Το Φως της Ανάστασης λάμπει σε θλιβερό περιβάλλον ανησυχίας και ταραχών, διχόνοιας, μίσους, πολέμου και καταστροφής!
Του Νίκου Παπουτσόπουλου
Διαφορετική η πασχαλινή ατμόσφαιρα της εορτής των ορθόδοξων χριστιανών σε θλιβερό περιβάλλον ανησυχίας και ταραχών, διχόνοιας, μίσους, πολέμου και καταστροφής. Εικόνες φρίκης και ολέθρου στην Αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ, όπου κατά το έθος συρρέουν πλήθη φιλέορτων και φιλακόλουθων, με την προσδοκία του θαύματος της Ανάστασης, έχουν αντικαταστήσει το Φως της Ανάστασης, τα μηνύματα ελπίδας και λύτρωσης της λαμπροφόρου ημέρας της Εγέρσεως, της ημέρας που «εβλάστησαν δάφναι και μυρσίναι και υάκινθοι και ρόδα», σύμφωνα με τον Αλ. Παπαδιαμάντη. Πασχαλινή εορτή ασύμβατη με τους όρους ενός κτιστού και φθαρτού κόσμου, που διακονεί την ύλη και το κέρδος και που χλευάζει την πίστη. Πασχαλινή πανήγυρη που προσκαλεί με δάφνες κι αρώματα σε οδούς και ατραπούς μιας πίστης και ενός θαύματος, καθώς «οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι,/ ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!/ Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αυξαίνει/ και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει» (Κώστας Βάρναλης). Τη χαρά της εορτής αμαυρώνουν σκηνές αποτροπιασμού και οδύνης, καθώς τον θρίαμβο της ελπίδας της Ανάστασης, της Νέας Ζωής, απομυθοποιεί ο μετακόσμος, ο ανάποδος κόσμος της άρνησης και της νεωτερικότητας, ο ανάποδος μετακόσμος που θρηνεί -δήθεν- σε τοπία εγκατάλειψης και σε ερείπια και σε μαζικούς τάφους νηπίων. Την Ιερουσαλήμ, την Αγία Πόλη, την ιερή και άσωτη, καταβυθίζουν στη Λωρίδα της Γάζας οι βόμβες του περιούσιου λαού του Θεού: «ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος». Ιερουσαλήμ, «η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν».
Πορεία από την Εβδομάδα των Παθών προς τη λαμπροφόρο Ημέρα της Εγέρσεως, «εν ή το άχρονον φως εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν» (Ι. Δαμασκηνός), εκεί όπου η Ανάσταση καταλύει το κράτος του Άδη, εκεί όπου θριαμβεύει η πίστη και διαλύει τον ζόφο του θανάτου.
Φως της Ανάστασης ανάμεσα σε εγκλήματα και θρησκευτικές έριδες και διαμάχες και θηριωδίες, ανάμεσα σε αμφισβητήσεις και διαβολές, σε εικόνες φρίκης και αποτροπιασμού κατά την πασχάλιο περίοδο, όπου βρέφη και νήπια σε απόγνωση αναζητούν ανάμεσα σε ερείπια και πτώματα μια αχτίδα φωτός, παραμυθίας και ελπίδας, καθώς το «άκτιστον φως» που εξακτινώνει και διαχέει τη χάρη της Ανάστασης συνθλίβουν ο πόλεμος, το κράτος του θανάτου, το κράτος της οίησης και του μεγαλείου της οικονομικής ισχύος και των συμφερόντων της ολιγαρχίας που διοικεί και κυβερνά τον μετακόσμο, τον ανάποδο κόσμο, τον κόσμο της απέλπιδος ύλης και του κέρδους.
«Κανείς (και πλήθη και σοφοί και μαθητάδες και γονιοί)/ δεν ξάνοιγε το σπαραγμό στα θάματά σου πίσω/ κι αν πρόσμενες το λυτρωμό σου από την άδικη θανή,/ εγώ μονάχα το ‘νιωσα, που ήμουνα λάσπη και κοινή,/ πόσο, Χριστέ ‘σουν άνθρωπος! Κι εγώ θα σ’ αναστήσω!» (Κ. Βάρναλης, «Το Φως που καίει»).
Εκκλησία της αγάπης, θρησκεία της ανοχής και της συγχώρησης, «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα», Εκκλησία του θαύματος της μετάνοιας («αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους» – από το περιώνυμο τροπάριο της Κασσιανής), της μεταστροφής των παθών προς την κάθαρση, την πίστη και τη σωτηρία. Εκκλησία της ανοχής, όπου τη μετάνοια συγχωρούν το κέρδος, οι επενδύσεις και η οικονομική ισχύς και η προβολή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ή όπου αγαθοί πολιτευτές ή υποψήφιοι ευρωβουλευτές κλίνουν, με την ευκαιρία των εορτών μόνον, γόνυ ευσεβείας και ευλαβείας προ χρυσοφόρων εκκλησιαστικών ταγών προς άγραν ψήφων από χριστεπώνυμο πλήρωμα, το οποίο ασμένως ευτέλισαν, λοιδόρησαν και άθλια χλεύασαν στο πνεύμα και στα όρια της κομματικής πειθαρχίας. Προ ολίγων μόλις ημερών του Πάσχα ήλθε -όπως ακριβώς γνωρίζουν από τις ιδιαίτατες σπουδές τους στη Βίβλο οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές, οι οποίοι κατά τη διάρκεια των Ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας παρακολουθούν με κατάνυξη από τις πρώτες σειρές των αγαθών πιστών και προσκυνητών στους ναούς προς άγραν ψήφων: «Ήλθεν ο Ιησούς εις τα Ιεροσόλυμα και εύρεν εν τω ιερώ τους πωλούντας βόας και πρόβατα και περιστεράς, και τους κερματιστάς καθημένους». Ή, άλλως εκεί, ο Ιησούς «εύρεν’ ψηφολάγνους και ψηφοθήρες όψιμους “πωλούντες” νέα παράδοση και σύγχρονα ήθη», νέα πίστη και νέους ηθικούς κανόνες που εκριζώνουν βάναυσα παράδοση αιώνων και την αξιοπρέπεια ενός λαού (ή ποιμνίου θλιβερού που κάμπτει ο εκσυγχρονισμός ενός ανάποδου κόσμου), και προ του θλιβερού εσμού Γραμματέων και Φαρισαίων, «ποιήσας φραγγέλιον εκ σχοινίων πάντας εξέβαλεν εκ του ιερού και τας τραπέζας ανέστρεψεν».
«Πάντας εξέβαλεν εκ του ιερού και τας τραπέζας ανέστρεψεν», μικρόν μόλις προ της Ανάστασης, τη λαμπροφόρο ακολουθία της οποίας παρακολουθούν για τουριστικούς και τηλεοπτικούς λόγους οι ταγοί της χώρας, με πασχάλιες λαμπάδες και λευκά κηρία με το ανέσπερον φως εκ του Τάφου, που συμβολίζει τη λύτρωση την οποία «Κύριος απέστειλεν τω λαώ Αυτού».
Αναστάσιμο πνεύμα κομματικής πειθαρχίας, αμετανόητο πλήθος ευγενών υποψήφιων ευρωβουλευτών, οι οποίοι, αφού εκτέλεσαν με απόλυτη πειθαρχία το κομματικό τους καθήκον, κλίνουν γόνυ -άνευ συντριβής και μετανοίας- προ των σεβασμάτων της πίστης και της ελληνικής παράδοσης. Όπου οι τηλεοπτικοί σταθμοί μακαρίζουν χρυσοφόρους αρχιερείς και πολιτικούς και εκπροσώπους της Πολιτείας, καθώς ο πολύπαθος και αγαθός λαός «χαίρει και συγχαίρει πάντα τη Αναστάσει».
«Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη…/ Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη/ κι όσο ο γήλιος να πέσει και νάρθει το δείλι,/ το σταβρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ οι φίλοι» (Κώστας Βάρναλης, «Η μάνα του Χριστού»).
Ισραηλινοί σφάζουν ανελέητα Παλαιστινίους στον θλιβερό διάδρομο της Γάζας, με την ανοχή και την υποστήριξη Ευρωπαίων συμμάχων, και Ρώσοι χριστιανοί ορθόδοξοι βάλλουν εναντίον Ουκρανών χριστιανών ορθοδόξων σε πασχάλια περίοδο που ευλογεί και αγιάζει «όλους τους πιστούς» και που προσκαλεί να «συγχωρήσωμεν και τοις μισούσιν ημάς πάντα τη Αναστάσει».
Χριστιανοί, άλλωστε, με το σημείο του «ζωοποιού Σταυρού» στο στήθος άλωσαν την Κωνσταντινούπολη, όταν «Σταυροφόροι», οι «του καλού ανέραστοι βάρβαροι» ιππότες και άρχοντες και στίφη πειναλέων της Δύσης με πρωτόγνωρη μανία λεηλάτησαν τη Βασιλεύουσα.
Από την ισοπεδωμένη Γάζα
«Πάντα τη Αναστάσει»
Ο πρόεδρος Πούτιν, συνονόματος του εκχριστιανιστή των Ρως, και ο ηγέτης της Ρωσικής Εκκλησίας Πατριάρχης Κύριλλος, που συνεορτάζουν την Ανάσταση του Χριστού με όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς, προσπαθούν να ανασυστήσουν στον 21ο αιώνα το μεγαλείο και τη δύναμη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Στα 2007 ο Βλαντιμίρ Πούτιν ίδρυσε το Russian World Foundation με τη συνεργασία της Ρωσικής Εκκλησίας για την προώθηση της ρωσικής γλώσσας, του ρωσικού πολιτισμού σε όλο τον κόσμο που αμφισβητεί την παρακμιακή (σύμφωνα με τη ρωσική εκδοχή) δυτική πολιτισμική και θρησκευτική παράδοση, αλλά και αυτήν του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο η τουρκική κυβέρνηση καθηλώνει σε καθεστώς δουλείας και αναξιοπρέπειας.
Πόλεμος ομοθρήσκων ο οποίος επαναφέρει στις μνήμες των Ελλήνων τη «φυλετική παρασυναγωγή» της περιώνυμης Βουλγαρικής Εξαρχίας, το όραμα του πανσλαβιστή Νικολάι Ιγνάτιεφ Τρετιάκοφ, ο οποίος ταλαιπώρησε τη Μακεδονία στα τέλη του 19ου αιώνα, με την αφύπνιση του βουλγαρικού εθνικισμού, τις άγριες σφαγές και βουλγαρικές θηριωδίες σε βάρος ομόθρησκων λαών, Ελλήνων και Σέρβων, όμοιες με αυτές των Εβραίων στη Λωρίδα της Γάζας, τις προσπάθειες για τη διαμόρφωση βουλγαρικής εθνικής συνείδησης στους τοπικούς πληθυσμούς, την απαγόρευση της χρήσης της ελληνικής γλώσσας, την εκδίωξη Ελλήνων κληρικών και την αντικατάστασή τους με Βούλγαρους ορθόδοξους (!) ιερείς και επισκόπους, οι οποίοι λειτουργούσαν μόνο στη βουλγαρική.
Πόλεμος ομοθρήσκων σε ορθόδοξη πασχάλια περίοδο, όπου την κατάνυξη των ημερών του Πάθους που ακολουθεί το αναστάσιμο μήνυμα ωχριά προ των μετανεωτερικών εικόνων φρίκης και καταστροφής: «Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν./ Δεν είν’ αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής./ Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν».
Πορεία προς την Ανάσταση, μέσα από την ευτέλεια και τη χυδαιότητα της εποχής, που προσπαθεί, δήθεν, να ανακαλύψει τη δικαιοσύνη και την κάθαρση. «Ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,/ όραμα θείο και ξαφνικό,/ και γέμισε ήλιο, ανθόν, οπώρα,/ κελαηδισμόν παθητικό/ όλ’ η καρδιά μας, όλ’ η χώρα./ Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει/ τούτ’ η γιορτή κι η Πασκαλιά!…/ Έφυγες κι έχουμε ρημάξει/ ξανά και πάλι» (Κ. Βάρναλης, «Το πέρασμά σου»).
Πόλεμοι ομοφύλων και αλλοφύλων, πόλεμοι ιεροί και ανίεροι και συμμαχίες καθώς «οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι».
«Σκοτεινή νύχτα απόψε. Τι θα συμβεί; Ούτε ένα άστρο. Τα πλοία ακίνητα. Έσβησα τη λάμπα και περίμενα. Ω προσδοκίες αιώνων! Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα, ίσκιους, σκοτεινές παραβολές – πώς να σε βρω; Όμως είναι στιγμές που σ’ αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου σε προδίνει», Τ. Λειβαδίτης. Λίγο πριν την Ανάσταση).
