Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Κάθε φορά που η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία ανακοινώνει τις προβλέψεις της, είναι σαν να βγάζει πολεμικά ανακοινωθέντα. Σαν να ηχεί κάποιος γενικός συναγερμός κι η χώρα τίθεται «επί ποδός»… Όχι άδικα, θα μπορούσε να πει κανείς. Η Ελλάδα είναι μια ανοργάνωτη χώρα ηλικιωμένων που δεν αντέχει πλέον οριακές κλιματολογικές μεταπτώσεις.
Ανέβηκα τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη για την ορκωμοσία του γιου μου στο πανεπιστήμιο κι ομολογώ ότι με «πείραξε» κάπως ο συνδυασμός υγρασίας και ζέστης. Παλιά, όταν σπούδαζα κι εγώ στην αγαπημένη πόλη, ούτε που με ένοιαζε. Η κλιματική κρίση σαρώνει τις παλιές συνήθειες. Τα καιρικά φαινόμενα χτυπάνε πλέον όλο και πιο συχνά και με ολοένα μεγαλύτερη ένταση. Τι κάνουμε;
Όταν τα οικοσυστήματα του πλανήτη καταρρέουν, είναι ένδειξη γραφικότητας εσύ να κρατάς λάμπα θυέλλης. Τα σημάδια προειδοποιούσαν από καιρό. Στον Θεσσαλικό Κάμπο, τον σιτοβολώνα άλλοτε της χώρας, χάρη σε υδρόφιλες καλλιέργειες, διότι εκεί ήταν τα λεφτά των επιδοτήσεων, οι γεωτρήσεις έφταναν σχεδόν στα 600 μέτρα κάτω απ’ τη γη. Ξυπνάς το πρωί να απολαύσεις το καφεδάκι σου στην πρωινή δροσιά και επιστρέφεις γρήγορα μέσα, διότι ο κάμπος αναδίδει μια αποπνικτική αποφορά. Δεν αυτοσχεδιάζω. Το έζησα καλεσμένος μια φορά σε φιλικό σπίτι.
Τα κόμματα εξουσίας εξαντλούνται σε φθηνές επινοήσεις για το ποιος θα μιλήσει περισσότερο προσβλητικά και υποτιμητικά για τον άλλον. Αλλά, αν τα ρωτήσεις ποιο είναι το σχέδιό τους για τη Θεσσαλία, η οποία καταστράφηκε στα χέρια του Μητσοτάκη, θα ανασηκώσουν αμήχανα τους ώμους. Οι κυβερνήσεις παραδίδουν τον δημόσιο χώρο και τα βουνά της πατρίδας στη ληστρική ιδιωτική εκμετάλλευση, χωρίς χωροτακτικό σχεδιασμό, χωρίς μέριμνα για το αύριο. Όπου πέφτει το μάτι πληγώνεται από ανεμογεννήτριες που φυτρώνουν ύστερα από ολέθριες πυρκαγιές (η Πρόεδρος της… Δημοκρατίας Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έχει συναινέσει στην αλλαγή χρήσεων γης σε αυτές τις περιπτώσεις…). Η ενέργεια, ωστόσο, που παράγεται πάει στράφι, γιατί η ζήτηση είναι μικρότερη, ενώ την ίδια ώρα οι τιμές παραμένουν στα ύψη γονατίζοντας τα νοικοκυριά.
Αφετέρου, η διαχείριση των υδάτων είναι άγνωστη χώρα στην Ελλάδα. Θαρρείς και το νερό θα υπάρχει ισόβια. Μέσα σε έναν χρόνο, η Κίνα φύτεψε 27 εκατομμύρια στρέμματα δασών και λιβαδιών για να αναχαιτίσει την εξάπλωση της ερήμου Γκόμπι, και δείχνει να κερδίζει το στοίχημα.
Και στην ένδοξη πατρίδα μας συζητάμε χρόνια τώρα αν θα ενισχύσουμε με νερό από την Ψυττάλεια τη δασοκάλυψη του Ποικίλου όρους στο Αιγάλεω, που θα τόνωνε τα ευάλωτα οικοσυστήματα της περιοχής. Οι οικοδομικοί «συνεταιρισμοί», που έχουν αποκτήσει ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση, δεν έχουν κανένα συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη.
Συνελόντι ειπείν, η χώρα αυτή έχει αποφασίσει να χαθεί. Και, εδώ που τα λέμε, το πιθανότερο είναι ότι στην κατάντια της δεν θα λείψει από κανέναν.
