Ο «δον Κάρλο», ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του Tσάμπιονς Λιγκ, σήκωσε, το ίδιο ανέκφραστος όπως πάντα, την 5η του κούπα
Του Βασίλη Γαλούπη
Ακόμα και το χιλιοειπωμένο «Μίδας» μοιάζει φτωχό για τον Κάρλο Αντσελότι. Όταν γύρω του ο κόσμος φλέγεται, δεν τρέχει σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπο του Ιταλού. Τις στιγμές που βρίσκεται σε εγρήγορση για να πάρει μια απόφαση, σηκώνει απλά το φρύδι του ενός ματιού του. Όταν η ομάδα του πετυχαίνει γκολ για το πιο βαρύ τρόπαιο στο ποδόσφαιρο και στο γήπεδο γίνεται πανζουρλισμός, όπως προχθές στον τελικό της Ρεάλ με την Ντόρτμουντ, αυτός, απαθής, βγάζει ένα κουτάκι από την τσέπη του και τρώει μια μέντα.
Φυσιογνωμικά, ο Κάρλο Αντσελότι είναι σαν να «γεννήθηκε» με έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο τσεπάκι του δίπλα στον Μάρλον Μπράντο, στον «Νονό». Δεν θα χρειαζόταν να περάσει καν από οντισιόν για να τον επιλέξει ο Κόπολα. Γι’ αυτό και ο ξένος Τύπος τον αποκαλεί πια «δον Κάρλο».
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν αδικημένο προπονητή. Σε οποιοδήποτε γκάλοπ φιλάθλων περί κορυφαίου σύγχρονου κόουτς ποδοσφαίρου θα βρισκόταν πίσω από τον Γκουαρντιόλα, ακόμα και τον Κλοπ. Το ίδιο συνέβαινε και στο παρελθόν, όταν έπρεπε να συγκριθεί με άλλα μεγαθήρια. Ίσως επειδή ο Αντσελότι «δεν ασχολείται με τα social media για να γίνεται αρεστός», όπως είπε χθες ένας άλλος «σκληρός», ο Ζοζέ Μουρίνιο.
Στην πραγματικότητα, ο Αντσελότι δεν ανήκει σε κάποια σχολή, ούτε προπονητικά ούτε επικοινωνιακά. Είναι ο ίδιος σχολή από μόνος του. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι έφερε στο ποδόσφαιρο τις τομές του Γκουαρντιόλα και τις ιδές του Κρόιφ. Ούτε υπήρξε τόσο επικοινωνιακός όσο ο Κλοπ με τις επίσης πρωτοπόρες σκέψεις του. Και, σίγουρα, ποτέ δεν θέλησε να παριστάνει το «κακό παιδί» όπως ο Μουρίνιο.
Είναι μεν γέννημα θρέμμα της ιταλικής σχολής, αλλά και πάλι έχει απομακρυνθεί πολύ από εκείνο το «παλιό» μοντέλο, ότι η άμυνα είναι πάνω απ’ όλα.
Όμως, ο Αντσελότι με το πέμπτο Τσάμπιονς λιγκ, τρία με τη Ρεάλ και δύο με τη Μίλαν, είναι ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του θεσμού. Και δεν είναι μόνο αυτά. Έχει κατακτήσει πρωταθλήματα με όλες τις μεγάλες ομάδες που έχει αναλάβει – Μίλαν, Τσέλσι, Παρί, Μπάγερν, Ρεάλ. Μόνο με τη Γιουβέντους δεν τα κατάφερε. Οι αποτυχίες είναι ελάχιστες στην καριέρα του, ίσως λιγότερες από κάθε άλλου τοπ προπονητή.
Ο «δον Κάρλο» είναι ψύχραιμος, αριστοκρατικός και τζέντλεμαν στις επαφές του με τους άλλους και τα ΜΜΕ. Λιγομίλητος και με δηλώσεις που δεν προκαλούν περαιτέρω συζητήσεις. Στον πάγκο δεν εκφράζει συναισθήματα, αλλά είναι ένας έξυπνος προπονητής, που όποτε χρειάζεται επιστρατεύει και την πανουργία.
Όλοι συμφωνούν πως το σημαντικότερο προσόν του είναι ότι μπορεί να αξιολογεί τις καταστάσεις στο γήπεδο την ώρα της δράσης και να παίρνει τις σωστές αποφάσεις. Προχθές, η Ντόρτμουντ στο α’ ημίχρονο ήταν πολύ ανώτερη από τη Ρεάλ. Οι οδηγίες που έδωσε ο Αντσελότι στα αποδυτήρια, στην ανάπαυλα, άλλαξαν την εικόνα του αγώνα και η «βασίλισσα» κατέκτησε το 15ο τρόπαιό της, επιβεβαιώνοντας ότι είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Ο Αντσελότι άλλαξε τη μοίρα κι αυτού του τελικού. Δείχνει σμιλεμένος για τέτοιες νύχτες. Δεν αφήνει ποτέ το συναίσθημα και την πίεση της νίκης να τον κυριεύσουν. Η μόνη στιγμή που έδειξε να αφήνεται ήταν μετά τη λήξη, όταν έτρεξε να μοιραστεί μια αγκαλιά με τη σύζυγό του. Για τα δεδομένα του Ιταλού, θα μπορούσε κάτι τέτοιο να θεωρηθεί και… ξέσπασμα χαράς.
Ο Μουρίνιο είπε κι άλλα χθες, προσεγγίζοντας αρκετά τη φιλοσοφία του Αντσελότι: «Είναι σωστός προπονητής. Πηγαίνετε στο γραφείο του και δείτε πόσα μετάλλια έχει. Δεν πουλάει φιλοσοφία, βάζει κύπελλα στο γραφείο».
Πράγματι, ο μύθος του Αντσελότι δεν έχει χτιστεί από μεγάλα λόγια, αλλά από πράξεις. Είναι αρκετά κυνικός, έχει αυτοπεποίθηση για το μοντέλο παιχνιδιού του, όμως είναι κι επιλεκτικά διαλλακτικός για να προσαρμόζεται έξυπνα στις απαιτήσεις του αντιπάλου. Δίχως την ιδιοσυγκρασία του Αντσελότι, λίγοι θα πετύχαιναν όσα αυτός με τον τρόπο που τα καταφέρνει και ειδικά σε τέτοιους πάγκους υψηλών απαιτήσεων και διαρκούς στρες. Μπορεί να μένει ατσαλάκωτος όσο δίνει τις πιο σκληρές μάχες.
Μετά τον τελικό μίλησε για μια Ρεάλ που είναι «οικογένεια». Το γεγονός ότι για τον ίδιο η φαμίλια είναι πάνω απ’ όλα φαίνεται και από το γεγονός ότι έχει προσλάβει ως βοηθό τον γιο του. Ο «μικρός» Αντσελότι ήταν που ζήτησε επίμονα να μπει ως αλλαγή ο Χοσέλου στον ημιτελικό με την Μπάγερν, ο παίκτης που ήρθε από τον πάγκο κι έδωσε την πρόκριση στη Ρεάλ.
«Η ηρεμία είναι η αρετή του δυνατού» συνηθίζει να λέει. Όπως και ότι «ποτέ δεν συνηθίζεις να παίρνεις τρόπαια». Το Σάββατο οι παίκτες πέταξαν ψηλά στον αέρα τον προπονητή τους, σχεδόν με το ζόρι, για να πανηγυρίσουν όλοι μαζί τον νέο θρίαμβο. Ο Αντσελότι δεν έδειξε να το απολαμβάνει και τόσο. Του αρέσει να πατάει στη γη και με τα δυο πόδια, όταν όλοι τον αποθεώνουν. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο όπλο του για να αντέχει στη φθορά του χρόνου και να χτίζει αυτοκρατορίες. Πάντα με τον δικό του τρόπο.
