Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου*
Μεγάλη Εβδομάδα και οι Έλληνες κάτοικοι στις γειτονιές του κέντρου, που θυμίζουν Καμπούλ και Μογκαντίσου, τραβούν τον δικό τους «Γολγοθά». Για περισσότερο από μία δεκαετία, πιο πολύ καταλαβαίνεις να εορτάζονται το ραμαζάνι και το μπαϊράμι, παρά η Ανάσταση σε αθηναϊκές γειτονιές, με αστούς κατά κύριο λόγο κατοίκους κατά το παρελθόν, οι οποίοι κατέληξαν να είναι μειονότητα περικυκλωμένη από «Αλλάχ Ακμπάρ» και μια παγκόσμια αλητεία που στο μόνο που πιστεύει είναι στην καταστροφή.
Ποια κατάνυξη να αισθανθείς όταν, πηγαίνοντας στην Εκκλησία, θα δεις μια Μέκκα στους δρόμους, θα ακούσεις αμανέδες από τα ανοιχτά παράθυρα και, αντί για μύρο και λιβάνι, θα μυρίσεις κάρι και διάφορα βρομερά μπαχαρικά;
Ποια κατάνυξη να αισθανθείς όταν έξω από την Εκκλησία κάποιοι θα πίνουν μπίρες, άλλοι θα ζητιανεύουν, κάποιοι θα μερακλώνουν με μουσική και κάποιοι θα ουρλιάζουν γιατί δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά;
Πού να αγοράσεις λαμπάδα, όταν το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές έχουν μονοπωλήσει την αγορά ολόκληρων περιοχών; Πιο εύκολα βρίσκεις ναργιλέ παρά λαμπάδα. Πού να βρεις ελληνικό κρεοπωλείο για να προμηθευτείς τα υλικά για τη μαγειρίτσα και το παραδοσιακό αρνί, όταν έχουν γίνει σπάνιο είδος σε ολόκληρες γειτονιές, ενώ ευδοκιμούν τα κρεοπωλεία χαλάλ; Πέντε κρεοπωλεία χαλάλ σε κοντινή απόσταση το ένα με το άλλο, κανένα κανονικό κρεοπωλείο σε πάνω από είκοσι τετράγωνα, και λίγα λέω.
Πηγαίνουμε στις εκκλησίες μας και αισθανόμαστε περίεργα. Λες και πάμε στο Κρυφό Σχολειό. Για πόσο ακόμη θα υπάρχουν αυτές οι εκκλησίες με αυτή την επέλαση που γίνεται σε εδάφη της πόλης, με τις ορδές αλλοθρήσκων ή αθρήσκων που έχουν καταλάβει ολόκληρες περιοχές; Έχει αναρωτηθεί κανείς; Προφανώς και όχι. Προφανώς κανείς δεν ενδιαφέρεται τι γίνεται σε έναν σωρό ενορίες, που μετατρέπονται από χριστιανικές ορθόδοξες σε ισλαμικούς καταυλισμούς. Ούτε καν η ίδια η Εκκλησία, που θα έπρεπε να είναι η πρώτη στη διαμαρτυρία.
Επί κορονοϊού, όταν η Ανάσταση έγινε στα σπίτια μας, «Χριστός Ανέστη» φώναζαν οι Έλληνες στα μπαλκόνια στις γκετοποιημένες γειτονιές, «Αλλάχ Ακμπάρ» απαντούσαν οι γείτονες. Και δεν είναι αστείο. Είναι η πραγματικότητα.
Κάθε χρόνο προσδοκούμε την Ανάσταση και η Ανάσταση δεν έρχεται. Πιστεύουμε, όμως, σε αυτήν. Γι’ αυτό και συνεχίζουμε να μένουμε στα σπίτια μας και δεν φεύγουμε διωκόμενοι από όλους αυτούς που μας παρέδωσαν στο Ισλάμ.
Καλή Ανάσταση σε όλους!
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
