναλλαγων ειναι μονιμως αρνητικο (αυξηση αναποδραστη και διαρκης του εξωτερικου δημοσιου χρεους), τοτε το παιχνιδι τετελεσται. Η τελευταια ευκαιρια της στριμωγμενης (πλεον) εθνικης οικονομιας προς επανασυγκροτηση υπηρξε στην περιοδο 2010-2012 και στις γενναιες αποφασεις που επρεπε τοτε να ληφθουν… με το όποιο προσωρινα αμεσο πολιτικο κοστος. Αντ’ αυτων επελεγη το υπνωτιστικο οθνειο νομισμα με ολα τα εκφυλιστικα και ημιδιαφανη συνεπαγομενα του. Εθνολογιστικο (και μη Μονον) κοστος διαρκειας.

  2. Επειδή λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά που περιγράφετε, καταλήγετε στο συμπέρασμα ότι οι φόροι είναι κλοπή; Συνεπώς, καθετί δημόσιο που χρηματοδοτείται από φόρους πρέπει να καταργηθεί; Διότι σε ποιο άλλο αποτέλεσμα φτάνουμε εάν “οι φόροι είναι κλοπή”; Και πριν με ειρωνευτειτε, ναι εγώ αυτό κατάλαβα από το άρθρο.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Τελευταία άρθρα

Τα funds περιφρονούν την ελληνική Δικαιοσύνη

Tον Φεβρουάριο του 2023, η εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» είχε αποκαλύψει πρώτη πως η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου βάδιζε στο να δώσει το πράσινο...

Οικονομική πολιτική με φόρους και ακρίβεια

Η συζήτηση στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2025, που ξεκινά, δεν πρόκειται να αλλάξει τις ειλημμένες αποφάσεις της...

Ανέστιοι και πένητες

Στην εποχή της καπιταλιστικής ευωχίας, όταν απ’ τα τραπέζια της αριστοκρατίας του χρήματος ξέπεφτε το κατιτίς και για τα...

Πελαγοδρομούμε στα κύματα του καταναλωτισμού

Έγραφα σε κοινωνικό δίκτυο λίγες μέρες πριν από το φετινό Πάσχα και νομίζω θα το επαναλάμβανα αυτούσιο και σήμερα...