Η Δικαιοσύνη στο απόσπασμα

Όσο και να μην συμφωνεί κανείς με παρορμητικές και βίαιες αντιδράσεις, ιδιαιτέρως εντός των δικαστικών αιθουσών, δεν μπορεί να μην συμμερισθεί την οργή των ανθρώπων που έφθασαν ακόμη και να εξαπολύουν καρέκλες προς το δικαστήριο που χθες αθώωσε 15 από τους 21 κατηγορουμένους για τις πολύνεκρες φωτιές στο Μάτι και επέβαλαν μικρές σχετικώς ποινές στους υπολοίπους έξι. Από την μία 104 νεκροί. 104 συμπολίτες μας που βρήκαν τραγικό θάνατο είτε στις φλόγες, είτε στην θάλασσα προσπαθώντας να ξεφύγουν από την πύρινη λαίλαπα. Από την άλλη 15 αθωώσεις και έξι καταδίκες σε εκτιτέες ποινές πέντε έως τριών ετών. Εκεί υποβαθμίζονται οι ποινές καθείρξεως των 111 ετών. Σε έκτιση πέντε ετών που και αυτά εξαγοράζονται προς 40.000 ευρώ! Εν τέλει δηλαδή οι 104 ανθρώπινες ζωές αποτιμώνται σε μερικές χιλιάδες ευρώ. Και όλοι οι κατηγορούμενοι, ακόμη και οι καταδικασθέντες  ελεύθεροι να πάνε στα σπίτια τους.

Ήταν δυνατόν να μην υπάρξουν αντιδράσεις; Να μην ξεσπάσουν οι συγγενείς; Φωνές οργής και σπαραγμού αυτές που έσχισαν τον αέρα της δικαστικής αιθούσης. «Κοιτάξτε με στα μάτια, πού ήσασταν, δεν είστε δίπλα μας, όλοι αθώοι; Έχετε χάσει παιδιά; Με κοιτάτε στα μάτια; Ντροπή σε όλους. Ούτε μία συγγνώμη; Έχουμε μείνει άφωνοι όλοι. Στο διάολο, είστε καταραμένοι, δεν υπάρχει δικαιοσύνη…», φώναζαν μέσα στη δικαστική αίθουσα. «Το δικαστήριό σας είναι προσβολή στους νεκρούς, στους ζωντανούς και στην αλήθεια», φώναξαν ακόμη.

Έχουμε φθάσει στο σημείο, να αμφιβάλει ο πολίτης για την ποιότητα της δικαιοσύνης που απονέμεται. Και βεβαίως δεν σώζει την κατάσταση μια δήλωσις του υφυπουργού Δικαιοσύνης κ. Ιωάννη Μπούγα πως «είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο εισαγγελέας θα ασκήσει έφεση», η οποία μάλιστα προηγήθηκε της παρεμβάσεως της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου. Είναι τραγικό τέτοιες προαναγγελίες να έρχονται από πολιτικά πρόσωπα. Είναι χειρότερο όμως ότι χρειάζεται να γίνονται. Ότι εκδίδονται αποφάσεις τόσο εξόφθαλμα άδικες, που απαιτείται να παρέμβει ο εισαγγελεύς εκ νέου, που πυροδοτούν πολιτικές δηλώσεις, που δημιουργούν αντεγκλήσεις. Τέτοιες καταστάσεις υπονομεύουν την δικαιοσύνη. Την θέτουν αντιμέτωπη με το «εκτελεστικό απόσπασμα» της λαϊκής οργής.

Ναι μεν οι δικαστές του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου εφήρμοσαν τον νόμο με επιείκεια. Όμως είναι γεγονός ότι αυτός ο νόμος επιτρέπει να αφήνονται ελεύθεροι όλοι οι κατηγορούμενοι για τον θάνατο 104 ανθρώπων. Και οι αθωωθέντες αλλά ακόμη και οι καταδικασθέντες. Και αυτοί στους οποίους επεβλήθησαν ποινές καθείρξεως 111 ετών! Εκεί έχουν οδηγήσει οι αναθεωρήσεις της ποινικής νομοθεσίας και η επικράτησις της λογικής της απολύτου επιεικείας. Είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να φθάσουμε στην δίκη για το Μάτι για να το συνειδητοποιήσουμε. Καθημερινώς διαβάζουμε ειδήσεις για καταδικασμένους κακοποιούς που κυκλοφορούν ελεύθεροι και συνεχίζουν να εγκληματούν. Όμως αυτή ήταν μια δίκη που συγκέντρωνε την γενική προσοχή. Και κατά τούτο έχει την ιδιαίτερη σημασία της. Δεν αρκεί μια εισαγγελική έφεσις. Θα πρέπει η δίκη αυτή να αποτελέσει τον κώδικα αφυπνίσεως για νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα αποκαταστήσουν τον σεβασμό προς το δίκαιον και την δικαιοσύνη στην κοινωνία μας. Διότι σήμερα είναι η ατιμωρησία που έχει οδηγήσει σε καταστάσεις ασυδοσίας.

Και ας μην υποτιμά κανείς το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Διότι ο πολίτης που σήμερα πετά καρέκλες προς τους κατηγορουμένους και την έδρα, αισθάνεται ανασφαλής. Αισθάνεται πως δεν τον προστατεύει κανείς. Πως κρατικοί αξιωματούχοι μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι χωρίς να λογοδοτούν για πράξεις ή παραλείψεις που κόστισαν ανθρώπινες ζωές, όπως ακριβώς κυκλοφορεί ελεύθερος ο κάθε εγκληματίας. Αυτό πρέπει κάποτε να τελειώσει.

Δημοσιεύεται στην «Εστία»