Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Το επιμύθιο αυτών των εκλογών βρίσκεται στην απονομιμοποίηση των ελίτ και των συστημικών ΜΜΕ να καλούν όποιους τους χαλάει το αφήγημά τους ως «ακροδεξιούς».
Όταν βρέθηκα στο πάνελ του Star με τη Δόμνα Μηχαηλίδου περίπου χαρακτήρισε όλες αυτές τις δυνάμεις ακροδεξιές και ακροακροδεξιές.
Η ερώτηση είναι, λοιπόν, η εξής: Όταν μια κυβέρνηση λειτουργεί αντιδραστικά απέναντι στη βούληση του λαού πώς καλείται;
Η απάντηση για εμένα είναι προφανής: Αυταρχική. Υπάρχει όμως και μια χειρότερη εκδοχή: Εχθροί του λαού.
Φάνηκε και από τον ανασχηματισμό. Στη θέση του έμεινε ο κ. Γεραπετρίτης, ενώ όλες οι υπόλοιπες αντικαταστάσεις ήταν σαφώς επιδερμικές. Τα όργανα, πάντως, άρχισαν να βαράνε.
Ο Νότης Μηταράκης ήδη ανεφέρθη σε πλείστα όσα στελέχη της Κεντροδεξιάς υφίστανται για να αναλάβουν τη θέση μιας Προέδρου της Δημοκρατίας που ήξερε να μιλάει για… διεμφυλικά αρκουδάκια σε παιδιά του δημοτικού.
Η δε φωτογραφία που διέρρευσε μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο και την υιοθεσία εκ μέρους των ΛΟΑΤΚΙ, όπου τη βρήκε παρέα με στελέχη της κυβέρνησης, καταδεικνύει πόσο η Νέα Αριστερά έχει εισχωρήσει σε κάθε έκφανση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και των ίδιων των θεσμών, με ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας.
Είχα γράψει πριν από αρκετό διάστημα ότι προ της πτώσεως εμφανίζεται η αλαζονεία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε επικοινωνιακά να μεταφέρει στους δέκτες ότι εκείνος ήταν προσγειωμένος και ότι ήταν οι διάφοροι υπουργοί εκείνοι που είχαν καβαλήσει το καλάμι.
Η αίσθηση της δικής του όμως παντοδυναμίας ήταν αυτή που τον οδήγησε στο να προβεί σε απανωτές ενέργειες, όπως το σύμφωνο φιλίας με την Τουρκία, τη νομιμοποίηση λαθρομεταναστών και το νομοσχέδιο για τους ΛΟΑΤΚΙ.
Πίστεψε ότι αυτά ήταν βαθιές τομές στην ελληνική κοινωνία για να αντιμετωπιστεί ένας φαντασιακός εθνικισμός εντός της ελληνικής κοινωνίας, όπου οι ελίτ σαν του λόγου του θα θεράπευαν.
Αυτή, βέβαια, ήταν και παραμένει η αντίληψη της ομάδας εκσυγχρονιστών που βρήκαν στέγη στον Κώστα Σημίτη.
Αυτοί, λοιπόν, οι εκσυγχρονιστές, εμφορούμενοι από διάφορα συμπλέγματα ελιτισμού, του τύπου ότι δεν υπάρχουν έθνη αλλά όλοι είμαστε πολίτες του κόσμου και μάλιστα κάποιοι είμαστε περισσότερο πολίτες του κόσμου από κάποιους άλλους, κατάφεραν σταδιακά στην αρχή να αλώσουν τη Ν.Δ., στρέφοντάς την προς τα αριστερά, και στη συνέχεια την κατέλαβαν, τοποθετώντας δικό τους αρχηγό.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι ο τραυματισμός αυτός είναι ανίατος.
Είναι στο χέρι της Ελλάδας να ακολουθήσει τα σοφά βήματα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών και με σωφροσύνη να επανέλθουν οι μόνες σταθερές που ισορροπούν τις κοινωνίες: Το έθνος και ο χριστιανισμός.
